افق نیوز؛
به گزارش خبرگزاری تسنیم،گرندپری اخیر آذربایجان بدترین دوران حرفه‌ای اسکار پیاستری بود. این راننده استرالیایی در این مسابقه اشتباهات زیادی مرتکب شد و در دور اول با خودرویش تصادف کرد. اگرچه پیاستری برتری کلی خود را در جدول حفظ کرده و حتی با اختلاف قابل توجه ۲۵ امتیاز از رقیب اصلی خود، لاندو نوریس پیشی گرفته است اما ناکامی در باکو می‌تواند در پایان فصل تبعات منفی برای او داشته باشد.
پس از ناکامی پیاستری می‌توانیم به موارد دیگری اشاره کنیم که در آنها یک اشتباه باعث از دست رفتن شانس قهرمانی یک راننده شده است. چنین اتفاقاتی تقریباً در هر فصل فرمول یک دیده می‌شوند اما در ادامه ۱۲ مورد از مهمترین آنها را مرور می‌کنیم.
لاندو نوریس در گرند پری سائوپائولو ۲۰۲۴
افت فرم تیم ردبول از سال گذشته آغاز شد و تا اواسط فصل ۲۰۲۴ مشخص شد که مک‌لارن بهترین خودرو را در اختیار دارد. در مسابقات ابتدایی، مکس فرستاپن برتری قابل توجهی داشت اما نوریس به تدریج فاصله را کاهش داد و مک‌لارن معتقد بود حتی اگر اندک شانسی برای رقابت وجود دارد. با چهار مسابقه باقی مانده، اختلاف امتیاز لاندو نوریس با مکس فرستاپن به ۴۷ امتیاز کاهش یافته بود و عملکرد ضعیف فرستاپن در تعیین خط سائوپائولو فرصت خوبی به نوریس داد تا به راننده هلندی نزدیک‌تر شود. با این حال، در مسابقه‌ای که تحت تأثیر باران قرار داشت، نوریس نتوانست فشار را تحمل کند. او دو بار از پیست خارج شد، اجازه داد جورج راسل و شارل لکلرک از او سبقت بگیرند و در نهایت تنها در جایگاه ششم قرار گرفت. در همین حال، فرستاپن با کمک پرچم‌های قرمز موفق به کسب پیروزی شد و اختلاف امتیاز خود را به ۶۲ افزایش داد و چهارمین قهرمانی خود را در مسابقه بعدی قطعی کرد.
سباستین فتل در گرند پری آلمان ۲۰۱۸
فرمول یک در نیمه دوم دهه ۲۰۱۰ شاهد تسلط مرسدس بود اما با تغییر قوانین در فصل ۲۰۱۷ تیم فراری توانست به موازات مرسدس پیش رود. در سال ۲۰۱۸ پس از پیروزی فتل در گرندپری بریتانیا، او در مجموع پیشتاز رقابت‌ها بود. مسابقه بعدی در هوکنهایم‌رینگ برگزار شد و شرایط برای فتل بسیار امیدوارکننده بود؛ او در صدر جدول قرار داشت، هم‌تیمی‌اش کیمی رایکونن دوم بود و خودروهای مرسدس در جایگاه‌های سوم و چهارم قرار داشتند. با این حال، در دور ۵۲، فتل در پیچ ۱۳ دچار اشتباه شد، از پیست خارج شد، به مانع برخورد کرد و در شن گیر کرد. لوئیس همیلتون در نهایت آن مسابقه را برد و رقابت فتل برای قهرمانی عملاً پایان یافت. در ادامه، فراری فقط گهگاه توانست از مرسدس پیشی بگیرد.
سباستین فتل در گرند پری سنگاپور ۲۰۱۷
یک سال پیش از آن، شرایط مشابهی رخ داده بود. با هفت مسابقه باقی مانده، فتل تنها ۳ امتیاز از همیلتون عقب بود. در گرندپری سنگاپور، همیلتون پنجم شد اما فتل پول پوزیشن را کسب کرده بود و در موقعیت خوبی برای پیروزی قرار داشت. در پیست باریک خیابانی سنگاپور، سبقت گرفتن دشوار بود. فتل با درک این موضوع در شروع مسابقه به شدت جنگید. هنگامی که فرستاپن از سمت چپ به او نزدیک شد، فتل به سمت او حرکت کرد تا مکس را مسدود کند اما سباستین متوجه نشد که کیمی رایکونن پشت سرش شروع فوق‌العاده‌ای داشته و فرستاپن بدون راه فرار رها شده است. این مانور باعث تصادف زنجیره‌ای بزرگی شد که راه پیروزی همیلتون را هموار کرد. اختلاف امتیاز همیلتون به سرعت به ۲۸ رسید اما مشکلات فنی بعدی سرانجام امیدهای فتل را نقش بر آب کرد.
فرناندو آلونسو در گرند پری ژاپن ۲۰۱۲
فصل ۲۰۱۲ یکی از هیجان‌انگیزترین فصل‌های تاریخ فرمول یک بود؛ هفت راننده مختلف در هفت مسابقه اول پیروز شدند. با این حال، در میانه فصل، فرناندو آلونسو پیشتاز رقابت‌ها بود و اختلاف او در مقطعی به ۳۷ امتیاز رسید اما در گرندپری ژاپن، آلونسو تقریباً تمام برتری خود را از دست داد. او در جایگاه ششم قرار داشت و در حالی که تلاش می‌کرد جبران کند، در پیچ اول بیش از حد فرمان داد و به زمین خاکی رفت.
اگرچه آلونسو در آن مسابقه برتری خود در جدول را حفظ کرد اما عملکرد قوی سباستین فتل در ادامه فصل و به ویژه گرندپری برزیل که با آسیب‌دیدگی سایدپاد همراه بود، باعث شد اسپانیایی عنوان قهرمانی را با اختلاف سه امتیاز از دست بدهد. اگر آلونسو در ژاپن حداقل هشتم شده بود، اکنون سه بار قهرمان فرمول یک بود.
مارک وبر در گرند پری کره ۲۰۱۰
در سال ۲۰۱۰، ردبول برای نخستین بار وارد رقابت فرمول یک شد اما هنوز به سطح تسلط کامل نرسیده بود. با سه مسابقه باقی مانده، پنج راننده در کورس قهرمانی حضور داشتند. مارک وبر در صدر جدول بود، اما در گرندپری کره‌جنوبی که بارانی برگزار شد، از جایگاه دوم سقوط کرد. فرناندو آلونسو بعدها اعتراف کرد که خود او کسی بود که با گفتن اینکه پیست خیلی خیس است، اعتماد به نفس وبر را کاهش داد. وبر تا آخرین مسابقه فصل برای قهرمانی جنگید اما به دلیل تاکتیک‌های ضعیف در گرندپری ابوظبی هشتم شد و ۱۴ امتیاز از قهرمان سباستین فتل عقب افتاد. این موضوع نشان داد که ۱۸ امتیاز از دست رفته در کره، در نهایت عنوان قهرمانی را از مارک وبر گرفت.
لوئیس همیلتون در گرند پری چین ۲۰۰۷
مسابقات فصل ۲۰۰۷ با رقابت شدید بین فرناندو آلونسو و لوئیس همیلتون همراه بود که تازه نخستین فصل حضورش در فرمول یک را تجربه می‌کرد. فرناندو که پیش از این دو قهرمانی جهان را با رنو کسب کرده بود، شانس اصلی قهرمانی به شمار می‌رفت اما همیلتون بلافاصله سرعت و توانایی خود را نشان داد و پس از پیروزی در گرندپری کانادا در مجموع پیشتاز جدول شد. با دو مسابقه باقی مانده، همیلتون با اختلاف ۱۲ امتیاز جلوتر از آلونسو بود.
با این حال، در مسابقه ماقبل آخر در چین، همیلتون که نیمی از مسابقه را پیشتاز بود، در ورود به پیت به دلیل استفاده از لاستیک‌های فرسوده اشتباه کرد و در یک خاکریز گیر افتاد. تیم مک‌لارن ابراز تأسف کرد که باید زودتر به پیت می‌آمدند اما امتیازها از دست رفته بود. در آغاز آخرین مسابقه فصل، همیلتون هنوز برتری داشت اما خرابی گیربکس در دور اول او را به جایگاه هشتم فرستاد و کیمی رایکونن با یک امتیاز اختلاف نسبت به رانندگان مک‌لارن، عنوان قهرمانی را کسب کرد.
خوان پابلو مونتویا در گرند پری ایالات متحده ۲۰۰۳
در فصل ۲۰۰۳ سه راننده برای کسب عنوان قهرمانی رقابت می‌کردند: میشائیل شوماخر، قهرمان فعلی، کیمی رایکونن از مک‌لارن و خوان پابلو مونتویا از ویلیامز. با دو مسابقه باقی مانده، مونتویا تنها سه امتیاز از شوماخر عقب بود و تهدیدی جدی برای او محسوب می‌شد اما همه چیز در گرندپری ایالات متحده تغییر کرد.
در دور سوم، مونتویا از روبنز باریکلو سبقت گرفت و پنالتی دریافت کرد. در همان زمان، باران در ایندیاناپولیس آغاز شد و مونتویا مجبور شد پس از گذراندن پنالتی خود در مسیر خیس، یک دور اضافی را با لاستیک‌های خشک طی کند. در نهایت، او فقط سه امتیاز کسب کرد و از رقابت قهرمانی عقب ماند. شوماخر در فینال فصل عنوان قهرمانی را به دست آورد.
ژاک ویلنوو در گرند پری ایتالیا ۱۹۹۶
ویلیامز در سال ۱۹۹۶ تیم غالب بود و دو راننده‌اش، دیمون هیل و ژاک ویلنوو، رقابت نزدیکی برای قهرمانی داشتند. ویلنوو، راننده تازه‌کار کانادایی، در ابتدا کم تجربه بود؛ در باران برزیل تصادف کرد و در موناکو با لوکا بادوئر برخورد داشت. با وجود این، با سه مسابقه باقی‌مانده، هنوز شانس سبقت گرفتن از هیل را داشت اما در مونتزا، ویلنوو اشتباه بزرگی مرتکب شد که شانس قهرمانی‌اش را از بین برد. او شروع ضعیفی داشت، لاستیک‌های دست دوم روی خودرو نصب کرده بود و در شیکن لاستیک‌ها مرز پیست را لمس کردند که باعث آسیب به سیستم تعلیق شد. ویلنوو به خط پایان رسید اما بدون کسب امتیاز و دیگر تهدید جدی برای هیل نبود.
نایجل منسل در گرند پری ژاپن ۱۹۸۷
رقابت عنوان قهرمانی میان رانندگان ویلیامز، نلسون پیکه و نایجل منسل جریان داشت. تا اواسط فصل، پیکه با اختلاف ۲۴ امتیاز پیش بود (در آن زمان هر پیروزی ۹ امتیاز داشت) اما منسل در اسپانیا و مکزیک پیروز شد و توانست در کورس رقابت باقی بماند. با دو مسابقه باقی‌مانده، اختلاف به ۱۲ امتیاز کاهش یافته بود اما منسل نتوانست فرصت را حفظ کند. در مرحله مقدماتی گرندپری ژاپن، هنگام تلاش برای ثبت زمان بهتر از پیکه، تصادف شدیدی کرد و دچار مصدومیت‌هایی شد که او را برای بقیه فصل از مسابقات دور کرد. به این ترتیب، حتی قبل از شروع مسابقه ماقبل آخر، پیکه برای سومین بار قهرمان جهان شد.
دیدیه پیرونی در گرند پری آلمان ۱۹۸۲
فصل ۱۹۸۲ قرار بود برای فراری فصلی موفق باشد اما به یکی از غم‌انگیزترین فصل‌های تاریخ اسکودریا بدل شد. پس از گرندپری سن مارینو، روابط بین رانندگان تیم به وخامت گذاشت و در گرندپری بلژیک، ژیل ویلنوو تصادف کرد. کمی بعد، دیدیه پیرونی صدرنشین جدول قهرمانی شد. پس از کسب سکو در برندز هچ و لو کاستله، او ۹ امتیاز از نزدیک‌ترین رقیبش پیش بود اما در تعیین خط هوکنهایم‌رینگ، پیرونی با سرعت بالا به خودروی آلن پروست برخورد کرد؛ مشابه تصادفی که پیش‌تر ژیل ویلنوو با یوخن ماسا داشت. برخلاف ژیل، پیرونی زنده ماند اما دچار آسیب‌های شدید پا شد و مجبور به کناره‌گیری از مسابقات شد. در نهایت، ککه روزبرگ که تنها یک پیروزی در فصل داشت، قهرمان شد.
نیکی لائودا در گرند پری کانادا ۱۹۷۴
در سال ۱۹۷۴، فراری و مک‌لارن مدعیان اصلی قهرمانی بودند. نیکی لائودا، راننده اتریشی و امیدوار فراری تازه به این تیم پیوسته بود، در حالی که امرسون فیتیپالدی راننده مک‌لارن و جوان‌ترین قهرمان جهان تا آن زمان بود. کلی رگاتزونی و جودی شکتر نیز در رقابت حضور داشتند.
با دو مسابقه باقی‌مانده، لائودا با هشت امتیاز اختلاف نسبت به رگاتزونی چهارم بود. در گرندپری کانادا، او ۶۷ دور پیشتاز بود اما در دور ۶۸ اشتباه کرد، از پیست خارج شد و مجبور به کنار رفتن شد. فیتیپالدی پیروز مسابقه شد و سپس در واتکینز گلن بر رگاتزونی غلبه کرد و دومین قهرمانی جهان خود را کسب کرد.
ولفگانگ فون تریپس در گرند پری ایتالیا ۱۹۶۱
۱۰ سپتامبر ۱۹۶۱ یکی از غم‌انگیزترین روزها در تاریخ مسابقات موتوری است. دور ماقبل آخر فصل در مونتزا برگزار می‌شد و رانندگان فراری، فیل هیل و ولفگانگ فون تریپسمدعیان اصلی بودند. هیل در شروع مسابقه پیشتاز بود اما فون تریپس که در جایگاه نخست قرار داشت، در دور دوم در ورودی پیچ پارابولیکا منحرف شد و با جیم کلارک برخورد کرد. خودروی فراری فوراً چرخید و به موانع روی سکوی تماشاگران برخورد کرد. این حادثه فون تریپس را از خودرو به بیرون پرتاب کرد و باعث مرگ راننده آلمانی و ۱۵ تماشاگر شد که در تپه کنار پیست ایستاده بودند. فون تریپس ۳۳ ساله بود و انتظار می‌رفت قهرمان ۱۹۶۱ شود اما در نهایت عنوان به فیل هیل رسید. او پیش از مرگ یک پیست کارتینگ در کرپن آلمان افتتاح کرده بود که سال‌ها بعد میشائیل شوماخر برای تمرین به آنجا می‌رفت.
انتهای پیام/
