شب گذشته تیم ملی والیبال نوجوانان کشورمان با اقتدار به مسابقات جهانی صعود کرد و در مرحله نیمه نهایی آسیا نیز حاضر شد، وقتی شنیدیم که والیبال در این رده سنی هم جهانی شد که قبل از آن جوانان و بزرگسالان هم جهانی شدند و اعتبار خاصی بخشیدند به ورزش کشور و ما هم احساس غرور کردیم.
تیم فوتبال کشورمان هم که بالاخره پس از اینهمه استرس که به ما وارد کرد توانست کره جنوبی را در تهران شکست دهد که البته نمی خواهیم این پیروزی را کمرنگ کنیم اما خدا وکیلی اگر توپ های کره درون دروازه قرار می گرفت ما باید ۴ بر یک می باختیم، خلاصه بردیم تا جشن بگیریم در استادیومی که پر از هوادار مشتاق بود.
اعتبار تیم ملی بالا رفت، باخت به ضعیف ترین تیم گروه فراموش شد و به یکباره آنقدر مشعوف شدیم که دست در جیب کردیم و ۲۴ میلیون و پانصد هزار تومان ناقابل را به جیب مبارک فوتبالیست های نیازمند کردیم تا شادیمان را نشان دهیم و قدردان گوشه ای از زحمات حرفه ای ها باشیم!
اما تیم والیبال نوجوانان شب گذشته پس از صعود به جام جهانی ۳۰۰ هزار تومان پاداش گرفتند تا غبطه بخوریم که آقایان این همه پول را ندهید به این بازیکنانی که در یک مسابقه معمولی پیروز شدند!
مگر لیگ جهانی و مسابقات جهانی والیبال به اندازه پیروزی برابر کره جنوبی اهمیت دارد؟!
راستی سیصد هزار تومان از ۲۴ میلیون و پانصد هزار تومان کم کنید به واقع فاصله رشته های والیبال و فوتبال تا این حد است؟
هر دو در مسابقات جهانی با یک پرچم شرکت می کنند، با یک پیراهن به میدان می روند، افتخار آفرینان همین مرز و بوم هستند، اما این کجا و آن کجا! چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید.
والیبال، بسکتبال، فوتبال، وزنه برداری، کشتی و…. همه در یک نقطه مشترک هستند! تبعیض قائل شدن بین این ورزش هایی که در حال حاضر می توانند افتخار آفرین باشند، پرهوادار باشند و شادی و شعف را در جامعه ایجاد کنند، به جای اینکه خودمان با دست خودمان نهال هایی را که کاشتیم و در حال پا گرفتن است درو کنیم، انگیزه ها را لگدمال می کنیم.
شخص خاصی مد نظرمان نیست، مجموعه ورزشی مخاطب ماست، جمع مسئولان مورد خطاب ماست، این پیروزی ها رتبه بندی شود، ارزش ها ارزیابی شود، پاداش حق ورزشکارانی است که زحمت کشیدند، پاداش فوتبال و والیبال هر دو پاداش است اما این کجا و آن کجا!
باشگاه خبرنگاران
