بر اساس نظام دوداسی، دختران به نام مذهب، زندگی خود را وقف ارتباطات جنسی می کردند.آنها موظف بودند، زندگی خود را صرف ارائه خدمت به مردانی از طبقه بالاتر نمایند. دختران باید از شاهزادگان و اشراف زادگان با رقص و آواز پذیرایی می کردند. رفته رفته، این سنت به وسیله امرار معاش تبدیل شد.
در برخی از روستاهای هندوستان، دختران نوجوان توسط خانواده هایشان مجبور به تن فروشی می شوند. این سنتی است که به عنوان یک تکلیف مذهبی…
در برخی از روستاهای هندوستان، دختران نوجوان توسط خانواده هایشان مجبور به تن فروشی می شوند. این سنتی است که به عنوان یک تکلیف مذهبی در میان مردم برخی از نقاط هندوستان مرسوم شده اما اکنون بیش از آنکه یک آئین مذهبی به حساب آید، به عنوان شیوه امرار معاش خانواده های فقیر و پرجمعیت مورد استفاده قرار می گیرد.
پوجا، دختری است که در منطقه بهاراتپور، هندوستان حدود ۱۳ سال سن دارد. مانند تمام هم سالانش به مدرسه می رود و به بازیهای کودکانه علاقه دارد. در میان خنده های معصومانه اش، او از آرزوهایش می گوید و اینکه چگونه می خواهد در آینده یک هنرپیشه شود.
اما در پس لبخندهای کودکانه اش، اراده ای پولادین و عزمی راسخ نهفته است. او اولین دختر خانواده است که به مدرسه رفته و مصمم شده این رسم غلط را زیر پا بگذارد. دختران بسیار کمی در اطراف او هستند که شهامت انجام چنین کاری را داشته اند.
مادر پوجا این شانس را نداشته است. پریا، اکنون در انتهای سی امین دهه از زندگی خود قرار دارد. او وقتی همسن پوجا بود مجبور به تن فروشی شد.
داستانهای اینچنینی، سرنوشت مشابه بسیاری از دختران منطقه بهاراتپور در ایالت راجستان واقع در غرب هندوستان است. جایی که دختران نوجوان به محض رسیدن به سن بلوغ به بهایی اندک فروخته می شوند.
مقامات “برنامه هندوستان”، بنیاد خیریه ای که در این منطقه برای ریشه کن کردن این سنت فعالیت می کند می گویند، این سنت پیش از این در بین روستائیان منطقه بسیار رایج بوده اما اکنون دیگر خانواده های معدودی هستند که دست به این سنت غیرانسانی می زنند.
هنرمند نام آشنای سینمای هندوستان، آنیل کاپور، که یکی از حامیان این بنیاد است، می گوید: “زنانی که توسط بنیاد، مورد توانبخشی قرار گرفته اند، می خواهند اطمینان یابند که دختر دیگری از خانواده آنها به این کار مجبور نخواهد شد.این اقدام هرچند کوچک، مطمئنا گامی است که در مسیر صحیح برداشته می شود. اصلاح طرز فکر روستاییان اصلی ترین هدف ماست.حالا که زنان و دختران، خودشان تشکلی را علیه این سنت شیطانی تشکیل داده اند، من امیدوار و خوشبینم که موفق به از بین بردن این سنت غلط خواهیم شد.”
اغلب دختران جوان و نوجوان توسط پدران و برادرانشان وادار به تن فروشی می شوند. از نظر آنان این کار هیچ اشکالی ندارد.
آنها معتقدند، این یک سنت کهن است که از نسل های گذشته برای آنها به ودیعه گذاشته شده است. قدمت این عمل به فرهنگ دِوداسی برمی گردد.( دِوداسی به معنای خادم خداوند است.)
بر اساس نظام دوداسی، دختران به نام مذهب، زندگی خود را وقف ارتباطات جنسی می کردند.آنها موظف بودند، زندگی خود را صرف ارائه خدمت به مردانی از طبقه بالاتر نمایند. دختران باید از شاهزادگان و اشراف زادگان با رقص و آواز پذیرایی می کردند. رفته رفته، این سنت به وسیله امرار معاش تبدیل شد.
در این میان، پول عاملی تعیین کننده است. در این روستای خواب زده، تعدادی از اهالی از طریق کشاورزی و عده دیگری نیز از طریق کارگری امرار معاش می کنند. درآمدها بسیار پایین است و گذران زندگی برای اهالی بسیار مشکل.
در واقع اینجا یکی از محرومترین مناطق هندوستان به شمار می رود. فرستادن یکی از دختران خانواده برای تن فروشی به نوعی خلاص شدن از شر یک نان خور اضافه نیز هست و از نظر مادی برای خانواده های پرجمعیت مفید به نظر میرسد.
یکی از زنانی که وادار به این کار شده می گوید، برای هر روز کار حدود ۲۰ دلار درآمد دارد. این مقدار پول، برای خانواده ای که گاهی حتی روزی یک دلار هم درآمد ندارد، مبلغ زیادی به حساب می آید.
مقامات بنیاد خیریه “طرح هندوستان” می گویند، اقداماتی انجام داده اند که در سایه آنها پدیده شوم اجبار دختران به تن فروشی به تدریج در حال کاهش است. این بنیاد اخیرا چهار مدرسه را در این منطقه راه اندازی کرده است.
بگیاشیری دنگل، مدیر اجرایی بنیاد خیریه “طرح هندوستان” می گوید: “بازگرداندن زنانی که به تن فروشی آلوده شده اند، کار بسیار سختی است، زیرا آنها به درآمد حاصل از این کار عادت کرده اند.”
بنیاد برای آنها جلسات مشاوره برگزار می کند و آنها را به انتخاب راه های دیگر کسب درآمد تشویق می کند. در برخی از موارد، بنیاد به بعضی از آنها برای تامین حداقل درآمد لازم برای گذران زندگی کمک می کند. مثل خریدن گاو برای زنان بی سرپرست، تا این افراد بتوانند با فروش شیر حاصل از گاو و کسب درآمد ناچیز امرار معاش نمایند.
پوجا می گوید، از اینکه می تواند به مدرسه برود خیلی خوشحال است. در تمام مدتی که ما مشغول بازدید از روستا بودیم، این پوجا بود که ما را راهنمایی می کرد. او با غرور و افتخار کلاس های درس روستا را به ما نشان می داد. امیدواریم پوجا و دیگر کودکان این سرزمین گرفتار سنت جاهلی پدران و مادران خود نشوند و برای رسیدن به رویاهایشان تلاش کنند، تا بلکه بلای هستی سوز جهل و نادانی از دیارشان رخت بربندد که نادانی مادر همه مصائب است.
منبع: parsine.
