به گزارش ایسنا به نقل از شبکه های اسکای نیوز عربی و شبکه بی بی سی، پس از اعلام نتایج رسمی مشخص شد که مخالفان استقلال اسکاتلند از بریتانیا پیروز شدند.
شبکه راشا تودی نیز در خبری فوری اعلام کرد که اسکاتلندی‌ها به استقلال از بریتانیا رای منفی دادند.
شبکه بی بی سی نیز گزارش داد که مردم اسکاتلند با استقلال این سرزمین مخالفت کردند و اسکاتلند همچنان بخشی از بریتانیا باقی خواهد ماند.
با اعلام نتیجه همه پرسی استقلال اسکاتلند مشخص شد که اکثر شرکت کنندگان در همه پرسی با استقلال این بخش از بریتانیا و تشکیل کشور مستقل اسکاتلند مخالفت کرده‌اند.
نتیجه شمارش آرا نشان می‌دهد که حدود ۵۵ درصد از رای دهندگان با استقلال اسکاتلند مخالف بودند. شمار شرکت‌کنندگان در این همه پرسی بیش از ۸۵ در صد بوده است.
تنها ساکنان اسکاتلند حق شرکت در این همه‌پرسی را داشتند و نظرسنجی‌های انجام شده در روزهای قبل از برگزاری همه‌پرسی حاکی از نزدیک بودن آرادی دو طرف بود.
دولت بریتانیا و احزاب اصلی این کشور با استقلال اسکاتلند مخالف بودند و به فعالیت گسترده‌ای برای قانع کردن مردم اسکاتلند به مخالفت با استقلال دست زدند. در مقابل، دولت محلی اسکاتلند، که مبتکر برگزاری این همه‌پرسی بوده، از استقلال این سرزمین حمایت می‌کرد.
الکس ساموند، وزیر اول دولت محلی، ضمن تایید مخالفت اکثر رای دهندگان با استقلال در یک همه پرسی دموکراتیک، گفت: نتیجه همه پرسی نشانه اهمیتی است که مردم اسکاتلند برای این همه پرسی قائل بودند.
در همین حال، دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس در پیام تبریکی به آلیستر دارلینگ، رهبر کمپین حامیان اتحاد اسکاتلند با بریتانیا که در صفحه توییتر وی منتشر شده، گفت: من با آلیستر دارلینگ صحبت کردم و و به وی برای این کمپین که قدرتمندانه وارد عمل شد، تبریک گفتم.
با پاسخ منفی ساکنان اسکاتلند در این همه‌پرسی، کشور واحدی که حدود سیصد سال پیش با وحدت انگلستان و اسکاتلند شکل گرفت، همچنان دوام خواهد داشت.
در سال ١۶٠٣ میلادی، الیزابت اول، فرمانروای انگلستان، بدون برجای گذاشتن وارث درگذشت و تاج و تخت این کشور به جیمز ششم، پادشاه وقت اسکاتلند و از خویشاوندان او رسید که با عنوان جیمز اول سلطنت انگلستان را نیز در دست گرفت. از آن زمان تا سال ١٧٠۶ و تصویب “قانون وحدت انگلستان و اسکاتلند” در پارلمان‌های دو کشور و امضای “پیمان وحدت” در سال ١٧٠٧، انگلستان و اسکاتلند دارای یک پادشاه اما دو دولت مجزا بودند. در آن سال، با تشکیل کشور “بریتانیا”، پارلمان و دولت اسکاتلند منحل و اختیارات آنها، به پارلمان و دولت مرکزی در لندن واگذار شد.
در سال ١٨٠۰، پارلمان های بریتانیا و جزیره ایرلند قانون وحدت دو سرزمین را تصویب کردند و در سال ۱۸۰۱، جزیره ایرلند که برای چندین قرن، با عنوان یک مملکت جداگانه، عملا توسط دولت انگلستان اداره می‌شد، رسما به مملکت بریتانیا ملحق شد و نام کشور جدید شامل جزیره بریتانیای کبیر (انگلستان به علاوه منطقه ویلز همراه با اسکاتلند) و جزیره ایرلند به “پادشاهی متحده” تغییر یافت.
با استقلال بخش جنوبی ایرلند در سال ١٩٢١، پادشاهی متحده شامل جزیره بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی (بخش شمالی جزیره ایرلند) است. پادشاهی متحده در داخل و خارج کشور غالبا به اسم غیر رسمی آن “بریتانیا” خوانده می‌شود.
