روایت ضرغامی از زنی که تا یک قدمی گیوتین رفت +تصویر

افق نیوز؛ سال  ۱۹۶۲ الجزایر پس از ۱۳۲ سال مستعمره بودن، اعلام استقلال کرد و از زیر سلطه اشغالگران فرانسه بیرون آمد. ۸ سال مبارزه مداوم و ریخته شدن خون صدها هزار نفر اگرچه تلخ و سوزان بود اما در نهایت ثمره‌ای شیرین و پربار برای این کشور آفریقایی به همراه داشت.

سید عزت الله ضرغامی عضو شورای عالی فضای مجازی، در آخرین پست صفحه اینستاگرامش گریزی به این واقعه تاریخی زده و گفتگوی خود را با یکی از بانوان مبارز این کشور به اشتراک گذاشته،

سید عزت الله ضرغامی در اینستاگرام خود نوشت: ” مادر، اموات را فراوان یاد کنید. به ویژه شب های جمعه، پدر و مادر هم حق بزرگی بر گردن ما دارند. بخصوص مادر.
در جوانانی نقش شهدا را درجه اول می دانستم و نقش والدین انان را درجه دوم ! امروز و در این سن به این نتیجه رسیده ام که اگر درجه بندی کار درستی باشد ، مادر شهید درجه اول است.
خداوند آنان را با حضرت ام البنین (س) محشور کند که چهار فرزند رشید خود را در کربلا تقدیم کرد ، اما اولین سوالش از راویان کربلا این بود که حسین چه شد؟
.
پست قدیمی مادر را در پی نوشت آوردم.
.
*پی نوشت*
.
مادر
این خانم ، “جمیله بحیره ” مبارز بزرگ الجزائری است .
از حال و هوای روز اعدام خود برایم می گوید . او در جریان یک مبارزه مسلحانه علیه اشغالگران فرانسوی به اعدام محکوم می شود ، برای اجرای حکم با “گیوتین” به محوطه ی زندان آورده می شود . حضور پرشور و اعتراض آمیز مردم در اطراف زندان ، به قدری بالا میگیرد که در آخرین لحظه ، فرانسویان نگران ، اجرای حکم را به تعویق می اندازند و نهایتا با پیروزی انقلاب ، جمیله آزاد می شود . آن دختر جوان که قاعدتا از دیدن دستگاه هول انگیز گیوتین ، دچار رعب و هراس شده بود ، می گوید مادرم را برای وداع آخر آوردند . او مرا در آغوش گرفت نوازش کرد و گفت : آرام باش دخترم ، تا چند لحظه ی دیگر خداوند و فرشتگان او را ملاقات خواهی کرد .

بعد از این سخنان آرامش عجیبی بر من حاکم شد . روحیه گرفتم و ترس از وجودم خارج شد . با او خداحافظی کردم و مشتاقانه برای اجرای حکم به حیاط زندان آمدم .

آفرین بر این مادر ! خودش چه کشید تا توانست دخترش را آرام کند !

خانم “جمیله بحیره” به دلیل ضعف شدید جسمی ناشی از شکنجه نتوانست خانم “جمیله بوپاشا” را که به دعوت من به تهران آمده بود همراهی کند”.