سرنوشت دخترانی که بر باد تکیه میکنند+تصاویر

این امتیاز مثبت می توانست به عنوان یک نقطه عطف با هیجان ترکیب شود و به نتایج بهتری برسد. این که نویسندگان و یا کارگردان بر بخش خانواده در این سریال تاکید داشته مثبت است اما در این که توانسته با این بخش بر ذهن مخاطب اثرگذار باشد تردید وجود دارد.

بولتن ، سریال «تکیه بر باد» در ابتدایی ترین تحلیل شبیه به یک ملودرام اشک انگیز است چرا که این نکته بیش از هر مورد مهم دیگری در آن به چشم می خورد.اگر این نکته را کمی کلیشه ای و تکراری تلقی کنیم،بقیه موارد مثل قصه،کارگردانی و بازی بازیگران در جایگاه مهمتری قرار می گیرد.

به نظر می رسد از میان این سه بخش کارگردانی موفق تر از سایر موارد عمل کرده و بخش قصه کمی هم الگوبرداری از سریال های در حال پخش از شبکه های خارجی است. اگر الگوبرداری از یک اثر خارجی در روند شکل گیری داستان های ما نیز موثر باشد،شیوه خوبی است منتها با روشی برخاسته از عقایدی که در جامعه وجود دارد.ساخت این سریال نشان می دهد که خلاقیت و نوآوری در بیان حرفها وجود ندارد و کارها طبق روال همیشگی و کلیشه ای حرکت می کند.
در بخش قصه باید گفت که قصه ساده است و فقط در بخشی که به ازدواج نادر (مهدی فخیم زاده) و عاطفه (افسانه پاکرو) منجر می شود دارای جذابیت است.دختری با قواعد و قانون های شکل گرفته در خانواده خودش سازگار نیست و هوای رفتن به خارج از کشور را دارد.این دختر نمی تواند با سخت گیری ها و عقاد دینی که پدرش (فرامرز قریبیان) دارد کنار بیاید و به این دلیل تکیه گاه دیگری برای خود پیدا می کند.

داستان به دلیل استفاده از ملودرام های روتین حالا بیشتر یک کلیت را به نمایش گذاشته تا این که جزییات را هم در خود آشکار کند. نویسنده و یا کارگردان هم گویا با این شیوه چاره ای ندارند به غیر از ان که بخش های طولانی تری را مقابل روی بیننده قرار بدهند. این بخش های طولانی در عوض این که تعلیق ایجاد کند، بیشتر به سمت ایجاد خستگی پیش رفته است.

اگر داستان از موقعیت های کوتاه تعلیق برانگیز استفاده می کرد، بی شک تولید هیجان بیشتری را به همراه داشت. با توجه به این که شغل نادر دارای حساسیت است و او با دختری جوان ازدواج کرده تا انتقام گذشته را بگیرد،این امتیاز مثبت می توانست به عنوان یک نقطه عطف با هیجان ترکیب شود و به نتایج بهتری برسد. این که نویسندگان و یا کارگردان بر بخش خانواده در این سریال تاکید داشته مثبت است اما در این که توانسته با این بخش بر ذهن مخاطب اثرگذار باشد تردید وجود دارد.

تنها جذابیت موجود در این سریال، قرارگیری یک مرد مسن در کنار یک دختر جوان است که با یک کارگردانی شسته رفته پیش رفته است. البته بازی بازیگران هم چندان چنگی به دل نمی زند و این طور به نظر می رسد که بر ویژگی های نقش دست پیدا نکرده اند.

مشکل کش دار بودن قصه البته در قسمت های اخیر کمی کاهش پیدا کرده و کلیت سریال روند رو به رشدی را طی کرده است. در قسمت های ابتدایی که با معرفی افراد و مکان ها همراه بود، جریان قصه بیش از همه با کش و قوس همراه بود و شکل پراکنده ای داشت. گواه این مساله هم دیالوگ های طولانی و صحنه های بیش از حد کش داری است که در برخی سکانس ها دیده می شود. شاید رد بعضی موارد هم چندان لازم نباشد تا کارگردان برای برانگیختن احساس تماشاگر، دست به برداشت چنین نماهای طولانی بزند.

ترکیب بندی این موقعیت ها همراه با ریتم تندتر می توانست برای این قصه جذابیت بیشتری داشته باشد. به نظر می رسد در اکثر کارهایی که یک خانواده حضور دارد، در مقابل تا حد زیادی از هیجان و موقعیت های حذاب کاسته می شود. این جریان موجب می شود تا همه اتفاقات رنگ و بویی نه ساده بلکه خسته کننده ای را به وجود آورد.

این سریال از دسته سریال هایی است که می تواند با نکته های جذاب خود مثل ازدواج یک دختر جوان با یک مرد مسن و یا زن معتادی که سال ها از فرزندش دور بوده، برای مخاطب دارای جذابیت های بسیاری باشد. ملودرام بخشی ناشناخته و کم اهمیت نیست و در بهرتین شکل خود توانسته در طول سال ها موثر واقع شود. اما در کنار این مساله نیز باید نوعی خلاقیت و نوآوری وجود داشته باشد تا یک اثر به چشم بیاید. در این سریال تلاش شده تا بخش مهمی مثل عاطفه و انسانیت در بین آدم ها در نظر گرفته شود و این موضوع به عنوان یک اصل مهم در کلیت سریال مورد توجه قرار گیرد. جدا از این مساله البته آبکی بودن و غیر منطقی بودن برخی مسایل مثل دیدار عاطفه با مادرش و پذیرش مادر پس از سال ها کمی مورد شگفتی قرار می گیرد.

این نکات هم می توانست در این سریال به راحتی وجود داشته باشد در عین این که تعلیق هم به عنوان یک عامل مهم و اصلی خود را نمایش دهد.گذشته از این مسایل ایده این سریال جالب و مورد توجه است اما به نظر می رسد پرداخت شخصیت ها و داستان همچنان ترکیبی از تکرار و نماهای طولانی است.