واقعیت آن است که استقلال برابر العین از همان ابتدا بنا را روی دفاع مطلق و همه‌جانبه گذاشت و خودش را مقید کرد که تحت هیچ شرایطی روی دروازه حریف حمله نکند. بازی با هشت عنصر دفاعی، به راحتی و از همان دقیقه اول نیت و مقصود منصوریان را برای کادرفنی حریف روشن می‌کرد. به همین دلیل هم العین به سرعت بازی را در اختیار گرفت، انبوهی از موقعیت‌های گلزنی را خلق کرد و نهایتا جشنواره گل راه انداخت. هر گلی که تیم اماراتی به استقلال می‌زد، نماینده کشورمان را یک گام از صعود دور می‌کرد و طبیعی بود که ذهن و روان آنها را به هم بریزد. نکته حایز اهمیت اینکه استقلال در نیمه اول این دیدار فقط چیزی حدود ۲۰درصد از مالکیت توپ را در اختیار داشت که فاجعه‌بار بود. برانکو اما دستش را برای بلماضی رو نکرد. او عینا همان ترکیب بازی رفت را به زمین فرستاد تا کادرفنی و بازیکنان لخویا نفهمند با چه پرسپولیسی مواجه خواهند شد. این سیاست به ثمر هم نشست و سرخپوشان در ۲۵دقیقه نخست بازی متعادلی ارایه دادند؛ آنچه منجر به گل برتری این تیم هم شد. گواه صحت این ادعا هم آن است که نسبت گردش توپ تا پیش از گل پرسپولیس، ۵۵ به ۴۵ به سود نماینده کشورمان بود. این گل شیرازه حریف قطری را از هم پاشید و پس از آن پرسپولیس که زهرش را به حریف ریخته و سرمایه مهمی اندوخته بود، هوشیارانه عقب نشست. شاگردان برانکو یک ساعت سخت را زیر فشار حملات حریف پشت سر گذاشتند و حتی در مواردی خوش‌شانس هم بودند، اما در نهایت بعد از فرا رسیدن دقیقه۸۰ و قطع امید لخویایی‌ها از پیروزی، پرسپولیس دوباره ابتکار عمل را به دست گرفت و صعود کرد. فرق بزرگ پرسپولیس با استقلال این بود که سرخ‌ها ضربه آخر را همان اول زدند، اما آبی‌ها به امید واهی حفظ نتیجه دیدار رفت راهی امارات شدند و بدترین نتیجه تاریخ را گرفتند.
