به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، مهندسان مکانیک و زیست شناسی این دانشگاه همراه با همکارانشان در برلین هیدروژل های دینامیک ابداع کرده اند. آنها روی یک الگوی شیمیایی تمرکز کردند که به صدف ها اجازه می دهد روی سطوح بچسبند که شامل کاتکول ها و تیول ها می شود.
محققان علاوه بر ویژگی های خارق العاده چسبندگی زیرآبی صدف ها، به ماده ای نیاز داشتند تا از آلودگی ناشی از جرم ها و باکتری ها حین ساختن یک چسب پزشکی زیستی جلوگیری کند. در همین راستا مخاط عملکرد بسیار خوبی دارد. این ماده لایه از بدن انسان را که پوست ندارد، می پوشاند و مانند یک دیوار در مقابل عوامل خارجی از جمله جرم ها و باکتری ها عمل می کند. مهندسان با ترکیب قدرت های این دو، ژلی ابداع کردند که به همه سطوح و نه فقط سطوح خشک می چسبد زیرا بدن انسان نیازمند یک ماده ضد آب است.
تحقیق پیش رو تلاش ها برای تمرکز روی پیوند دو گروه شیمیایی کاتکول ها و تیول ها که به صدف ها قابلیت خارق العاده چسبیدن به صخره ها را می دهد را پیشرفته تر می کند. به عبارت دیگر محققان منبع این قدرت چسبندگی را کشف کردند. موسین، جزء اصلی غیرآبی مخاط حاوی گروه های تیول است. محققان ام آی تی می‌خواستند با ترکیب پلیمرهای الهام گرفته از صدف با موسین تیول‌ها آزمایش کنند تا مایعی را به ژل چسبنده تبدیل کنند.
نکته متمایز درباره دستاورد محققان ام آی تی مربوط به کنترل آنها بر سرعت ژلاتینی شدن و چسبیدن ماده است. آنها توانستند این تاثیر را روی سطوح مرطوب، در دمای هوای اتاق و در شرایط بسیار معتدل ایجاد کنند.
جالب آنکه کاربرد چنین چسبی فراتر از علم پزشکی است زیرا می توان مواد طبیعی مانند کراتین را در آن به کار برد که توسعه مواد بسته‌بندی پایدار را امکان‌پذیر می‌سازد.
هرچند این ماده هنوز در مرحله توسعه است اما مهندسان تصمیم دارند آن را درحالت مایع تزریق یا اسپری کنند تا به یک ژل چسبنده تبدیل شود و روی ایمپلنت های پزشکی را برای استرلیزه سازی آنها بپوشاند.
