“دروغ هایی که زنان باور می کنند”

 جام خانواده؛ کار بیرون از خانه، تعداد معدودی از زنان زمینه ایجاد انقلابی فرهنگی و فلسفی را ایجاد کردند. آنها اعتقاد داشتند که زنان باید خود را از یوغ ستم مردان رها سازند، و برای رسیدن به این هدف کتابها نوشتند مقالاتی منتشر کردند در کالج ها تدریس کردند در خیابان ها تظاهرات کردند کنگره تشکیل دادند و بدین ترتیب موفق شدند قلب و روح میلیون ها زن را تسخیر کنند.

آنها برای آنچه مفهوم زن دربرداشت تعریفی جدید ارائه دادند و موجب تغییر دیدگاه های موجود درباره اولویت ها و مسئولیت های زنان در زندگی شدند. مفاهیمی چون زهد، پاکدامنی، اطاعت، خویشتن داری و نجابت از واژه نامه ها حذف شد و واژه هایی چون انتخاب، طلاق، خیانت و امتیازات یکسان برای هر دو جنس جای آنها را گرفت. دختران و نوه ها حاصل از آن نسل هرگز شیوه تفکر دیگری را نشناخته اند.

یکی از مخرب ترین اهداف و اثیرات این دیدگاه جدید نسبت به زنان سبک شمردن ازدواج و مادری و بیرون آوردن جسمی و روحی زنان از خانه ها به سوی بازار کار بود.

دکتر دوروتی پاترسون معتقد است: زنان از آزادی اصیلی که قرن ها از آن لذت می بردند یعنی رسیدگی به امور خانه، پرورش کودکان و پیگیری خلاقیت های فردی دور افتاده اند؛ مغزشان شستشو داده شده تا باور کنند انجام کاری که دستمزد و حقوق مادی ندارد زن را گرفتار ناکامی، ملامت و حبس در محدوده خانه می کند.

آمارها نشان می دهد فاصله  استخدام ها، دستمزد ها و فرصت های تحصیلی  بین دو جنس زن و مرد، در اثر کار سخت و طولانی فعالان کم شده است. اما پیامد های ناخواسته این آزادی نوظهور، شرایط نامطلوب زیر را برایمان به ارمغان آورده است:

· زنان برای آنکه بتوانند چیزی فراتر از یک مادر و یک همسر باشند فشار زیادی را از سوی همنوعان خود برای کار بیشتر متحمل می شوند.

· موقعیت زنان خانه دار تا حد یک برده تنزل پیدا کرده است.

· میلیون ها نوزاد و کودک نوپا، پیش از طلوع آفتاب به مهد کودک ها سپرده شده و در تاریکی شب به خانه برده می شوند

· میلیونها کودک از مدرسه به خانه های خالی باز می گردند یا موظف به شرکت در برنامه های بعد از مدرسه می شوند.

· مادرها بهترین انرژی و وقت خود را به کسانی غیر از شوهر و بچه هایشان اختصاص می دهند و هنگام حضور در خانه بسیار خسته و عصبی هستند.

·  اعضای خانواده کمتر در کنار هم غذا می خورند.

·  بچه ها مجبورند غذاهای منجمد و یا آماده را در حالی که عجله دارند تا به کلاسی برسند، بخورند.

·  بیشتر ظرفیت های عاطفی و جسمانی زنان متاهل بیرون از خانه صرف مردان محیط کار شده و شوهرانشان از آن بهره کمتری می برند.

·   زنان هر روز در محیط کار در معرض مکالمات و رفتار خشن و اشاره های جنسی قرار می گیرند.

·   کسب استقلال مالی در برخی زنان به آنها این آزادی را داده است که شوهرانشان را ترک کنند.

· زنان وقت و انرژی برای ایجاد یک رابطه نزدیک با فرزندانشان ندارند و وقتی فرزندان بزرگ می شوند با مادر رابطه ای سرد و ضعیف دارند.

·  بچه ها با عدم حضور مادر وقت شان را با فیلم و تلویزیون و بازی های الکترونیکی و کامپیوتر ها پر می کنند.

·  فرزندانی که به اندازه کافی تحت نظارت مادر نیستند، در معرض پورنوگرافی(هرزه نگاری و هرزه فروشی درباره کودکان)، الکل و مواد مخدر رابطه جنسی و خشونت قرار می گیرند.

·  به دلیل مشغله کاری بیرون از خانه زنان و دختران، والدین سالمند به خانه سالمندان سپرده می شوند.

ما هنگام اولویت گذاری هایمان به عنوان زنان دیندار، باید نخست از خود بپرسیم: هدف از آفرینش و رسالت ما چیست؟ خداوند می فرماید: زنان را آفریدیم تا یاور مردان باشند و او را کامل کند و به نیازهای او پاسخ دهد و زن و مرد در کنار هم جلوه ای از تصویر خداوند روی زمین هستند. در واقع قرار بود زنان دست در دست مردان در روی زمین نسل هایی را پرورش دهند که وجودشان را مالامال از عشق الهی باشد و در راه جلب رضایت او قدم بردارند. خداوند زنان را از لحاظ جسمانی، روحی، روانی و عاطفی به گونه ای آفریده است که او حامل و پرورش دهنده حیات باشد. به عبارت دیگر توانایی ای به زنان عطا شده است که بتوانند به کانون خانواده زیبایی، غنا، حیات، تکامل، مهربانی و لذت هدیه کنند. برای هیچ زنی موقعیتی از این بالاتر وجود ندارد که بتواند با خانواده اش باشد.

در دیدگاه دین ازدواج طبیعی ترین حالت زندگی یک زن است. به هر حال در دیدگاه های دیگر نیز، زنانی که ازدواج نمی کنند هم مسئولیت خانه را به عهده دارند. آنها باید انرژی و تلاش خود را برای سعادت خانه ای که در آن زندگی می کنند بکار گرفته و توجه به سرگرمی ها و علایق شخص شان آنها را از یاد خدا و وظیفه ای که در برابر او دارند، غافل نکند.

از منظر دین وظیفه ی اصلی زن در خانه و خانواده تعریف می شود البته این بیان بدین معنی نیست که هرگونه کار خارج از چارچوب خانه برای یک زن و مادر اشتباه است، بلکه بدین معنی است که وظیفه بیرون از خانه زنان نباید تاثیرات آنها را در کانون خانواده تضعیف سازد. مسئولیت اصلی و اولیه زنان حفظ بنیاد خانواده است. بنابراین خیلی مهم است که زنان دلایل خود را برای کار بیرون از خانه ارزیابی کنند تا بتوانند فریب هایی که پشت این دلایل است، بشناسد.

برای مثال این روزها همه تصور می کنند زندگی با درآمد تک نفره اداره نمی شود. حقیقت این است که یکی از تحفه های نامبارک انقلاب فمینیستی برای اقتصاد ما اتکای خانواده به دو درآمد است در حالی که لزوما این گونه نیست و خداوند وظیفه نان آوری را به عهده مرد گذاشته است.

خانواده هایی هستند که شش، هفت فرزند یا بیشتر دارند، مادر مسئولیت های خانه را پذیرفته و فرزندانش را بزرگ می کند.

این کار اصلا آسان نیست. البته این خانواده ها بسیاری از تسهیلاتی که بقیه خانواده ها ضروری می دانند، ندارند اما در عوض از چیزهایی با ارزش تر برخوردارند:

·  این خانواده ها احساس رضایت درونی دارند و از زندگی لذت می برند.

·   آنها موفق به درک لذت هایی می شوند که خانواده های دو درامدی فرصت آن را ندارند.

·   آن ها یاد گرفته اند چگونه دعا کنند و از نان روزانه تا شهریه کالج به خدا توکل کنند.

·  پدر و مادر ها می دانند فرزندانشان کجاهستند و می توانند برکارهای انها نظارت داشته باشند.

·   پدر و مادر و بچه ها روابط تنگاتنگ و عاشقانه ای باهم دارند.

·  آنها عملا به یکدیگر رسیدگی و خدمت می کنند، در حالی که بقیه خانواده وقت (و یا انرژی) کافی برای اینگونه زیستن را ندارند، چون پدر و مادر هر دو بیرو ن از خانه کار می کنند.

خودتان قضاوت کنید. چه کسانی قربانی می شود؟ امروزه حتی بسیاری از زنان دریافته اند که چه فشاری ایجاد می شود وقتی زنی می کوشد خانواده و کار را با هم پیوند دهد.

مشکل زنان امروز این است که همه چیز را با هم می خواهند اما هیچ کس نمی تواند همه چیز را در کنار هم  داشته باشند. وضعیت شغل ما به خاطر فرزندانمان با مشکل روبرو می شود و بچه هایمان به خاطر شغل مان به سختی می افتند، من با این که مادران شاغل بسیاری می شناسم اما حتی یک زن موفق در دو مسئولیت درون و بیرون از خانه ندیده ام.

به هر حال میزان طلاق و مادران مجرد نباید ما را در دام آرمان گرایی بیندازد بلکه باعث شود از مطلوبیت راه خداوند آگاه تر شویم. درست است  که بسیاری از فرصت های شغلی در طی دوران بچه داری از دست می روند اما شغل پرورش هر فرزند هم فقط یک بار نصیب ما می گردد پس بگذاریم فرزندانمان از فرصت بی نظیر بزرگ شدن در خانه برخوردار شوند