جمهوری اسلامی ایران در طول سالهای اخیر با سرمایه‌گذاری مناسب در حوزه طراحی و ساخت هواپیماهای بدون سرنشین توانسته است خود را به عنوان قدرت برتر منطقه در این حوزه معرفی کند؛ حوزه‌ای که امروز در ارتش های مدرن و پیشرفته جهان یکی از ستون های مهم رزمی به شمار می‌رود.
اگرچه در آخرین سالهای جنگ تحمیلی نیز رزمندگان اسلام توانسته بودند از برخی هواپیماهای بدون سرنشین خود برای شناسایی مواضع دشمن استفاده کنند، اما امروز این پهپادها می توانند با مداومت پروازی بالا، برد بلند و استفاده از مهمات و سامانه های موشکی مخصوص خود، نیازهای بیشتری را در نیروهای مسلح برطرف سازند.
اینها در حالیست که عرصه پهپادی یکی از حوزه‌هایی است که می‌توان گفت ما در طول سالهای پس از انقلاب به صورت کامل در آن تحریم بودیم.
هواپیمای بدون سرنشین «کرار» که در تابستان ۱۳۸۹ رونمایی شد، اولین پهپاد ایرانی است که مأموریت آفندی در طراحی آن لحاظ شد. صنعت دفاعی کشور از چندین سال پیش و پس از رسیدن بلوغ طراحی در پهپادهای کوچک و متوسط شناسایی اقدام به طراحی و ساخت بدون سرنشین های بزرگتر، دوربردتر و با قابلیت های جدید کردند.
پهپاد رزمی کرار
مشخصات اعلام شده این پرنده شامل برد ۱۰۰۰ کیلومتر، سرعت حدود ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت، محموله قابل حمل حدود ۵۰۰ کیلوگرم و سقف پرواز حدود ۲۵هزار تا ۴۰هزار پا(۷۵۰۰ تا ۱۲۰۰۰ متر) در نمونه های مختلف است.
روش بکارگیری این نمونه از «کرار» به صورت پرتاب از روی پرتابگر با یک پیشران راکتی است که پس از اتمام انرژی آن رها شده و موتور جت خود پرنده روشن می شود.
به گزارش فارس، بنا بر اطلاعات به دست آمده، علاوه بر بمبهای ۲۵۰ و ۵۰۰پوندی نصب شده برروی این پهپاد رزمی، «کرار» به موشک کروز دریایی «کوثر» نیز مجهز است که این موشک می‌تواند اهداف سطحی متخاصم را در پهنه دریاها مورد هدف قرار دهد.
موشک کوثر در رژه نیروهای مسلح
این موشک می‌تواند در ۳ وضعیت ساحل به دریا، دریا به دریا و هوا به دریا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد و با اصابت آن به رزمناوهاى کوچک و متوسط، این شناورها غرق می‌شوند.
با به کارگیری سامانه‌های موشکی و رزمی جدید در حوزه‌های هوایی و دریایی، به نظر می‌رسد خلیج فارس و تنگه هرمز هر روز برای شناورهای متخاصم امریکایی ناامن‌تر خواهد شد.
