به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند در یادداشتی آورده است: اساساً محور بحث بر سر هشت فیلمی بود که با نامه کمیسیون فرهنگی مجلس به وزیر ارشاد به محاق رفته است و ظاهراً در این خصوص تیغ وزارت ارشاد نمی‌بُرد و این هشت فیلم که از سوی وزارت ارشاد اسلامی جمهوری اسلامی ایران پروانه ساخت گرفته‌اند، نه از سوی وزارت ارشاد، که از سوی کمیسیون فرهنگی مجلس به محاق رفته و اجازه نمایش عمومی پیدا نمی‌کنند!
نگارنده از اهالی فرهنگ و هنر و صاحب نظر در این حوزه نیست اما نکته‌ای در این میان به نظر می‌آمده که بیانش خالی از لطف نیست. خانم افتخاری سخن از این به میان آوردند که بد نیست نشست‌هایی میان هنرمندان (فیلمسازان) و اعضای کمیسیون فرهنگی انجام شود تا طرفین از نظرات یکدیگر آگاه شوند تا اتفاقی از این دست و اختلاف‌نظرهایی از این نوع دیگر پیش نیاید. به نظر می‌رسد که این سخن خانم افتخاری نوعی خرق عادت است و سوالی در این میان ایجاد می‌شود که چه نیازی است که فیلمسازان به کمیسیون فرهنگی مجلس بروند و احتمالا به سوالاتی پاسخ بدهند و نصیحت‌هایی بشنوند تا مبادا در آینده فیلمشان با نظر اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس توقیف شود؟!
اساساً مگر کمیسیون فرهنگی مجلس طرف فیلمسازان است؟ فیلمسازان کشور به چند نهاد باید پاسخگو باشند؟ بر اساس کدام قانون و تبصره کمیسیون فرهنگی مجلس اجازه دارد تا در روند فیلمسازی در صنعت سینمای کشور اظهارنظر و اعمال نفوذ کند؟ مگر دستگاه عریض و طویل وزارت ارشاد اسلامی با تمامی قوانین و آئین‌نامه‌هایش فیلمسازان را کفایت نمی‌کند که حالا نیاز است کمیسیون فرهنگی مجلس نیز به کمک بشتابد؟!
آنگونه که از قوانین و آئین‌نامه‌ها و روند معمول در صنعت سینمای کشور واضح و مشهود است، قضیه از این قرار است که فیلمسازان در روند ساخت فیلم تنها با وزارت ارشاد طرفند و بس و پروانه ساخت و نمایش را از این وزارتخانه دریافت می‌کنند. حال چطور می‌شود فیلم فیلمسازی که پروانه ساخت دارد و این پروانه از سوی وزارت ارشاد جمهوری اسلامی اعطا شده است، از سوی نهادی دیگر به نام کمیسیون فرهنگی مجلس به محاق می‌رود؟
به نظر می‌رسد راه‌حل این است که کمیسیون فرهنگی مجلس، مشکل خود را با شخص وزیر حل کند، نه این‌که بخواهد کانالی غیرمعمول به فیلمسازان بزند و خود در این عرصه که چه فیلمی نمایش داده شود یا نشود ورود کند. نگارنده پیشنهاد می‌کند که کمیسیون فرهنگی مجلس از ابزار مختص خود استفاده کند. یکی از این ابزارها می‌تواند استیضاح وزیر باشد. خانم افتخاری بهتر است وزیر را استیضاح کند تا این‌که فیلمسازان کشور را با این همه گرفتاری‌ها و مشکلات درگیر پروسه‌ای سیاسی کند!
