کیفیت در صنعت خودرو در سه سطح تعریف می شود؛ اول «کیفیت مهندسی» محصول که به معنی کیفیت فرایند تولید بی عیب و نقص قطعات و خودروی طراحی شده است. دوم «کیفیت ذاتی»، به این معنی که خودروهای مختلف حتی در صورت بالابودن کیفیت مهندسی، باز در سطوح کیفی مختلفی قرار خواهند گرفت. به عبارت دیگر این کیفیت از بن سازه (پلتفرم) خودرو نشئت می گیرد.
سوم «کیفیت برداشتی» محصول که اگر چه ناشی از برداشت مشتریان از کیفیت محصول در دو سطح قبلی است، اما به طور مستقیم با مرحله فروش و پس از فروش خودرو مرتبط است. ستاره های کیفی خودروها در سال های گذشته دو اشکال بزرگ داشته اند
؛ اول این که صرفاً ناظر به کیفیت مهندسی محصول (با توجه به مولفه هایی مانند «فرمان و سیستم تعلیق»، «موتور و سیستم انتقال قدرت»، «سیستم ترمز» و ..) بوده اند. ثانیاً این ستاره ها با ستاره های معروفی که خودروهای بین المللی را در حوزه امنیت خودرو مورد سنجش قرار می دهند، ارتباطی ندارند.
شاید به همین دلیل هم بوده که به رغم رشد کیفی مهندسی خودروها، نارضایتی از خودروهای تولید داخل در سال های گذشته همچنان ادامه داشته است.
شرکت بازرسی کیفیت و استاندارد ایران(ISQI)، مسئول اصلی ارائه گزارش‌های ارزیابی سطح کیفیت خودروهای تولید داخل است و پس از حادثه بهبهان (برخورد ۶۰ خودرو و باز نشدن کیسه‌های هوا) گزارشی منتشر نکرده است. گاهی اوقات نیز این گزارش توسط دفتر صنایع حمل‌ونقل وزارت صمت منتشر می‌شد. لازم به ذکر است که قبلاً نیز در بازه زمانی‌های متفاوتی، گزارش ارزیابی سطح کیفی خودروها منتشر نمی‌شد؛
گزارش‌هایی که منتشر می‌شدند نیز کاملا دقیق و شفاف نبود و برای مثال حداقل ۲۰ مدل خودرو را در سطح کیفی سه‌ستاره به بالا معرفی می‌کرد.
