پیش از این محققان با رصد کهکشان راه شیری و سایر کهکشان ها، حد نهایی اندازه ستارگان را حداکثر ۱۵۰ برابر جرم خورشید پیش بینی کرده بودند، اما این ستارگان جرمی دو برابر جرم مطرح شده در تئوری‌های علم نجوم دارند.
تحقیقات جدید در دانشگاه بن آلمان نشان می‌دهد، این ستارگان که در سحابی رطیل قرار دارند، بخشی از خوشه عظیم ستاره‌ای R136 در «ابر ماژلانی بزرگ» (LMC) هستند که در فاصله ۱۶۰ هزار سال نوری با زمین قرار گرفته اند.
ابر ماژلانی بزرگ (LMC) سومین کهکشان نزدیک به کهکشان راه شیری محسوب می شود.
محققان این دانشگاه یک مدل شبیه سازی رایانه ای از فعل و انفعالات بین ستاره ای شبیه خوشه ستاره ای R136 تهیه کردند که در آن ۱۷۰ هزار ستاره با جرم طبیعی در کنار یکدیگر چیده شدند.
برای محاسبه تغییرات این سیستم عظیم ستاره ای در طول زمان، بیش از ۵۱۰ هزار محاسبه در خصوص اثرات جاذبه، واکنش های هسته ای بین ستاره ای و انرژی آزاد شده از هر ستاره در زمان برخورد دو ستاره با یکدیگر انجام شد.
پروفسور «پاول کروپا» از نویسندگان این تحقیق تأکید می‌کند: فرایند زایش و شکل‌گیری ستارگان صرف نظر از زادگاه ستاره‌ای آنها یک پدیده کلی است و این چهار ستاره فوق درخشان و بسیار عظیم در خوشه R136 پایان محدودیت ابعاد ستارگان را نشان می‌دهند.
از چپ به راست: سحابی رطیل و خوشه ستاره ای R136
اندازه نسبی ستاره های جوان از کوتوله قرمز تا کوتوله آبی
