معمولا ذهن انسان ها توجه بیشتری به داشته های دیگران نشان می دهد و آنچه خود دارد را در برابر آن ها کوچک و ناچیز می پندارد.
بروز این تمایل از میان قالب های کوچکی چون خانواده شروع می شود و در ادامه به جامعه بسیار بزرگ تری همچون کشور ها نیز می رسد. یکی از نمونه های برجسته این تمایل را می توان در توجه به منابع غنی فرهنگی و هنری کشورهایی با پشتوانه محکم فرهنگ و سنت مشاهده کرد.
برای مثال، می توان به طراحی جدید برند بین‌المللی و سرشناس « هرمس » اشاره کرد، طرح جدیدی که عینا کپی برداری از ذوق و هنر ما ایرانی ها در طراحی فرش های تبریز است.
این در حالی است که استفاده از نقش و نگار های فرش های ایرانی تبریز، توسط غیر ایرانیان در تولید و طراحی پوشاک مورد توجه خاص تولید کنندگان و مصرف کنندگان پوشاک قرار گرفته است، اما تولید کنند گان و طراحان داخلی پوشاک از طرح هایی بیگانه با فرهنگ خودمان استفاده میکنند.
اما نمونه مهم تر و قابل توجه تر همین مورد که با توجه به مناسبت زمانی بسیار جایگاه مهمی دارد ، روز پنجم اسفند ماه است که در تقویم ما ایرانیان تحت عنوان روز مهندس نام گذاری شده است.
هرچند که این روز بیشتر در بین جامعه مهندسین رواج دارد، اما شاید از بین همین قشر نیز تنها عده کمی باشند که وجه تسمیه این روز را بدانند، واز آن میان نیز عده قلیلی هستند که با خواجه نصیر الدین طوسی، که روز بزرگداشت این فیلسوف و شخصیت علمی، بهانه ای برای برگزاری روز مهندس شده است آشنایی داشته باشند.
و این نادیده گرفتن ها درست در حالی است که عده ای بیگانه با فرهنگ ایرانی، شخصیت خواجه نصیر الدین طوسی را همانند بسیاری دیگر از دانشمندان و فیلسوفان ایرانی ، از آن خود دانسته و وی را منتسب به کشور خود خوانده اند.
به راستی چرا باید خواجه نصیری که پسوند طوسی او خبر از اهل طوس و ایرانی بودن او می دهد در رسانه های بیگانه نسب ایرانی وی محل تردید قرار بگیرد و هیچ کس به عنوان یک ایرانی به این موضوع اعتراض نکند؟
آیا ندیدن و نشناختن این افراد که تاریخ و فرهنگ کشور ما وابسته به آن هاست نوعی سهل انگاری و دست کم گرفتن خود و ملیت و سنت هایمان نیست؟
ابو جعفر محمد بن محمد بن حسن طوسی مشهور به خواجه نصیرالدین (زاده ۵ اسفند ۵۷۹ در توس – درگذشته ۱۱ تیر ۶۵۳ در بغداد) فیلسوف، متکلم، فقیه، دانشمند، ریاضیدان و منجم ایرانی شیعه سده هفتم است. کنیه‌اش «ابوجعفر» و به القابی چون «نصرالدین»، «محقق طوسی»، «استاد البشر» و «خواجه» شهرت دارد.۱
در ایران، خواجه نصیرالدین طوسی هم به سبب شخصیت علمی اش جایگاهی والا دارد و هم از بابت نقشی که در حفظ و رشد فرهنگ ایرانی در عصر ویرانگری مغولان ایفا کرد. از لحاظ مذهبی هم، خواجه نصیرالدین طوسی از بزرگان علم کلام شیعی است و شرحی که شاگردش علامه حلی بر کتاب او، تجرید الاعتقاد نوشت، هنوز از کتابهای درسی اصلی حوزه های علمیه است.
خـواجه نصیر را نمى تـوان یک دانشمند محصـور در قلـم و کتاب به شمار آورد او هرگز زندگى خـویـش را در مفاهیـم و واژه ها خلاصه نکرد آنجا که پاى اخلاق و انسانیت به میان مـىآمد، او ارزشهاى الهى و اسلامى را بر همه چیز ترجیح مـى داد خواجه از زندان نفـس و خـود خـواهى رها گشته بـود زندانى که با علـم و دانـش نتـوان از آن بیرون آمد بلکه رهایـى از آن ایمان به خـداوند متعال و تقـوا و عمل صـالح لازم دارد.
