به گزارش افق نیوز ،قبر سالوادور دالی، پنجشنبه هفته گذشته برای نمونه‌برداری دی‌ان‌ای باز شد. این نمونه دی‌ان‌ای قرار است در رسیدگی به ادعای زنی که خود را دختر دالی می‌داند به کار گرفته شود. پس از بیرون آوردن جسد مشخص شده سبیل‌های معروف سالوادرو دالی که نوک آنها همیشه به بالا تاب داده شده بود و به سبیل ۱۰ و ۱۰ دقیقه شهرت داشت، پس گذشت ۲۸ سال از مرگ و خاکسپاری او، دست نخورده باقی مانده است. برای انجام نبش قبر، تیم عملیاتی یک سنگ قبر ۱۵۰۰ کیلوگرمی که روی گور دالی را پوشانده بود جابجا کرد. ماموران نبش قبر برای جلوگیری از تصویربرداری، بروی قبر چادر کشیده بودند تا حتی از تصویربرداری پهپادی هم جلوگیری شود.
جسد دالی توسط نارسیس باردالت مومیایی شده بود و همین مسئله محققان را درباره نحوه مومیایی که باعث باقی ماندن سبیل مشهور این نقاش شده کنجکاو کرده است. باردالت،که ۲۸ سال پیش مامور مومیایی کردن سالوادور دالی بوده خودش گفته است باقی ماندن این سبیل مثل یک معجزه است. دانشمندان اما عقیده دارند که خبری از معجزه نیست و همه چیز به نگهداری بافت موی سبیل این نقاش باز می‌گردد.
تاد هاول،یکی از متحصصان مومیایی در این رابطه به سایت اینورس گفته است: مومیایی کاری با بافت مو ندارد. ما موادی را برای جلوگیری از تجزیه بافت‌ها و اجزا وارد بدن می‌کنیم. مو اما بافت مرده است و خبری از عصب یا رگها در آن نیست. به گفته این متخصص مومیایی راهی برای وارد کردن مواد مومیایی به بافت مو وجود ندارد اما موها به صورت معمول بسیار دیرتر از اجزای بدن پس از مرگ تجزیه و نابود می‌شوند. برای نگه داشتن سبیل دالی در آن حالت خاص و مشهور ۱۰ و ۱۰ دقیقه بدون شک از مواد روغنی یا واکس برای سالها استفاده شده است که خودش به نوعی حفاظت بیشتری از موهای سبیل فراهم کرده است. به گفته محققان استفاده از این مواد احتمالا باعث شده تا سبیل نقاش مشهور با توجه به اینکه مدت زیادی از مرگش نگذشته و جسدش هم مومیایی شده بهتر پس از مرگش باقی بماند. اگر یادتان باشد در زمستان سال ۱۳۷۲، زمانی که معدن‌کاران به‌هنگام خاکبرداری و استخراج نمک از معدن نمک چهرآباد استان زنجان بودند، با نیم‌تنهٔ یک جسد روبه‌رو شدند. این جسد دارای ریش و موی بلند و حلقهٔ گوشواره‌ای از جنس طلا در گوش چپ بود. شش مومیایی کشف‌شده در زمستان آن سال به مردان نمکی مشهور شدند.
برای مومیایی کردن به صورت معمول ابتدا تمام مایعات بدن فرد فوت کرده خارج می‌شود و سپس مایع مومیایی که بر پایه فرمالدئید است وارد بدن می‌شود. این مایع باعث سفت شدن بافت‌ها می‌شود و باعث می‌شود که اکثر باکتری‌ها فضایی برای رشد نداشته باشند و همین مسئله تخریب جسد را به تعویق می‌اندازد.
