به گزارش افق نیوز، نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: اهالی قندوز افغانستان در کمی بیش از یک سال ۲ بار با حملات طالبان آواره شدند، هربار به خانه‌های آسیب‌دیده خود برگشتند و امید داشتند که زندگی‌شان دوباره مختل نخواهد شد. اکنون آن‌ها ترس دارند که طالبان برای بار سوم به این شهر حمله کند.
در ادامه این گزارش آمده است: به گفته مقام‌های امنیتی قندوز، طالبان هنوز حدود ۸۵ درصد خاک این ولایت را کنترل می‌کنند. هفته گذشته، این شبه‌نظامیان شهرستان قلعه زال را تصرف کردند.
جنگ در سال جاری میلادی ۸۸ هزار نفر را در افغانستان آواره کرده است
به گفته سازمان ملل متحد، جنگ تا این‌جای سال جاری بیش از ۸۸ هزار تن را در سرتاسر افغانستان آواره کرده است و حدود ۴۰ درصد آوارگان در شمال و شمال‌شرق، جایی که قندوز است، بوده‌اند. مقام‌های قندوز می‌گویند حدود ۴ هزار خانواده در این ولایت فقط در نتیجه جنگ در سه هفته گذشته آواره شدند.
سید کریم، ۳۷ ساله، سبزی‌فروش ساکن قندوز در این رابطه می‌گوید: اولین‌باری که قندوز سقوط کرد، صبح زود بود و ما صدای شلیک‌ها را شنیدیم. وقتی بیدار شدیم، طالبان این‌جا بودند. جاده‌ها هنوز باز بودند، بنابراین ما به تخار رفتیم. هشت نفر هستیم – من، خانمم، پنج فرزندم و مادرم. برای ۱۰ روز آن‌جا در یک اردوگاه ماندیم. سرد بود، فرزندانم مریض شدند. پیش از آن‌که به خانه در شهر قندوز برگردیم، برای پنج روز به شهرستان خان‌آباد رفتیم.
در جریان سقوط دوم قندوز، اعضای خانواده‌ام در حال بازدید از اقوام در تخار بودند. در خانه با یکی از فرزندانم تنها بودیم. راکت‌ها پسرم را می‌ترساند، بنابراین دوباره [شهر] را به مقصد خان‌آباد ترک کردیم و اعضای خانواده‌ام نیز به آن‌جا آمدند. وضع حالا خوب نیست. از این حکومت هیچ انتظاری نداریم. در روزهای عادی، می‌توانستم حدود ۷۰ دلار کار کنم – این روزها، حتا ۲۰ دلار هم کار نمی‌توانم. مردم ترسیدند.
وی ادامه داد: در شهرستان«چرخ»، در شرق شهر، جنگ جریان دارد. امروز صبح اعضای خانواده‌ام ترسیده بودند، بنابراین به من تماس گرفتند تا بگویند آن‌جا جنگ جریان دارد. اما این بار حوصله یا پول دوباره رفتن را نداریم. اگر حکومت نمی‌تواند این کار را انجام بدهد، به مردم واگذار کند. مردم راهی برای محافظت از شهر خواهند یافت. این چه نوع حکومتی است؟
وضع در قندوز دوباره بحرانی است
«خدیجه نبی‌یار»، ۲۵ ساله، فعال جامعه مدنی و استاد دانشگاه نیز می‌گوید: دومین‌باری که قندوز سقوط کرد، ما در ششمین روز جنگ به شهر مزار شریف رفتیم.خوش‌شانس بودیم که توانستیم آن‌جا خانه‌ای اجاره کنیم – آن‌های که نتوانستند با مشکلات بهداشتی و غذایی در اردوگاه زندگی می‌کردند. یکی از برادرانم در قندوز ماند تا از خانه محافظت کند. وقتی بعد از ۱۶ روز برگشتیم، آن‌های که خانه‌های‌شان را ترک کرده بودند، آن را آسیب‌دیده یافتند. وضع در قندوز دوباره بحرانی است.
«پیرمحمد پوپلزی»، ۶۱ ساله، که ۳۳ سال مدیر یک مدرسه بوده است در رابطه به تهدیدهای مداوم در قندوز می‌گوید: در درگیری‌های اخیر دوبار آواره شدیم. اولین‌باری که طالبان شهر را تصرف کردند، خانواده‌هایمان را پایین جاده انتقال دادیم – به‌خاطر این‌که نزدیک ما یک اداره امنیتی است و طالبان گفتند این اداره هدفشان است.
وی می‌گوید: این شهر دوباره سقوط خواهد کرد. شب‌ها چندین بار بیدار می‌شویم تا به آنچه اتفاق می‌افتد گوش بدهیم. باور کنید، وقتی برای نماز صبح بیدار می‌شوم و به مسجد می‌روم، آن‌جا را با نگرانی زیاد ترک می‌کنم – احتمال این‌که طالبان بیرون وجود داشته باشد وجود دارد.
«فرزانه سادات»، ۲۶ ساله، کارمند ریاست امور زنان در قندوز می‌گوید: ما از ترس این‌که قندوز دوباره سقوط کند، خانه‌ای را موقتا در کابل اجاره کرده‌ایم. مادر و برادر کوچکترم دوباره به کابل رفتند. من با پدرم و برخی از اقوام ماندیم، چون من برای حکومت کار می‌کنم – نمی‌توانم هربار [شهر قندوز] را ترک کنم.
این کارمند می‌گوید:باورم کنید شب‌ها خواب ندارم. در جریان روز، صدای درگیری‌ها را زیاد نمی‌شنویم. اما در سکوت شب‌ها، تمام این صداها را می‌شنویم – راکت‌ها و انفجارها و سلاح‌های کوچک. وقتی این صداها را شنیدیم، نزدیک بود تصمیم رفتن بگیریم اما سپس گفتیم بیایید توکل‌مان را به خدا کنیم.
در روزهای اخیر ترسمان بیشتر شد چون حکومت دانشگاه را تعطیل کرد – این نشانه خوبی نیست و نگرانی ما را بیشتر می‌کند. حکومت اساسا ضعف‌اش را نشان می‌دهد، می‌گوید: «نمی‌توانیم از شما علیه آن‌ها دفاع کنیم» و وقتی حکومت ضعف نشان می‌دهد، من می‌ترسم.
فارس
