مترو و تراموا دو سیستم حمل‌ونقل عمومی هستند که در بسیاری از شهرهای جهان برای کاهش ترافیک و آلودگی هوا مورد استفاده قرار می‌گیرند. هر یک از این سیستم‌ها دارای ویژگی‌های خاصی هستند که آن‌ها را برای شرایط مختلف شهری مناسب می‌سازد.
مترو یک سیستم حمل‌ونقل ریلی زیرزمینی است که در مسیرهای اختصاصی و بدون تداخل با سایر وسایل نقلیه حرکت می‌کند. این ویژگی باعث می‌شود که مترو بتواند با سرعت بالا و بدون توقف در ترافیک، مسافران را جابه‌جا کند. در مقابل، تراموا روی ریل‌های سطحی در خیابان‌های شهر حرکت می‌کند و ممکن است با سایر وسایل نقلیه در مسیرهای مشترک قرار گیرد.
مترو به دلیل داشتن واگن‌های بزرگ‌تر و مسیرهای اختصاصی، ظرفیت جابه‌جایی بالاتری دارد و می‌تواند تعداد زیادی مسافر را در مدت زمان کوتاه منتقل کند. سرعت مترو نیز به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از تراموا است. تراموا، به دلیل حرکت در سطح شهر و توقف‌های متعدد، سرعت کمتری دارد و معمولاً برای مسیرهای کوتاه‌تر و مناطق پرتردد شهری مناسب‌تر است.
هزینه احداث مترو به دلیل نیاز به حفاری تونل‌ها و ایجاد ایستگاه‌های زیرزمینی، بسیار بالاتر از تراموا است. تراموا به دلیل استفاده از مسیرهای سطحی، هزینه ساخت و نگهداری کمتری دارد و می‌تواند گزینه‌ای اقتصادی‌تر برای شهرهایی باشد که به دنبال توسعه حمل‌ونقل عمومی با هزینه کمتر هستند.
هر دو سیستم حمل‌ونقل از انرژی الکتریکی استفاده می‌کنند و نسبت به خودروهای شخصی و اتوبوس‌های دیزلی، آلودگی کمتری تولید می‌کنند. با این حال، تراموا به دلیل حرکت در سطح شهر، ممکن است تأثیر بیشتری بر فضای شهری داشته باشد و نیاز به تغییرات در زیرساخت‌های خیابانی داشته باشد.
مترو و تراموا هر دو نقش مهمی در کاهش ترافیک و آلودگی هوا دارند، اما انتخاب بین این دو بستگی به نیازهای شهری، بودجه و شرایط زیرساختی دارد. مترو برای مسیرهای طولانی و پرتردد مناسب‌تر است
