کاش هیچ وقت روز ۶ آگوست در ژاپن ساعت ۸:۱۵ صبح نمی‌رسید.
همشهری آنلاین ادامه داد: خیلی از ژاپنی‌ها که در این روز و ساعت در ۶۸ سال قبل عزیزی از دست داده‌اند احتمالاً هنوز هم این دعا را می‌کنند که کاش خورشید در سیاه‌ترین روز تاریخ این کشور طلوع نمی‌کرد و در عرض یک دقیقه هیروشیما با خاک یکسان نمی‌شد. صبح ۶ آگوست سال ۱۹۴۵ همه‌چیز در هیروشیما عادی بود. احتمالاً مثل هر شهر دیگری مردم به‌دنبال کارهای روزمره‌شان بودند و کسی خبر نداشت که شهرشان قرار است با گرمای چندین میلیون درجه سانتی‌گراد ناشی از بمبی به نام «پسرک» کاملاً ذوب شود.
هیچ دولت، کشور و مقامی در جهان در تاریخ بشریت به غیر از آمریکا تاکنون به‌خودش اجازه استفاده از بمب اتمی را نداده است. تا ساعت ۸:۱۵ صبح هیروشیما شهری زنده بود اما یک دقیقه بعد دیگر صدایی در این شهر شنیده نمی‌شد؛ «پسرک» خلافکار آمریکا شهر را تبدیل به گورستان کرده بود. روز گذشته ژاپنی‌ها به رسم هر سال خود در ۶۸ سال گذشته یک دقیقه در ساعت ۸:۱۵ صبح در پارک صلح شهر هیروشیما به احترام قربانیان این حمله سکوت کردند؛ یک دقیقه‌ای که این شهر در آن با خاک یکسان شد. آمریکایی‌ها برای نخستین استفاده از بمب اتمی، آن را طوری تنظیم کرده بودند که ۵۷۶ متر بالاتر از سطح زمین منفجر شود و بیشترین تخریب و تلفات را داشته باشد.
انفجار این بمب معادل ۱۵ هزارتن تی. ان. اتی چندین میلیون درجه سانتی‌گراد گرما تولید کرد تا هر چیزی در شعاع ۵/۱ کیلومتری ذوب شود. از هیروشیما که شهری عادی قبل از انفجار بود فقط ساختمان تالار ترویج صنعتی استانی باقی‌مانده بود؛ آن هم به‌خاطر اینکه انفجار بالای گنبد این ساختمان صورت گرفت و بودن در کانون انفجار باعث بقای این تالار که حالا نقش نمادین پیدا کرده شد.
۹۰ تا ۱۶۰ هزار نفر طی ۲ تا ۴ ماه پس از این انفجار کشته شدند اما بیشتر از نصف این تلفات در همان روز انفجار بود. کشته‌شدن این همه غیرنظامی در هیروشیما هم اما برای آمریکایی‌ها کافی نبود و ۳ روز بعد ناکازاکی هم هدف حمله با بمبی این بار به نام «مردچاق» قرار گرفت. در ابتدا هدف مشخص آمریکایی‌ها انداختن بمب اتمی دیگری در شهر کوکورا بود اما وقتی به‌خاطر شرایط جوی این عملیات امکان‌پذیر نشد فرمانده عملیات تصمیم گرفت در مسیر بازگشت به جای بازگرداندن بمب به پایگاه آن را بر فراز شهر ناکازاکی رها کند؛ تصمیمی که مثل آب خوردن کشته شدن ۶۰ تا ۸۰ هزار نفر را در این شهر رقم زد.
پل وارفیلد تیبت جونیر، خلبان بمب‌افکن بی۲۹ که نخستین بمب‌هسته‌ای تاریخ را در هیروشیما رها کرد تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۷ می‌گفت که «کاربرد سلاح اتمی اقدامی لازم در تاریخ» بوده و از این کار پشیمان نیست. آمریکا هنوز هم بمب‌های اتمی زیادی دارد و به‌نظر نمی‌رسد که این کشور با وجود ابراز همدردی با ژاپنی‌ها، در عمل هنوز هم از نابود کردن یک شهر در یک دقیقه نادم باشد. پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی با تسلیم شدن ژاپن جنگ جهانی دوم تمام شد اما چه‌کسی می‌تواند به بهانه جنگ، روز سیاه تاریخ بشریت را توجیه کند؟
