بسیاری از پستانداران خشکی به طور غریزی از طریق حرکت‌دادن پنجه‌هایشان شنا می‌کنند اما به گفته محققان، سبک خاص شناکرن انسان‌ها و میمون‌ها می‌تواند نتیجه زندگی آن‌ها در میان درختان باشد.
میمون‌های بزرگ دارای توانایی شناکردن نبوده و مواردی وجود داشته که آن‌ها در باغ‌وحش غرق شده‌اند؛ اما هر دو میمون مورد مطالعه در این پروژه توسط انسان‌ها بزرگ شده بودند.
یکی از این میمون‌ها شمپانزه‌ای بود که مهارت‌های شناگری‌اش را در استخری در میسوری به نمایش گذاشت.
این حیوان که «کوپر» نام دارد، نه تنها توانست شنا کند بلکه از شیرجه‌رفتن به عمق شش فوتی این استخر لذت می‌برد.
به گفته رناتو بندر از دانشگاه Witwatersrand افریقای جنوبی، این رفتار برای حیوانی که تصور میشود از آب می‌ترسد، تعجب‌برانگیز است.
حیوان دیگر، اورانگوتانی به نام «سرویا» بود که بالغ بر ۱۲ متر را در باغ‌وحشی خصوصی در کارولینای شمالی شنا کرد.
این دو حیوان، دارای سبک شنایی اندکی متفاوت بودند به طوری که کوپر از هر دوی پاهای عقبی استفاده می‌کرد اما سرویا از آن‌ها به صورت متناوب بهره می‌برد.
اجداد ساکن درختان میمون‌ها و انسان‌ها احتمالا غریزه شناکردنشان را از دست داده‌اند و استراتژی‌های دیگری را برای عبور از عرض رودخانه‌ها (مانند راه‌رفتن راست‌قامتانه یا استفاده از پل‌های طبیعی) گسترش داده‌اند.
به گفته دکتر نیکول بندر از دانشگاه برن آلمان و محقق حاضر در این مطالعه، رفتار میمون‌های بزرگ در آب تا حد زیادی در نسب‌شناسی مورد غفلت واقع شده و این یکی از دلایلی است که شناکردن میمون‌ها، پیش‌تر از لحاظ علمی توصیف نشده بود.
