می گویند از اقتضائات دنیای مدرن یکی همین شکستن بت های ذهنی است. ایرادی هم ندارد. ما در همین عمر بی برکت و کوتاهمان چیزی که زیاد دیده ایم شکستن بت های قد و نیم قد بوده. عادت کرده ایم . وحالا نه تنها ناراحت نمی شویم که اصلا برایمان اهمیتی ندارد: تو گویی فرامرز هرگز نبود. اگر دریغی است بر این ماجراست که جای آن چه از دست می دهیم را چه و که خواهد گرفت. مشکل اصلی و اساسی این خاطرات ” خود محوری” اساتید است. گویی جهان و خلق جهان یک سو ایستاده اند و این حضرات در سویی دیگر. اغلب کسانی هم که خدمت این حضرات شرفیاب می شوند چندان محو و محسور حضرت استادی می شوند که گویی وحی منزل می شنوند. نه ان قلتی، نه محاجه ای، نه پرسشی. نتیجه این که اساتید میدان را از حریف خالی می بینند و تا جایی که جا دارد اسب لاف و گزاف را می تازانند. تواضع و خاکساری و ادب و احترام هم که قربانش بروم گویی تخمش را ملخ خورده. امروز هم که دیگر کم تر کسی حوصله تحقیق و مطالعه دارد این افاضات می شود ” حجت موجه” آنان که گمان می برند پیش از آن ها لیل و نهاری در کار نبوده و حضرت حق_ سبحانه و تعالی_ جهان را همزمان با گوگل سرچ خلق فرموده اند. برای این که کلی گویی نکرده باشم مخاطبان این یادداشت را ارجاع می دهم به گفت و گویی که از آقای سید حسین نصر در آخرین شماره “اندیشه پویا” منتشر شده. گفت وگویی که واکنش آقای رسول جعفریان را در همین سایت خبرآنلاین در پی داشت. بنده کم ترین البته به اندازه آقای جعفریان خویشتن دار و صبور نیستم که با همین یکی دو سطر از خیر ماجرا بگذرم . حتما به تفصیل از خجالت آقای نصر در خواهم آمد، منتهی چیزی که می خواهم بگویم محدود به آقای نصر نمی شود.خیلی از نامداران فرهنگ و هنر و اندیشه در همین دامی افتاده اند که آقای نصر افتاده است. گویی مسابقه جنون آمیزی به راه افتاده است برای خود ضایع کردن.البته مقصر را هم آقای نصر و امثال ایشان نمی دانم. همان طور که گفتم مقصر دوستان و همکاران این بنده کم ترینند که برای این بزرگواران فرصت خود ضایع کنی فراهم می کنند.
سید عبدالجواد موسوی
خبرآنلاین
