کودک خردسالی بودم که پدرم را از دست دادم و مادرم با مرد دیگری ازدواج کرد. وقتی مورد تحقیر همکلاسی هایم قرار می گرفتم که می گفتند آن مرد پدر تو نیست!
دوست داشتم دست به کارهایی بزنم که خودی نشان بدهم. به خاطر برنامه کارتونی «علی کوچولو» دوستانم مرا کوچولو صدا می کردند ولی من مغرور بودم با پدر ناتنی ام نساختم به همین خاطر نزد مادربزرگم رفتم او پیر بود و کاری به کارم نداشت.
در همین روزها بود که دایی ام هم زنش را طلاق داد و نزد مادربزرگم آمد اما بدبختی های من از زمانی آغاز شد که دایی ام سیگارش را داد تا برایش روشن کنم آن موقع در کلاس اول راهنمایی تحصیل می کردم از آن روز به بعد همیشه سیگارهای دایی ام را روشن می کردم و به بهانه های مختلف چند پک بیشتر می زدم این حادثه موجب شد تا برای خرید سیگار دست به دزدی بزنم.
به همراه ۲ همکلاسی دیگرم ترک تحصیل کردیم و من چوپان شدم آن زمان ۱۲ سال بیشتر نداشتم که از طریق ۲ دوست دیگرم به کشیدن تریاک روی آوردم و سپس مصرف کریستال را امتحان کردم.
۱۳ ساله بودم که به جرم چندین فقره سرقت دستگیر شدم اما اهالی روستا به خاطر مادر و مادربزرگم از شکایتشان صرف نظر کردند ومن آزاد شدم. ولی دیگر برای تامین هزینه های سنگین اعتیاد چاره ای جز سرقت نداشتم.
با ۲ دوست دیگرم که آن ها هم کریستالی بودند باندی را تشکیل دادیم و به ویلاها دستبرد می زدیم. البته تا الان محل های ۶۱ فقره از سرقت ها را به ماموران نشان داده ام اما کریستال تمام وجودم را در ۱۷ سالگی تخریب کرده است و کمتر چیزی را به خاطر می آورم. ولی من که دیگر به آخر خط رسیده ام به پدر و مادرها می گویم سعی کنند نیازهای مادی فرزندانشان را در حد معقول برطرف کنند.
به نیازهای تفریحی نوجوانان توجه کنند و کمی از وقت خود را برای تفریح و سرگرمی فرزندانشان صرف کنند و با آنان به تفریح بروند. صاحبان ویلاها هم نباید، ویلاهای خود را بدون نگهبان رها کنند آدم هایی مانند من وقتی که خمار می شوند دیگر به چیزی جز سرقت فکر نمی کنند اگر باغ ویلاها حصارهای محکمی داشته باشد و موارد ایمنی رعایت شده باشد، شاید سرقتی رخ ندهد.
ولی ای کاش آن روز دایی ام سیگار لعنتی را به دستم نمی داد تا در تنگراه زندگی قرار نمی گرفتم.
خراسان
