میوه‌‍‌ای که قلب را آسایش می دهد، بخیل را گشاده ‏دست و ترسو را دلیر می ‏‍‌کند

به گزارش افق آنلاین ، پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: «بِهْ بخورید که دل را جلا مى‏دهد. خداوند، هیچ پیامبرى را برنگزیده، مگر این که از بِهِ بهشت به او خورانده و نیروى چهل مرد را به او افزوده است.»

پیامبرخدا صلى الله علیه و آله‏:  «بِه دارای سه ویژگی است: قلب را آسایش و آرامش مى‏دهد، بخیل را گشاده ‏دستى مى‏دهد و ترسو را دلیر مى‏کند.»

برگهاى درخت به و جوانه‏هاى آن و پوست ساقه‏ هاى آن قابض است. میوه به قابض و نرم‏کننده سینه و مقوى قلب است. دانه به ضد تب و براى بند آوردن اسهال ساده و اسهال خونى و جراحات گلو استفاده مى‏شود. لعاب به‏دانه (سرد و تر) در استعمال خارجى براى زخمها و سوختگى پوست در اثر آتش مفید است. شکوفه تازه به معتدل است، درد سر و غلیان حرارت را تسکین مى‏دهد ومقوى دل و دماغ و معده است.

۱٫ توان بخش

۲٫ بازدارنده عرق

۳٫ فرح آور

۴٫ مقوی دماغ و معده

۵٫ به ترش  در تقویت معده از شیرین آن قوى‏تر است و اگر زیاد خورده شود مسهل است‏.

۶٫ تشنگی را تسکین می دهد.

۷٫ اگر کسی معده اش پذیرای فضولاتاست از خوردن به که معده را قوی می گرداند فایده بیند.

۸٫ از استفراغ جلوگیری می نماید.

۹٫ خمار را می زداید.

۱۰٫ به کال معده را تقویت می کند و مانع استفراغ بلغمی است.

۱۱٫ بول را ریزش دهد و اگر به را با عسل بپزند بیشتر ریزش می دهد.

۱۲٫ خونریزی حیض را بند آرد.

۱۳٫ مکیدن آب او بوى دهان را خوش‏ کند.

۱۴٫ خواص به میخوش مانند سایر انواع است و براى رفع آشفتگى و جلوگیرى از قى و بند آوردن خونریزى داخلى مفید است.

۱۵٫ ضماد گوشت میوه و برگ درخت به براى ورمهاى گرم چشم مفید است‏.

۱۶٫ گرد میوه خشک‏شده به براى بند آوردن خون جراحتها مفید است.

۱۷٫ در علاج اسهال خونی خوب است.

۱۸٫ لعاب به‏دانه براى خشونت حلق، سرفه گرم و خشک، تسکین حرارت معده، تبها، سوزش زبان و دهان و خشکى زبان و دهان نافع است.

۱۹٫ صاحب ذخیره خوارزمى مى‏گوید که به‏دانه با وجود لعاب داشتن مضر معده نیست.

۲۰٫ مالیدن لعاب به‏دانه به پوست براى تسکین و التیام سوختگى آتش، آب‏جوش و معالجه آفتاب‏زدگى پوست نافع است.

۲۱٫ جویدن به‏دانه براى رفع کندى دندان‏ها مفید است.

۲۲٫ مغز به دانه  در گرم‏مزاجها براى تقویت نیروى جنسى مفید است.

۲۳٫ به دانه براى سل و اعضاى تنفسى، سرفه، گرفتگى آواز و زخم روده‏ها نافع است.

۲۴٫ به دانه ملین است.

روش های مصرف:

۱٫ به برشته نفعش بیشتر است، و دستور برشتنش به قرار زیر است: به را با کارد سوراخ می کنند و دانه ها را بیرون می آورند و آنگاه گودی را از عسل پر می کنند و به گل آغشته می کنند و در خاکستر می نهند تا برشته شود.

۲٫ کمپوت به: به در آب پخته را بعد از میگساری بخورند از خمار مستی جلوگیری می کند.

۳٫ کسانی که به کلی اشتها را از دست داده اند شراب به بخورند بسیار مفید است. مقدار شربت از آب بِه تا ۱۲۰ گرم است.

۴٫ ریختن قطره آب به در مهبل براى رفع سوزش مجراى ادرار نافع است و جراحات مجرا را التیام مى‏بخشد.

۵٫ ار بِه را زیر آتش گذارند که بریان شود به حدى که رنگ آن تیره گردد و بخورند براى قطع اسهال مزمن بسیار مجرب است، بخصوص که در داخل آن بجاى به‏دانه جوز بوا را خرد کرده و پر کرده باشند.

۶٫ رب به ترش: سرد و خشک است و قابض و قى و اسهال را بند مى‏آورد. تشنگى را تسکین مى‏دهد، حرارت و درد معده و روده‏ها را که از اخلاط موجود باشد، کاهش مى‏دهد. مسهل است و اگر با آب برگ نعنا خورده شود براى جلوگیرى از آشفتگى و قى خصوصا قى صفراوى مفید است. مضر ریه و سرفه است. مقدار شربت از رب آن تا ۸۰ گرم مى‏باشد. رب به شیرین نیز نظیر رب به ترش است.

۷٫ مرباى شکوفه به: براى تقویت سینه، دل و آلات داخل شکم و خفقان گرم نافع است.

۸٫ روغن به: براى تهیه روغن به ابتدا به را کاملا پخته و فشرده و آب آن را مى‏گیرند و با دو برابر وزن آب گرفته‏شده روغن زیتون جوش مى‏دهند آن‏قدر که آب تبخیر شود و فقط روغن بماند و باید مراقبت شود که روغن نسوزد. روغن به از نظر طبیعت سرد و تر و قابض است. براى زخمهاى دهان و سرگیجه و طنین در گوش مفید است. خوردن آن براى سردرد گرم، خونروى از سینه، ورم کبد، اسهال مزمن، شکم‏ روش گرم، زخم روده‏ها و رفع سم حشرات گزنده مفید است و تنقیه یا حقنه با آن نیز همین اثر را دارد.

۹٫ افشره به در علاج نفس بلندی (انتصاب النفس) برنشیت، خون برآوردن مفید است.

۱۰٫ با آب پز به حقنه کنند، برآمدگی های پیزی (مثانه) و زهدان را برطرف می کند.

۱۱٫ شربت به و به لیمو به صورت ترکیبی برای تفریح و تقویت قلب عدیل ندارد.

احتیاطات:

۱٫ بعد از خوردن به نباید آب نوشید زیرا باعث فساد معده می شود.

۲٫ زیاد خوردن به درد اعصاب به دنبال دارد.

۳٫ اگر روی به غذا خورند باعث اسهال می شود و اگر زیاد بخورند خوراک را قبل از هضم شدن بیرون می دهد.

۴٫ خوردن به، به‏ طور خام مضر است و بهتر است به صورت مربا خورده شود.

۵٫ به ترش در صورتی که در هنگام خالی بودن معده مصرف شود، در گرم مزاجان سبب یبوست می شود.

منبع: سایت جامع طب سنتی ایران