مهندسان بتازگی بخش‌هایی از موشک Saturn را برای طراحی «سیستم پرتاب فضایی» (SLS) ناسا مطالعه کرده‌اند، اما سامانه جدید، علی‌رغم استفاده از اطلاعات گذشته، ابرقدرت خواهد بود.
موشک‌های Saturn تنها فناوری نیستند که دانشمندان برای طراحی SLS بررسی کرده‌اند.
شیوه‌های تولید، ابزار و سخت‌افزار آزمایش‌شده برنامه‌های تفحصی شاتل فضایی نیز، برای طراحی سیستم پرتابی جدید مطالعه شده‌اند.
سامانه SLS که برای انعطاف‌پذیری طراحی شده، از پیکربندی‌های پرتاب متعدد بهره می‌برد و قادر به تکامل، سازگاری و انجام طیفی از ماموریت‌ها و سایر مستلزمات خواهد بود.
ناسا سیستم جدید را قدرتمندترین وسیله پرتابی در طول تاریخ نامیده است.
استیج هسته SLS بیش از ۶۱ متر ارتفاع دارد و هیدروژن مایع برودتی و اکسیژن مایع را برای نیرودهی موتورهای نیروی محرکه RS-25 حمل خواهد کرد.
این موتورها برای پرتاب موفقیت‌آمیز ۱۳۵ ماموریت شاتل فضایی در گذشته به کار رفته‌اند، اما برای سیستم جدید قدرتمندتر خواهند بود.
تعداد و نوع موتورهای RS-25 به کاررفته، به پیکربندی پرتاب طراحی‌شده بستگی خواهد داشت.
حدود ۱۵ موتور از این دست، در برنامه SLS وجود خواهند داشت و بر خلاف موتورهای شاتل فضایی که قابل استفاده دوباره بودند، پس از تمام فرایند نمایش، موتورهای سامانه جدید همراه با هسته، دور انداخته خواهند شد.
در هر طرف استیج هسته، دو بوستر موشک جامد وجود خواهد داشت. این بوسترها نیروی پرتاب ارائه‌شده توسط موتور را در طول دو دقیقه اول مرحله پرواز اولیه، افزایش خواهند داد.
تعداد بخش‌ها نیز بسته به پیکربندی SLS، متغیر خواهد بود.
مهندسان ناسا در حال آماده‌کردن Orion، (وسیله نقلیه خدمه چندمنظوره SLS) برای پرواز آزمایشی اولیه بدون سرنشین در سال ۲۰۱۴ هستند.
نخستین ماموریت SLS برای دسامبر سال ۲۰۱۷ در نظر گرفته شده است.
ناسا سفینه فضایی «اوریون» را به جز خدمه، به اطراف ماه خواهد فرستاد؛ این عمل برای اطمینان از این که پیش از پرواز سرنشین‌دار، همه چیز مطابق برنامه انجام می‌شود، صورت خواهد گرفت.
ایسنا
