فیلم نگار: از قدیم گفته‌اند رابطه دو سر دارد. معنی این حرف این نیست که همیشه دو سر رابطه به یک اندازه و با یک سهم در موفقیت آن اثر گذاشته باشند. اتفاقا برعکس. یعنی کم کاری و درست و حسابی دل ندادن یک‌ور ماجرا، کل رابطه را پوچ و بی‌معنی و بی‌اهمیت می‌کند و از سکه می‌اندازدش.
درست عین ارتباط بین بازیگر و نقش که چیزی در مایه‌های ارتباط دوطرفه است و زمانی خوب از آب در می‌آید که هر دو طرف چیزی برای ارائه به هم داشته باشند. مثال درست چنین ارتباطی، نقش خواهر نقی در سریال پایتخت۲ است که نسرین نصرتی بازی‌اش کرد و در نهایت نتیجه‌اش دیدنی و ماندگار شد.
از طرفی نصرتی با توانایی‌هایی که ریشه‌اش در کار تئاتری است خیلی زود توانست هم به لهجه‌ی مازندرانی مسلط شود و با اتمسفر قصه ارتباط برقرار کند، و هم به طور باورپذیری لای آدم‌های ثابت آشنا و خانواده‌ی معمولی بربخورد؛ از حالت مهمان و نقش فرعی خارج شود و اگرچه مدت زمان حضورش چندان نبود، چنان نرم و راحت و واقعی و آشنا باشد که خواهر نقی بودنش بدیهی به نظر برسد.
از طرفی همه‌ی این طبیعی به نظر رسیدن و آشنا بودن خواهر نقی فقط از قبل بازی خوب نصرتی نبود و تعریف درست و استخوان‌دار نقش که امکان ارائه‌ی بازی خوب به او می‌داد، سر دیگر این ارتباط موثر و خوب بود. و البته در کنار همه‌ی اینها، نصرتی احتمالا بخشی از موفقیتش را هم مدیون گروهی از پیش شکل گرفته است که آغوش بازی برای پذیرش افراد جدید و فضا دادن به آنها در همان حد و اندازه‌ی خودشان داشتند.
در چنین اوضاع و شرایطی است که “داداش داداش” گفتن‌ها و “زن داداش، تو مگه رژیم نیستی؟” این همه به چشم می‌آید و او را تبدیل به یکی از بهترین‌های سال می‌کند.
