در فیلم های هلیوودی، قهرمانانِ جنگجو، با عضلات درهم پیچیده و ابروانی گره خورده، ساعت ها با سلاح های سبک و نیمه سنگین، به دشمنان خود حمله می برند و آنان را در جهنمی از خون و آتش غرق می کنند و پس از پایان کشتار، چون کوه استوار!!! به حضور فرماندهان خود رسیده و مژده پیروزی می دهند. اما کیست که نداند، این پهلوان پنبه های سینمایی، جز در اوهام غربیان، جایی دیگر ندارند و در مغرب زمین، چنین قهرمانانی، تنها در کمیک استریپ ها و سینما ها، اجازه ترکتازی دارند. اما مشرق زمین، سرزمین قهرمانان واقعی است که گذر زمان آنان را به اسطوره هایی ماندگار تبدیل کرده و می کند. اسطوره هایی که در حقیقت، انسان هایی از گوشت و پوست بودند با عزم هایی آهنین که بسیاری شان، جان بر سر نبردهای جوانمردانه خود گذاشتند.
روزگاری نیز، از بسیجیان خواهند گفت. جوانان و نوجوانانی نحیف و کوچک جثه اما پولاد همت که آن قدر می جنگیدند تا ابه تیر خصم متجاوز از پای بیافتند یا از خستگی به زانو درآیند.
در عکسی که می بینید، یک بسیجی، با یک قبضه آر.پی.جی بر دوش،با گام هایی که به خوبی حکایت از خستگی او دارد، سری شکسته از آتشبار دشمن، و صورتی که از فرط شلیم موشک آر.پی.جی، با خاک و باروت سیاه شده است، ظرف آبی به دست گرفته و گام برمی دارد. معلوم نیست به سوی استراحتگاهی می رود تا دقایقی از شکار تانک بیاساید یا دوباره به محل استقرار خود بازمی گردد تا به شکارش ادامه دهد. شمایلش به اسطوره نمی ماند. خسته است و زخم خورده و ژولیده. اما اگر به چشمِ غیرت نگاهش کنی، شکارچی خسته را، حقیقتی می یابی، بر گونه اساطیر.
