طنزنویس سرخورده نشریات زنجیره ای که چند سالی در اروپا اقامت گزیده، می گوید «بیرون آمدن از ایران کار به شدت بیهوده ای است». ابراهیم-ن که سپر بلای مهاجرانی در افتضاح درازگوش تروا شد، سال گذشته نیز ابراز افسردگی کرده بود. وی این بار در سایت ندای سبز آزادی نوشت: آنها که می خواهند تازه از ایران بیرون بیایند بیشتر فکر کنند. من از صدها نفر شنیده ام این جمله را که کاش نیامده بودم. خودم هم قبلا می گفتم، چون واقعیت این است که مدتها تولید نمی کردم یا تولیدی نمی کردم که فکر کنم از فضای فرنگ استفاده می کنم. حالا هم چند کار دارم که باید همین جا تمام شان کنم. به نظرم می رسد بیرون آمدن از ایران کار به شدت بیهوده ای است. بخصوص برای کسی که نمی خواهد فعالیت سیاسی و فرهنگی خارج از قاعده حکومت بکند.
گفته می شود کم آوردن مخارج یللی تللی در اروپا و جدی گرفته نشدن از طرف گروه های اپوزیسیون و رسانه های آنها، باعث پشیمانی و سرخوردگی نامبرده شده است. او خاطرنشان کرده است: آقاجان! من چهار سال قبل تصمیم گرفته بودم مطلبی بنویسم و موضوع هم همین بازگشت به خانه بود. اینکه مطلب را ننوشتم به خاطر این بود که یک دفعه ماجرای جنبش سبز پیش آمد و اصلاً نوشتن این مطلب به نظرم آمد خیلی موضوعیت ندارد. نه اینکه موضوعیت ندارد، بلکه گمانم این بود که زمانش نیست. ولی خیلی فکر کردم، اساسی هم فکر کردم و همه جوانب داستان را هم بررسی کردم، اصلا جای معطلی ندارد.
وی با اشاره به حضور عناصر سرخورده در شهرهایی نظیر لس آنجلس، کلن و تورنتو می نویسد: حالا می بینی طرف از سن چهل سالگی دیگر اصلاً کاری به سیاست ندارد، در فرنگ هم جا نیفتاده، دائم هم ناله می کند. خوب برگرد وطن. یکی در معرض اعدام بوده، حالا ۲۰ سال گذشته، نه خودش دیگر به گذشته اعتقاد دارد و نه دولت و سیستم قضایی کاری به او دارد و نه اصلاً کسی او را می شناسد. خوب رفیق جان! جناب سرهنگ! تو که کاری نداری در فرنگ برگرد به یک شهرستانی یا تهران یا هر جای دیگر زندگی ات را بکن.
«ا-ن» می افزاید: البته که چهل درصدی معیارها و اصول شان عوض شده، و شکی نیست که نمی توانند برگردند. ده هزار نفری هم فکر می کنند که اگر برگردند بلافاصله در فرودگاه اعدام می شوند، در حالی که فی الواقع حداکثر هزار نفرشان ممکن است زیر رصد جمهوری اسلامی باشند، به نظر من بین یک تا دو میلیون نفر نه وابستگی به فرنگ دارند ونه دلبستگی و کار خاصی هم نمی کنند و تازه از محیط فرنگ هم حال شان به هم می خورد. یعنی چه که آدم نه وابستگی مادی و معنوی داشته باشد و نه فضای فرهنگی فرنگ را دوست داشته باشد، هر روز هم به پاریسی ها و لس آنجلسی ها فحش بدهد و بیست سال یک پا این طرف جوب یک پا آن طرف جوب علاف مانده باشد؟
وی این را هم نوشته که: اصلاً حرف من این نیست که وسط این بزن بزن بروین که وضع خراب است. بمان و ۶ ماه دیگر برگرد. البته این را هم یادتان نرود و اصلاً به این فکر نکنید که سه ماه یا شش ماه یا یک سال یا ده سال دیگر طول می کشد تا همه چیز بهتر شود. چنین خبری نیست. بیست سال پیش آمدی چون می ترسیدی زندان بروی، حالا دیگر اصلاً کسی کاری به تو ندارد. ده سال پیش فکر کردی ببینم خاتمی چه می کند، نشد آنچه می خواستی، الان پنج سال است که منتظری حکومت عوض شود. حالا حکومت هم عوض شود، مردم را چه می کنی؟ قبلاً می توانستی روحیه مردم را تحمل کنی هرچه بیشتر زمان بگذرد آن را هم نمی توانی تحمل کنی.
گفتنی است «ا-ن» مرداد ماه سال گذشته ضمن مطلبی تصریح کرده بود در جمهوری اسلامی فردی معتدل تر از آیت الله خامنه ای نمی توان یافت و اگر نظام مجبور به برخورد قدرتمندانه با اپوزیسیون شده، به خاطر تندروی های اپوزیسیون بوده است.
وی ضمن دعوت مخالفان به سازش با نظام، نوشته بود: من متأسفم که باید در چنین شرایطی این نکته را بگویم ولی کمتر کسی معتدل تر از [آیت الله] خامنه ای و دورتر از او به استبداد در میان نیروهای سیاسی آن زمان وجود داشت. او تنها [!] روحانی بود که هنر و ادبیات را به واقع می شناخت، تندرو نبود. حتی سخنرانی او در مخالفت با بنی صدر بیشتر بر تخلفات قانونی بنی صدر تأکید داشت. وقتی رئیس جمهور بود دولت به میزان زیادی در اختیار موسوی بود. از کسی مانند کیومرث صابری مشورت می گرفت و سعی می کرد در کار دولت دخالت نکند. تنها او نبود که شمشیر را از رو علیه اصلاح طلبان بست. ما بودیم که تندروی کردیم.
نبوی با اشاره به اینکه تندروی های اصلاح طلبان باعث مواضع شدیدتر و بعدی نظام شده، نوشته بود: کشتگان تا سال ۸۸ چقدر بود؟ چند نفر به دلایل سیاسی زندانی شدند یا کشته شدند؟ از ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۸ را می گویم. در آن ده سال چند مخالف زندانی یا کشته شدند. طبیعی است وقتی در یک کشور ما روشی را برای تغییر انتخاب می کنیم که معنای آن نابودی یک حکومت است آن حکومت هم از خودش دفاع می کند.
در پی انتشار این مطالب، سایت بالاترین از این طنزنویس به زور سیاسی شده به عنوان «بازیکنی که گل به دروازه خودی می زند و اسباب خوشحالی کیهان و سردبیر آن حسین بازجو [؟!] را فراهم می کند» یاد کرد و سایت خودنویس نیز تصریح کرد: «از اتاق فکر اسب تروا بهتر از این در نمی آید. او دلقک بازی و سیرک بازی می کند و اگر قصد خودکشی داشت موفق شد… یک مشکل این است که یارو که هجو میگه، یا بوش رم می کنه و ورش میداره و یکهو خودش رو در لباس مفسر می بینه! آن وقت هم راضی به تفسیر یه قل و دوقل نیست، یکراست میره سراغ نتایج سیاسی گرفتن از تحقیقات عمیق جامعه شناسیش!». خودنویس همچنین کاریکاتوری را منتشر کرده بود که در آن یک درازگوش به اسب تروا می گوید «تو دیگه خیلی […] هستی»!
