در گذشته این باور وجود داشت که انسان‌های پا برهنه به هنگام دویدن ابتدا قسمت جلویی پای خود را به زمین می‌گذارند تا از فشار وارده بر پاشنه پا جلوگیریی کنند، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که مردم پا برهنه کنیا به هنگام دویدن ابتدا پاشنه پایشان را بر زمین می‌گذارند.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) و به نقل از پایگاه اینترنتی science daily، یکی از تحقیقات تازه منتشر شده در دانشگاه جورج واشنگتن نشان می‌دهد که الگوهای آسیب دیدگی پای دوندگان در میان مردم کنیا که به پا برهنه حرکت کردن عادت دارند، متفاوت است و این تفاوت به دلیل سرعت متفاوت و فاکتورهای مختلف از جمله عادت‌هایی در دویدن و سختی زمین است. این نتایج بر خلاف این باور است که مردم پا برهنه یک شیوه خاص دویدن را ترجیح می‌دهند.
کوین هالا تا، دانشجوی دکترای دیرینه شناسی زیست در دانشگاه جورج واشنگتن، یکی از نویسندگان این تحقیق است که در شماره اخیر مجله plos one به چاپ رسید.
در این مطالعات، هالاتا به همراه برایان ریچموند، استاد علم انسان شناسی در دانشگاه جورج واشنگتن به نتایجی مخالف باورهای متداول رسیدند. این باورها بر این مبنی بود که معمولا انسان‌های پا برهنه طوری می دوند که ابتدا روی قسمت جلویی پایشان فرود بیایند و به این ترتیب از تاثیرات نیروهایی که باعث آسیب پاشنه پایشان می‌شود جلوگیری کنند.
این عقیده در مجلات مشهور دوندگی ذکر شد و به جنبش‌های دوندگی با پای برهنه که امروزه به طور تفریحی متداول شده‌اند کمک کرد. با این وجود، تحقیقات اخیر تنها بر روی جمعیت خاصی که عادت به پا برهنه راه رفتن دارند، انجام شد.
هالاتا و ریچموند تحقیقات خود را بر روی مردم داساناچ که در کنیای شمالی زندگی می‌کنند، انجام دادند. اطلاعات از ۳۸ نفر دریافت شد. آنها بر روی پیستی که حسگرهایی برای اندازه گیری فشار کف آن بود، با سرعت و مقاومت انتخابی دویدند. اطلاعات نشان می‌دهد که فرود آمدن بر روی قسمت جلویی پا باعث کاهش فشار بر روی پا می‌شود، اما بیشتر مردم داساناچ بر روی پاشنه پایشان فرود می‌آیند.
هالاتا می‌گوید: مردم داساناچ بدون کفش و پا برهنه زندگی می‌کنند. برای ما شگفت آور بود که آنها اول روی پاشنه پایشان فرود می‌آیند و سپس قسمت جلویی پایشان را به زمین می‌گذارند. این بر خلاف عقیده‌ای است که می‌گوید مردم پا برهنه بیشتر با جلوی پایشان فرود می‌آیند. بعضی از مردم داساناچ در سرعت بالا بیشتر روی جلوی پایشان فرود آمدند، اما این الگوی اصلی دویدن آنها نبود.
تحقیق دیگری بر روی مردم داساناچ انجام شد که نشان می‌دهد آنها در سرعت بالاتر گرایش دارند تا با جلوی پایشان فرود بیایند.
انسان‌ها به مدت میلیون‌ها سال پا برهنه حرکت کرده‌اند و با گذشت زمان شکل پای انسان به صورت امروزی در آمده، همچنین این تحقیق ممکن است نشان دهنده الگوهای دویدن گذشتگانمان باشد.
این تحقیقات نشان می‌دهد که سرعت دویدن و فاکتورهای دیگری از جمله استحکام زمین بر تغییرات در دویدن انسان‌های اولیه تاثیر داشته.
دکتر ریچموند می‌گوید: مساله اصلی ما یافتن بهترین و سالم‌ترین راه برای دویدن و یافتن مهم‌ترین فاکتورهایی است که بر دویدن انسان‌ها تاثیر دارد.
