دروازه ورودی به دنیای مردگان (پلوتونیو) یا “جهنم پلوتو” و قلمرو خدای زیر زمین (خدای مردگان) یونان و رم باستان کشف شد.
بنا بر گزارش منتشره در وب‌سایت “گرنتس‌ویسن‌شافت” آلمان (grenzwissenschaft.de)، تیم اکتشاف به سرپرستی پروفسور فرانسیسکو داندریا (Francesco D’Andria)، باستان‌شناس دانشگاه “دل سالنتو” ایتالیا در کنفرانسی در استانبول اعلام کرد، توانسته است در خرابه‌های مانده از شهر هیراپولیس جهنم پلوتو، خدای مردگان روم و یونان کهن را کشف کند. هیراپولیس (شهر مقدس به زبان یونانی)۱۹۰ سال پیش از میلاد مسیح تأسیس شد.
طبق گزارش منتشره در “دیسکاوری نیوز”، سرپرست تیم اکتشاف گفت، دروازه پلوتو به هنگام بازسازی مسیر قدیمی یک چشمه آب گرم کشف شد.
چشمه‌های آب گرم هیراپولیس که “پاموکله” نام دارند و از شهرت جهانی برخوردارند از دروازه پلوتو سرچشمه می‌گیرند.
رومیان و یونانیان قدیم دروازه پلوتو را دروازه‌ای به دنیای مردگان و جهنم می‌دانستند. ستون‌ها و ویرانه‌های باقی‌مانده از دیوارها و همچنین معماری محوطه اطراف نشان می‌دهد که دروازه کشف‌شده همان دروازه باستانی قلمرو خدای مردگان است.
باستان‌شناسان توانسته‌اند یک معبد دوار کوچک قدیمی، یک حوضچه آب و همچنین پلکانی که دروازه جهنم زیر آن قرار دارد را بازسازی کنند.
همسازی با توضیحات استرابو
همه شواهد با توضیحات موجود در مورد پلوتونیو در شهر هیراپولیس همخوانی دارد، به ویژه توضیحات استرابو، تاریخ‌دان و جغرافی‌دان یونانی که از ۲۴ سال قبل از میلاد مسیح بر جای مانده است.
استرابو نوشته است که قلمرو پلوتو با بخارهای سمی پر شده بود، به طوری که حیوانات تاب تحمل ورود به محوطه دنیای مردگان را نداشتند و در دم جان می‌دادند. او می‌گوید، خودش گنجشک‌هایی را به قلمرو مردگان (پلوتونیو) انداخته و دیده که فورا جان باخته‌اند.
پروفسور فرانسیسکو داندریا، باستان‌شناس ایتالیایی می‌گوید: «احتمالا مردم بر پلکانی که روی این دروازه قرار دارد می‌نشستند و مراسم آیینی که توسط روحانیون در برابر دروازه جهنم برگزار می‌شد را تماشا می‌کردند.»
به گفته او، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد، به بازدیدکنندگان و زائران آن دوران پرنده‌هایی داده می‌شد تا بتوانند تأثیر “دروازه جهنم” را خود شاهد باشند.
مرگ و حالت نشئه در “قلمرو خدای مردگان”
باستان شناسان بر این نظرند که روحانیونی که در این مراسم شرکت می‌کردند خود به دلیل اثرات بخار سمی به حالت نشئه فرو می‌رفتند. آنها برای خدای مردگان حیوانات، از جمله گاوهایی قربانی می‌کردند. آنها حیوان زنده را از دروازه وارد “جهنم پلوتو” می‌کردند و اندکی بعد حیوانی که جان داده بود را از آنجا بیرون می‌کشیدند.
فرانسیسکو داندریا، سرپرست ایتالیایی تیم اکتشاف می‌گوید، حتی امروز نیز اثر مرگ‌آور گاز دی اکسید کربن ساتع‌شده از این مکان معلوم است و خودش حین حفاری‌ها شاهد تعداد زیادی پرنده بوده که وقتی وارد دهانه محوطه قلمرو پلوتو شده‌اند جان باخته‌اند.
استرابو، جغرافی‌دان یونانی پیش از میلاد مسیح می‌گوید، تنها روحانیون معتقد به کیبله (Kybele)، الهه باروری می‌توانستند بی‌آنکه صدمه‌ای ببینند وارد محوطه درونی دروازه پلوتو شوند.
استرابو می‌نویسد، این ویژگی یا به دلیل “توانایی‌های خدادادی” آنها بود یا اینکه آنها توانایی‌های بدنی خاصی داشتند و می‌توانستند، نفس خود را به هنگام ورود به محوطه بخارها حبس کنند.
باستان‌شناسان ادامه می‌دهند، احتمالا زائران در اطراف حوضچه آب، در نزدیکی این معبد مراسمی برگزار کرده و می‌خوابیدند، چرا که فاصله این مکان از دروازه به اندازه‌ای بود که آنها تحت تأثیر بخارهای موجود قرار گرفته و می‌توانستند، “روشن‌بینی‌های معنوی و پیش‌گویی‌هایی” داشته باشند.
باستان‌شناسان می‌گویند، به نظر می‌رسد که از این مکان تا سده چهارم پس از میلاد همچنان به عنوان مکان زیارتی استفاده می‌شد، اما در قرن ششم احتمالا این قلمرو توسط مسیحیان تخریب شده و بعدها وقوع زمین‌لرزه آن را به ویرانه‌های امروزین تبدیل کرده است.
دویچه وله
