به گزارش خبرگزاری مهر ، آنها در این زمینه از ویروس های مرتبط با آدنو یا وکتورهایAAV استفاده کرده اند. هرچند درمان های مبتنی برAAVنویدبخش هستند اما انتقال آنها به کلیه ها چالش برانگیز بوده است.
هم اکنون انواع مختلفی از کاپسیدهای AAV( پوسته های پروتئینی ذرات ویروس) وجود دارد که برای انتقال ژن ها به سلول ها به کار می روند و هرکدام تاثیر خاص خود را دارند. اما کاپسید هایی که به طور معمول به کار می روند به وسیله ترزیق وریدی به بدن منتقل می شوند. اما این روش موفقیت اندکی در هدف گرفتن سلول های کلیه را دارد و گاهی اوقات ممکن است عوارض جانبی خطرناکی به خصوص برای کبد داشته باشد.
تحقیق جدید پژوهشگران دانشگاه سلامت و علم اورگان عوامل مختلفی را نشان داده که انتقال ژن به کلیه از جمله کاپسیدهایAAV، روش های انتقال مانند تزریق IV یا تزریق مستقیم به رگ کلیوی یا رگ لگن( مناطق نزدیک به کلیه) و شرایط بیماری های کلیوی را بهبود می بخشند.
هیروکی ناکای پرفوسور دانشکده پزشکیOHSU و همکارانش ۴۷ کاپسیدAAV مختلف را در موش ها آزمایش کردند تا تاثیر روش های انتقال مختلف را بررسی کنند.
یکی از این کاپسیدها به نام AAV-KP1 پس از انتقال مستقیم به کلیه از طریق رگ کلیوی یا لگن بسیار موثر بود و با تاثیری اندک بر کبد به سلول های کلیه رسید. در مقابل AAV9 که روی کلیه های سالم ناکارآمد است، پس از تزریق وریدی به درمان بیماری مزمن کلیه کمک کرد.
تحقیقا نشان می دهد تزریقات محلی هدف گرفتن سلول های کلیه و عوارض جانبی ناخواسته را کاهش می دهد. از سوی دیگر روش تزریق وریدی یک روش موثر برای انتقال ژن ها به کلیه بیمار است اما در زمان سلامت بودن آن تاثیری ندارد.
