بیست و پنجم بهمن ماه یک هزار و سیصد و نود و یک، آیت الله عزیز خوشوقت، بلافاصله پس از انجام اعمال عمره، در بیمارستانی در مکه مکرمه بستری شد، از هوش رفت و پس از هفده روز در جوار خانه خدا، به دیدار خدا، عزیزانه پر کشید.
آن عزیز خدا، از نوجوانی پا در مسیر کسب تقوا و علم دین گذارد و برای جلب رضایت الاهی، مجاهدانه و بی وقفه به پیش رفت.
آیت الله خوشوقت، رضوان الله تعالی علیه، در شانزده سالگی به مدرسه مرحوم آقای برهان، در تهران رفت و پس از طی مراحل نخستین سطح، به قم کوچید و از محضر بزرگان و پارسایانی چون آیت الله بروجردی، امام خمینی و علامه طباطبایی، رحمت الله الواسعه علیهم، تا پایان مدارج فقه و اصول و فلسفه و عرفان ،کسب فیض نمود.
او، اما در همان هنگام، به درستی بدین امر حیاتی پی برد که کسب علم دین و فلسفه اسلامی و عرفان فقط و فقط از لوازم معرفت حضرت رب العالمین و رسیدن به او از مسیر تقوای کامل و ذکر و اخلاص در عمل است.
آن عزیز خدا، از قرآن کریم آموخت که تنها راه دستیابی به سعادت دو گیتی، ورود آگاهانه به “صراط مستقیم” است. خدا به او آموخت که صراط مستقیم، مسیر نورانی “عبودیت و بندگی محض” در برابر خالق و مالک انسان و نا فرمانی دشمن آشکار فرزند آدم، شیطان است؛ الم اعهد الیکم یا بنی آدم ان لا تعبدوااشیطان انه لکم عدو مبین و ان اعبدونی هذا صراط مستقیم (سوره یس، آیات ۶۰ و ۶۱). ای فرزندان آدم، آیا از شما تعهد نگرفتم که اطاعت شیطان، دشمن آشکارتان، نکنید و بنده و فرمانبردار من باشید که این صراط مستقیم است؟!
آن عزیز و بزرگ ما، بی شمار، این آیات قرآنی را تکرار می کرد و خود، عامل بود، که “یا ایهاالذین امنوا اتقواالله” ، ای کسانی که ایمان آورده اید فرمان خدا را اطاعت کنید.
می فرمود که امر خدا به تقوا( انجام آن چه او واجب کرده و دوری از آن چه نهی فرموده است) نه در اسلام که در همه ادیان الاهی مورد تاکید پروردگارمان بوده است؛ و لقد وصینا الذین اوتوالکتاب من قبلکم و ایاکم ان اتقواالله.
بر اساس آن چه از قرآن کریم آموخته بود، با یقین می فرمود که تقوا موجب نزول برکات و رفع مشکلات و خروج از بن بست های فردی و اجتماعی است؛ “و من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب. و می فرمود که اما چون همه مردم به درستی و به طور کامل، رعایت تقوا نمی کنند، با مشکلات فراوان مواجه اند.
به یادمان می آورد که حتی در جنگ با دشمنان، رعایت تقوای الاهی و بندگی در برابر او موجب در امان ماندن از خدعه و توطئه آن ها خواهد شد؛ “ان تصبروا و تتقوا لا یضرکم کیدهم شیئا.”
بار ها و بار ها می فرمود که “رعایت تقوا، انسان را به خدا و قدرت لایزال او پیوند می زند و ضعف ما را با قدرت بی پایانش جبران می کند.” … ان الله مع المتقین. او، این مهم را خود بالعیان تجربه کرده بود چرا که پیش از انجام هر کاری و بر زبان راندن هر کلامی، رضایت حضرت حق را در نظر داشت.
مکاشفات، کرامات و بی اعتنایی به دنیا
کسانی که تصور می کردند زندگانی خود را باید برای رسیدن به مکاشفات و کرامات و خرق عادات، در ریاضت نفس سپری کنند مورد نهیب او قرار می گرفتند که در خیال باطل اند و راه رستگاری ، تقوا ست و بس. تاکید داشت که ریاضت نفس، جز تقوا نیست.
می فرمود که اگر تقوا را کاملا رعایت کنید و با بال “ذکر” و “اخلاص و دوری از ریا” ایمانتان را رشد دهید و “انسان” شوید، از باب “کاه گندم”، به کرامات و غیب هم دست می یابید و می بینید آن چه را که دیگران از آن محروم اند. این همان بود که خود، بدان عمل کرده بود و خدا بدو ارزانی داشته بود.
دل یستن به دنیا و مال و پست و مقام آن را موجب خسران و پشیمانی می دانست اما عملا خود از مواهب الاهی ، با رعایت حلال و حرام خدا بهره می برد و فقر و غنا برایس تفاوتی نداشت.
با آن که اگر در قم می ماند، بر مسند علامه طباطبایی تکیه می زد، به اصرار دوستانش برای ماندن در آن شهر اعتنایی نکرد و به تهران باز گشت تا، متواضعانه، از نزدیک با مردم کوچه و بازار و دانشگاه و مدرسه همنشین شود و به امر هدایت و تربیت نفوس مستعد، توفیق یابد؛ و توفیق یافت.
اگر می دید برخی ازشاگردانش در مسیر رسیدن به مقام مرجعیت دینی گام نهاده اند و در آن راه تلاش می کنند، آزرده خاطر می شد و برایشان به خاطر گرفتار آمدن در دام نفس، دل می سوزاند.
شربت فقر و بندگی
بندگی در برابر خدا و رعایت مستمر تقوا، وی را به کرامات زیادی نیز رسانده بود اما از بازگویی آن ها، جز در مواردی بسیار اندک آن هم برای افرادی مستعد، پرهیز داشت.
به برخی از مشتاقان اهل دل گفته بود که در سن ۲۸ سالگی، در مکاشفه ای، امیر مومنان، علی ابن ابی طالب ، به او جامی از “شربت زعفران” هدیه کرده بود که وقتی نوشیده بود، حلاوت اش را نه با زبان ، که با تمام وجود چشیده بود. از امیر تقواپیشگان پرسیده بود که ” این چیست؟”. در پاسخ شنیده بود که” شربت فقر و بندگی است!”
می فرمود پس از این توفیق و موهبت الاهی، به فهم دقیق تر و روشن تری از آیات قرآن کریم و روایات دست یافت. می فرمود، قرآن ، کتاب هدایت است، خداوند حکیم و علیم، خود ، فرموده است که ” ما قرآن را به زبان عربی آشکار نازل کرده ایم”، بنابر این اشتباه است اگر تصور کنیم که خدا با مردمی که می خواهد هدایتشان کند، به زبان پیچیده ای که کمتر کسی توان فهم و درک اش را داشته باشد، سخن بگوید. بدین سبب، از تفسیر فلسفی و عرفانی و علمی آیات قرآن انتقاد می کرد. تاکید داشت که برای فهم آیات قرآن ، باید به زبان و ادبیات عرب زمان نزول، تاریخ اسلام و اصول علم تفسیر تسلط کامل داشت و اهل تقوا نیز بود.
می فرمود که تقوا را باید از جوانی آغازکرد تا موفق شد؛ یعنی از زمان بلوغ.
می فرمود که انسان با تقوا و اهل سیر و سلوک باید از “پر گویی” و “پر خوری” و پر خوابی” نیز اجتناب ورزد تا رشد یابد. نباید با زبان، هر چه بگوید، نباید حرام خورد و حلال را نیز نباید مسرفانه مصرف کند و از خواب زیاد هم باید بپرهیزد تا اوج گیرد.
به نماز شب و نماز اول وقت، سفارش می کرد و خود، بدان مقید بود.
می فرمود که ظلم به همسر و فرزندان و دیگران، و لو اندک، هر چه جمع کرده اید به باد فنا می دهد!
اهل ولایت بود و مسجد
ارادتی وصف ناپذیر و عالمانه و عاملانه به رسول مکرم اسلام و اهل بیت اوداشت. به زیارت عالمانه قبور نورانی ائمه معصومین علیهم السلام مقید بود. حضور در مراسم عزای سید الشهدا و حضرت صدیقه کبری علیهما السلام ، روحش را به پرواز می کشانید و فرزندانش را از کودکی، بدان عادت می داد.
ارادتی عجیب به خانه خدا داشت. جز در سفر، مقید به اقامه نماز در مسجد بود و می فرمود که فرزندانتان را باید از کودکی، با حضور در مسجد، با خدا و تقوا اشنا سازید.
ولایت فقیه عادل را ادامه ولایت رسول خدا و معصومان می دانست و حمایت غیرت مندانه اش از امام و رهبری گرانقدر انقلاب اسلامی، زبانزد خاص و عام بود. مخالفت و مقابله با رهبری امت اسلامی را ، از سوی هر کس و هر جریانی، مطلقا بر نمی تافت.
آماج حملات زهر آگین معاندان و متحجران بود
همین مشی حق گرایانه اش، او را آماج تهمت ها و حملات زهر آگین معاندان و مخالفان نظام گرانقدر اسلامی ساخته بود.
آن زمان که در دهه ی هفتاد شمسی، جمعی از دگر اندیشان و دگر باشان، از سوی عناصر خود سر و نادان و جانی، وحشیانه به قتل رسیدند، گروهی از خائنان به وطن و ملت، او را با سلاح زهر آگین تهمت و افترا نشانه رفتند و در بوق و کرنا کردند که ” آیت الله خوشوقت، پدر عروس رهبری، فتوای قتل صادر کرده است!”
بار ها در محافل عمومی و خصوصی می فرمود که ” ضوابط ارتداد، از نظر فقهی ، مشخص است و به فرض هم اگرکسی مرتد شد، احدی شرعا حق ندارد خود برای اجرای حکم مجازات ارتداد اقدام کند بلکه موضوع باید از سوی دادگاه و مراجع قضایی نظام اسلامی دنبال شود”. با این حال، بدون شک، آن مرد تقوا و انسانیت را به صدور فتوای قتل، متهم می ساختند تا از رهبری عزیزمان انتقام گیرند.
به مناسبت هفتمین روز ارتحالش نیز یکی از ایدئولوگ های سیاست منهای دین که زمانی خطبه متقین امیر مومنین شرح می کرد و بر سریر مرادی گروهی از روشنفکران دینی تکیه زده بود، بر آن عزیز راستین خدا تازیانه ی افترا و تهمت اصدار فتوای قتل بی گناهان فرود آورد.
امر او را به خدا وا می نهیم و برایش طلب هدایت می کنیم.
و اخیرا، در اواخر سال ۱۳۹۱، در پی اظهار نظری در مورد حضرت رقیه (س) که از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد، اخلاف نادانی و تحجر، که در طول تاریخ مظلومیت اسلام راستین، ضربه ها بر پیکر قرآن و عترت وارد آورده اند، او را مورد شدید ترین حملات جاهلانه و ابلهانه قرار دادند.
فرموده بود که بررسی اسناد تاریخی، ما را به قطعیت انتساب حضرت رقیه به امام حسین علیه السلام نمی رساند؛ آن دخت مظلوم، در جرگه اصحاب عاشورا بوده است اما نمی توان گفت که حتما فرزند سید شهیدان کربلا است. همین اظهار نظر، که سابقا از سوی دانشمندان دیگری من جمله استاد شهید مطهری نیز شنیده شده است، مداحانی بی سواد و عمامه به سرهایی متحجر را علیه او شورانید چنان که گویی بر منکر دین یا ضروری دین خدا حمله می برند!
باری، اکنون، بیش از این مجال توصیف شخصیت آن عزیز خدا را ندارم. امیدوارم در آینده ای نزدیک، بیشتر بتوانم از آن چه از دریای وجودش درک کرده ام، برایتان باز گویم.
از ذات مقدس کبریایی ، خاضعانه می طلبم که ما را در پیمودن مسیری که اولیای خدا پیمودند موفق بدارد و با خوشوقت ها مانوس و محشورمان فرماید.
آمین یا رب العالمین
محمد حسین خوشوقت
