به گزارش سرویس بین‌الملل فرارو به نقل از تلگراف؛ گروههای حقوق بشری از کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل خواسته‌اند تا یک تحقیق بین‌المللی از سابقه‌ی “اسفناک” پیونگ‌یانگ در رفتار با شهروندانش، از جمله بیش از پنجاه سال استفاده از سیستمی از زندان‌های سیاسی، را سامان دهد.
پیونگ‌یانگ اصرار دارد که این اردوگاه‌ها وجود خارجی ندارند و تنها ساخته‌وپرداخته‌ی تبلیغات خارجی‌ها هستند، اما تصاویر ماهواره‌ای باکیفیت بالا این ادعای کره‌ی شمالی را رد می‌کند.
در هیجدهم ژانویه، وبسایت دیده‌بان اقتصاد کره‌ی شمالی، خبر داد که اردوگاهی جدید در کنار یک تاسیسات بازداشتگاهی در کائچون (در استان پیونگان جنوبی) که از پیش وجود داشت، ساخته شده است.
کورتیس ملوین، تحلیلگر، با استفاده از عکس‌های جدید گوگل ارث موفق شد اردوگاه‌های جدیدی را در نزدیکی اردوگاه ۱۴ (که پیشتر شناسایی شده بود) بیابد. حصاری ۲۱ کیلومتر این اردوگاه را احاطه کرده‌اند.
این تاسیسات تازه در آخرین عکس‌هایی که از این منطقه در سال ۲۰۰۶ وجود داشت، دیده نمی‌شدند.
ملوین همچنین می‌افزاید که در ذیل حصار محیطی این اردوگاه دو ایست بازرسی و شش پست نگهبانی وجود دارد، و در عین حال تعدادی ساختمان‌های خوابگاهی و ساختمان‌های اداری نیز به وضوح در عکس‌ها قابل مشاهده هستند. معدن ذغال سنگی که در داخل قلمرو حصار قرارگرفته به نظر می‌رسد که مورد استفاده نیست.
تصویر گوگل ارث از کمپ تازه ساخته شده مسوم به کمپ-۲۲
تعداد بسیار معدودی از شهروندان کره‌ی شمالی توانسته‌اند از این زندان‌های مخوف بگریزند و از مرزهای کشور خارج شوند، ولی اشخاصی موفق به انجام این کار شده‌اند داستان‌های وحشتناکی از این زندان‌ها نقل می‌کنند.
افراد به خاطر هر نوع انتقادی از رِژیم در این نوع اردوگاه‌ها زندانی می‌شوند، و علاوه بر اینکه اغلب خود باید تا آخر عمر در این اردوگاه‌ها بمانند ممکن است افراد خانواده‌شان نیز تا سه نسل محکوم به زندانی شدن در این اردوگاه‌ها شوند. زندانیان این اردوگاه‌ها مجبورند برای زنده ماند از موش‌ها و دانه‌های ذرتی که در فضولات حیوانی پیدا می‌کنند تغذیه کنند.
فعالان حقوق بشر مدعی هستند که ۴۰ درصد زندانیان در این اردوگاه‌ها بر اثر سوءتغذیه جان خود را از دست می‌دهند، و مابقی با بیماری، خشونت جنسی، شکنجه و سوءاستفاده از سوی نگهبانان دست‌وپنجه نرم کرده یا تا سرحد مرگ به کار گماشته می‌شوند.
مردان، زنان و بچه‌ها روزانه تا شانزده ساعت باید در شرایط خطرناک، اغلب در معادن یا کمپ‌های چوب‌بری، کار کنند.
تحلیلگران می‌گویند که هر کس به یکی از اردوگاه‌های کار اجباری در کره‌ی شمالی فرستاده شود بعید است که هرگز رنگ آزادی را ببیند و در عین حال هر نوع تلاشی برای فرار از این اردوگاه‌ها مجازات مرگ در پی دارد.
در گزارش جدیدی از سوی کمیسیون کمیسیون ملی حقوق بشر اشاره شده است که اکثریت زندانیان این اردوگاه‌ها را نه کسانی که به خاطر عقاید سیاسیشان دستگیر شده‌اند، بلکه کسانی تشکیل می‌دهند که هنگام فرار از کشور بازداشت شده‌اند. بخشی دیگر از زندانیان این اردوگاه کسانی هستند که گزارش شده از کره‌ی جنوبی تمجید کرده‌اند.
کمیته‌ی حقوق بشر برای کره‌ی شمالی، که با دیجیتال گلوب، از شرکت‌های پیشرو در عکسبرداری از زمین، همکاری دارد، در سال ۲۰۱۲ با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای گزارشی با “گولاگ پنهان” منتشر کرد. (گولاگ نام یکی از مخوفترین اردوگاه‌های کار اجباری شوروی سابق بوده است.)
این گزارش بر اهمیت نرم‌افزار گوگل ارث در کشف این اردوگاه‌های کار اجباری در کره‌ی شمالی تاکید دارد.
در این گزارش همچنین آمده است: “تصویرهای ماهواره‌ای با کیفیت و جزییات بالا که از طریق گوگل ارث قابل دسترسی هستند، به زندانیان سابق این امکان را می‌دهد که خوابگاه‌هایی که در آن‌ها ساکن بوده‌اند، و همچنین محل‌های اعدام و سایر مکان‌ها را در اردوگاه‌های سابقشان شناسایی کنند.”
گرگ اسکارلاتویو، مدیر اجرایی این موسسه می‌گوید: “رژیم کره‌ی شمالی بیش از این نمی‌تواند واقعیت تلخ وجود سیستم اردوگاه‌های کار اجباری برای زندانیان سیاسی در این کشور را مخدوش و پنهان کند. حتی اگر اجازه‌ی دسترسی به این اردوگاه‌ها داده نشود، ما با استفاده از عکس‌های ماهواره‌ای می‌توانیم مستمرا این اردوگاه‌ها را زیر نظر داشته باشیم.”
نوانتم پیلای، کمیسر عالی سازمان ملل در امور حقوق بشر، اوایل ماه ژانویه در بیانیه‌ای در ژنو اعلام کرد: “اوایل امیدهایی وجود داشت که با حضور رهبری جدید در قدرت، تغییرات مثبتی را در وضعیت حقوق بشر در این کشور شاهد باشیم، اما با وجود گذشت یکسال از رهبری کیم جونگ اون می‌توان گفت تقریبا هیچ نشانی از بهبود اوضاع دیده نمی‌شود.”
خانم پیلای در ماه دسامبر با دو تن از نجات‌یافتگان از اردوگاه‌های کار اجباری کره‌ی شمالی دیدار کرده و در جریان این دیدار استفاده از اعدام‌های بدون محاکمه و شکنجه را برای کنترل زندانیان محکوم کرده بود.
خانم پیلای همچنین افزود که وقت آن رسیده تا “اقدامی قوی صورت گیرد و گام اساسی در جهت ترتیب دادن یک تحقیق بین‌المللی مستقل در مورد یکی از بدترین و در عین حال پنهانی ترین و کمتر گزارش‌شده‌ترین وضعیت‌های حقوق بشر در جهان برداشته شود.”
