علی خلاقی، همسر لیلی ریاحی (خواهرزاده و دخترخوانده سیمین دانشور) درباره سرنوشت خانه سیمین دانشور و جلال آل احمد به خبرنگار ادبیات ایسنا گفت: ۹۳٫۱۰٫۲۷ دادگاه تجدیدنظر، خط و امضای سیمین دانشور را که او در آن، همسر بنده (لیلی ریاحی) را وصی خود دانسته بود و انتشار کتاب‌ها و ثلث کلیه اموالش را به او داده بود، تأیید کرد؛ اما ویکتوریا دانشور (خواهر سیمین دانشور) در تاریخ ۱۰ اردیبهشت امسال خانه جلال را به مبلغ پنج میلیارد تومان به شهرداری فروخت. او مبلغ سه میلیارد تومان از شهرداری چک گرفته و دو میلیارد آن باقی مانده است، تا این‌که حکم دادگاه تجدیدنظر نیز واقعی بودن امضا و نوشته سیمین دانشور در وصی قرار دادن لیلی ریاحی را تأیید کرد. بنابراین دو میلیارد باقی‌مانده، به ویکتوریا تعلق نگرفت.
او افزود: این خانه در حال حاضر در اختیار شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری قرار دارد و در هر شبانه‌روز دو نگهبان از آن نگهداری می‌کنند. ظاهراً این شرکت قصد دارد به منظور استحکام‌بخشی و سروسامان دادن به خانه، کارهایی بر روی آن انجام دهد اما فعلاً این اتفاق رخ نداده است.
خلاقی در عین حال اظهار کرد: البته هنوز حکم تملک به شهرداری نرسیده، اما پیش‌بینی من این است که در آینده صددرصد خانه به تملک شهرداری درخواهد آمد و ما هم مجبوریم که دو دانگ حق خود را به شهرداری واگذار کنیم؛ درصورتی که اگر اختیار با ما بود، نمی‌گذاشتیم این اتفاق رخ دهد؛ اتفاقی که باعث شده خانه سیمین و جلال در سالروز تولد و مرگ این دو نویسنده خالی باشد و هیچ مراسم سخنرانی در آن برگزار نشود.
خانه سیمین دانشور و همسرش جلال آل احمد در بن‌بست ارض، در کوچه رهبری و خیابان دزاشیب قرار دارد.
به گزارش ایسنا، سیمین دانشور – داستان‌نویس و مترجم – متولد هشتم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۰۰ در شیراز بود. در سال ۱۳۲۸، دکتری خود را در رشته ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گرفت. یک سال بعد با جلال آل احمد ازدواج کرد و در سال ۱۳۳۱ برای مطالعه در رشته «زیبایی‌شناسی» در دانشگاه استنفورد، به آمریکا سفر کرد و دو سال بعد از آن به ایران بازگشت. از جمله تألیف‌ها و ترجمه‌های دانشور عبارتند از: «آتش خاموش» (۱۳۲۷)، «سرباز شکلاتی» از برنارد شاو (۱۳۲۸)، «باغ آلبالو» و «دشمنان» از آنتوان چخوف (۱۳۳۱)، «بئاتریس» از شنیتسلر و «رمز موفق زیستن» از دیل کارنگی (۱۳۳۲)، «کمدی انسانی» از ویلیام سارویان و «داغ ننگ» از ناتانیل هارتون (۱۳۳۴)، «شهری چون بهشت» (۱۳۴۰)، «سووشون» (۱۳۴۸)، «بنال وطن» از آلن پیتون (۱۳۵۱)، «به کی سلام کنم؟» (۱۳۵۹)، «غروب جلال» (۱۳۶۰)، «ماه عسل آفتابی» (داستان‌های ملل مختلف) (۱۳۶۲)، «جزیره سرگردانی» (۱۳۷۲)، «شناخت و تحسین هنر» (مجموعه مقالات) (۱۳۷۵)، «از پرنده‌های مهاجر بپرس» (۱۳۷۶) و «ساربان سرگردان» (۱۳۸۰).
او نخستین زن ایرانی است که به شکل حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت. مهمترین اثر او، رمان «سووشون» است که نثری ساده دارد و به زبان‌های متعددی ترجمه شده است. این کتاب از جمله پرفروش‌ترین آثار ادبیات داستانی در ایران محسوب می‌شود.
سیمین دانشور ۱۸ اسفندماه سال ۱۳۹۰ در سن ۹۰ سالگی درگذشت.
