سایت رسمی فدراسیون وزنه‌برداری کشورمان در پاسخ به اظهارت علی مرادی رییس سابق این فدراسیون بیانیه‌ای را صادر کرده که در بانک ورزش می‌خوانید:
علی مرادی در جدید ترین اظهارات خود عنوان کرده چه رئیس باشد و چه نباشد، عاشقانه در خدمت وزنه برداری مملکتش خواهد بود. اما جای بسی تعجب است که همین خدمتگزار عاشق وقتی قرار است درمورد عملکرد مدیریتی حسین رضازاده حرف بزند خیلی راحت چشمانش را روی واقعیت ها می بندد و می گوید وزنه برداری در حال حاضر ۱۵ سال عقب‌گرد داشته است!
اگرچه باگذشت ۸ سال هنوز هم خیلی ها دوپینگ ۹ وزنه بردار ایرانی را به عنوان بزرگترین آبروریزی تاریخ ورزش ایران، از دوران مدیریتی علی مرادی به یاد می آورند، اما شاید بد نباشد با ورق زدن گذشته ای که خیلی هم دور نیست، آنچه را که برخی فکر می کنند از ذهن ورزشدوستان کشور پاک شده، دوباره مرور کرد تا مردم بدانند آنهایی که سنگ وزنه برداری کشور را به سینه می زنند چه روزهای سیاهی را برای وزنه برداری کشور رقم زند و رفتند.
وزنه برداری زمانی عقب گرد داشت که در دوره مدیریت علی مرادی پرستاره ترین تیم تاریخ وزنه برداری ایران، تیمی که به نسل طلایی وزنه برداری معروف بود در رقابتهای جهانی هیچ گاه نتوانست عنوانی بهتر از ششمی به دست بیاورد.
شاید خیلی ها یادشان نیاید، اما تیم ملی وزنه برداری ایران در سال ۲۰۰۱ فقط با ۴ وزنه بردار در مسابقات جهانی شرکت کرد! یعنی یک سال پس از کسب دو نشان طلای رضازاده و توکلی در المپیک سیدنی، فدراسیون مرادی نتوانست تیمی کامل را به مسابقات جهانی آنتالیا اعزام کند. جالب آنکه از آن جمع ۴ نفره هم شاهین نصیری نیا و حسین توکلی اوت کردند تا ضعیف ترین نتیجه تاریخ وزنه برداری ایران در رقابتهای جهانی با قرار گرفتن در مکان بیست و سوم رقم بخورد. فراموش نکنید آن اتفاق در سال هفتم مدیریت علی مرادی در فدراسیون وزنه برداری افتاد، نه سالهای اول و دوم که گفته شود او یک مدیر بی تجربه بود یا تازه کار.
یک سال بعد فاجعه ای دیگر رقم خورد. نسل طلایی وزنه برداری ایران با ۸ فوق ستاره آن روزهای ورزش کشور به رقابتهای جهانی ورشو اعزام شد، اما در عین ناباوری نتوانست جایی در میان ۱۰ تیم برتر داشته باشد. تیمی که سید مهدی پانزوان، جواد خوشدل، محمد حسین برخواه، محمد علی فلاحتی نژاد، سید هادی پانزوان، کوروش باقری، حسین توکلی و حسین رضازاده را در ترکیب خود داشت با تنها طلای حسین رضازاده به کشور برگشت؛ آنهم در شرایطی که سید مهدی پانزوان، جواد خوشدل، محمد علی فلاحتی نژاد و کوروش باقری اوت کردند. این افتضاح هم در هشتمین سال مدیریت علی مرادی رقم خورد.
بعد از آن نتایج فاجعه بار، طبیعی بود که فدراسیون علی مرادی در سال ۲۰۰۳ به کسب عنوان ششمی تیم ملی در رقابتهای جهانی ببالد! تیم سال ۲۰۰۳ هم پر از ستاره بود؛ از قهرمان بلامنازغ فوق سنگین جهان حسین رضازاده، بگیر تا سید مهدی پانزوان، محمد علی فلاحتی نژاد، محمد حسین برخواه، سید هادی پانزوان، کوروش باقری و محسن بیرانوند. با این حال به لطف مدیریت رئیس وقت فدراسیون، تیم ملی در مسابقات جهانی ۲۰۰۳ ونکوور با افتخار در مکان ششم جهان ایستاد تا باز هم جایی در میان ۵ تیم برتر نداشته باشد!
با این حال همیشه یک حسین رضازاده بود که نگذرد سیاهی کارنامه مدیریتی علی مرادی به چشم آید. رضازاه در المپیک ۲۰۰۴ آتن باز هم روی سکوی قهرمانی ایستاد؛ همچون المپیک سیدنی. همچون رقابتهای جهانی ۲۰۰۲، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶٫
بعد از المپیک آتن، فدراسیون علی مرادی باز هم در باد مدال طلای رضازاده خوابید و اینطور شد که تیم ملی برای رقابتهای جهانی ۲۰۰۵ فقط ۴ وزنه بردار را به مسابقات اعزام کرد. درست مشابه همان اتفاقی که بعد از المپیک ۲۰۰۰ سیدنی افتاده بود. آن زمان عمر مدیریت علی مرادی در فدراسیون وزنه برداری از مرز ۱۰ سال گذشته بود، اما تیم ملی وزنه برداری در رقابتهای جهانی ۲۰۰۵ باز هم جایی در میان ۱۰ تیم برتر دنیا نداشت.
شاید اگر با وجود ناکامی های پیاپی تیم ملی وزنه برداری ایران در رقابتهای جهانی، توجه رئیس وقت فدراسیون وزنه برداری به رده های سنی پایه معطوف بود، می شد از عملکرد او دفاع کرد. اما همه این نتایج در حالی رقم خورد که ما در سطح جوانان و نوجوانان هم حرفی برای گفتن نداشتیم.
وزنه برداری آن زمان عقب گرد داشت که از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۶ میلادی، طی ۸ سال متوالی وزنه برداران ایرانی حتی یک مدال هم در مسابقات جهانی جوانان به دست نیاوردند. تیم وزنه برداری جوانان ایران در رقابتهای جهانی ۱۹۹۹ غایب بود، همانطور که در رقابتهای جهانی ۲۰۰۰، رقابتهای جهانی ۲۰۰۳ و رقابتهای جهانی ۲۰۰۵ هم تیمی از ایران به مسابقات جوانان اعزام نشد. در سالهای ۲۰۰۱، ۲۰۰۲ و ۲۰۰۴ هم اگر تیمی از ایران اعزام شد صرفا جهت حضور بود نه کسب افتخار.
با احتساب مدال طلای سعید علی حسینی در مسابقات جهانی ۲۰۰۶، سهم وزنه برداران جوانان ایران طی ۹ سال مدیریت علی مرادی فقط یک طلا بود.
فراموش نکنید اینها دست آوردهای فدراسیون علی مرادی از سال پنجم ریاست او بر فدراسیون است. یعنی در سالهای اول تا پنجم ریاست مرادی، فدراسیون وزنه برداری جز یک طلای باقری و دو نقره خوشدل و برخواه در رقابتهای جوانان جهان ۱۹۹۷، هیچ دست آوردی در سطح مسابقات جهانی نداشت.
قیاس مع الفارق است عمکرد ۵ ساله مدیریتی حسین رضازاده با علی مرادی اما برای آنهایی که دوست دارند موفقیت ها را نادیده بگیرند باید یادآور شد تیم ملی وزنه برداری برای اولین بار در تاریخ، در مسابقات جهانی ۲۰۱۱ روی سکوی سوم دنیا ایستاد و برای اولین بار در همان مسابقات بیش از ۱۰ مدال کسب کرد. یک سال بعد، همان تیم برای اولین بار در تاریخ صاحب ۴ مدال المپیک ۲۰۱۲ لندن شد.
با این حال در سال بعد از المپیک هم، در حالی که می شد در باد آن موفقیت تاریخی خوابید، فدراسیون رضازاده تیمی جوان تر را روانه مسابقات جهانی ۲۰۱۳ کرد تا بار دیگر روی سکوی سوم دنیا بایستد. با چنین عملکردی طبیعی است عنوان هفتمی ایران در مسابقات جهانی ۲۰۱۴ از سوی برخی منتقدان فاجعه تلقی شود اما عنوان ششمی سال ۲۰۰۳ که بهترین عنوان در دوره ۱۲ ساله مدیریت علی مرادی بود، یک افتخار.
در همین ۵ سال گذشته تیم وزنه برداری جوانان کشورمان برای نخستین بار روی سکوی قهرمانی جهان ایستاد. موفقیت سال ۲۰۱۱ اما پایان کار نبود چراکه سال بعد، تیم جوانان کشورمان با ترکیبی تازه، این بار در رقابتهای جهانی ۲۰۱۲ روی سکوی سوم ایستاد. به همه اینها دو حضور متوالی در المپیک نوجوانان، برگزاری منظم رقابتهای نوجوانان و جوانان کشور و همینطور کلاس های استعدادیابی وزنه برداری در آکادمی المپیک را هم باید اضافه کرد تا آنهایی که دم از استعدادیابی می زنند بهتر بتوانند عملکرد این فدراسیون را با فدراسیون های قبلی مقایسه کنند.
سایت فدراسیون وزنه برداری قطعا با بررسی تفصیلی عملکرد فدراسیون وزنه برداری در دوران ریاست حسین رضازاده و مقایسه آن با روسای قبلی، در روزهای آتی مطالب تازه تری خواهد داشت.
