انسان‌ها از همان ابتدا به ماه می‌نگریستند و کنجکاو بودن که برادر زمین چه راز‌های پنهانی دارد. اما در تمام آن دوران، ما تنها یک روی ماه را دیده بودیم، یعنی سمتی که نزدیک ماست. اگر نیمه‌ای که می‌توانیم ببینیم فریبنده و مرموز باشد پس منتظر باشید تا در مورد نیمه‌ای که نمی‌توانیم ببینیم بشنوید. این قضیه حالا دیگر مشخص شده است و ما اکنون می‌توانیم به این سوال که چه چیزی در نیمه تاریک ماه پنهان شده است پاسخ دهیم.در حقیقت به کار بردن عبارت نیمه تاریک ماه نادرست است، اما بیشتر منجمان با تجربه نیز، از این عبارت استفاده می‌کنند. این عبارتی غلط باعث شده است که مردم باور داشته باشند که نیمه دیگر ماه در تاریکی فرو رفته است و همیشه پشتش به خورشید است. اما این اصلا درست نیست. در حقیقت ماه، چرخه شبانه روزی خودش را دارد و هر دو سمت آن به یک اندازه از نور خورشید بهره مند می‌شود.

در نظر داشته باشید که سمت دور ماه آنقدر‌ها هم گریزان نیست. چون که ماه در محورش نوسان می‌کند و پدیده‌ای به نام خگرد ماه را به وجود می‌آورد. این باعث می‌شود تا بتوان با توجه به فاز ماه، حدود ۱۸ درصد از نیمه دیگر ماه را نیز مشاهده کرد. در واقع اگر می‌توانستید نیمه دیگر ماه را مشاهده کنید، سطحی ناهموارتر با دهانه‌های بیشتر و دریا‌های کمتر می‌دیدید.

دریا‌های ماه، قسمت‌های تیره و بزرگی هستند که در سطح ماه می‌بینید و باور بر این است که آن‌ها بقایای اقیانوس‌های مواد مذاب هستند. زمانی تصور می‌کردند که زمین از سمت نزدیک ماه در برابر برخورد شهاب‌ها محافظت کرده است که تا این حد سطح آن هموار شده. اما اکنون باور بر این است که به خاطر فعالیت‌های آتشفشانی بیشتری در گذشته، باعث شده که سطح آن هموارتر باشد.

این قضیه را می‌توان محتمل‌تر در نظر گرفت، زیرا پوسته نیمه دورتر ماه سردتر و ضخیم‌تر است. دهانه‌های نیمه دورتر ماه ابتدا توسط لونا ۳، کاوشگر فضایی شوروی، در سال ۱۹۵۹ تصویربرداری شد. یک سال بعد، شوروی از این اطلاعات در انتشار اولین نقشه رسمی نیمه دیگر ماه استفاده کرد. سپس در سال ۱۹۶۸، در طی ماموریت آپولو ۸ انسان‌ها با چشمان خودشان نیمه دیگر ماه را دیدند. اما تا ژانویه ۲۰۱۹ تک تک فرود‌های روی سطح ماه، روی نیمه نزدیک آن صورت می‌گرفت، زیرا برقراری ارتباط با نیمه دیگر ماه مشکل بود.

سازمان فضایی ملی چین، تمامی این قضایا را با ارسال کاوشگر چانگه ۴ که حامل ماه نورد بوتو ۲ یا جید تربیت ۲ بود، تغییر داد. هدف از ارسال یوتو ۲ در ابتدا، مطالعه خاک و دمای سطحی ماه بود. یوتو ۲ کشف کرد که نیمه دیگر ماه سردتر از چیزی است که انتظار میرفت که امکان دارد به خاطر ترکیبات سازنده خاک آن باشد.

این تنها اکتشاف ما از نیمه دیگر ماه نیست. در آوریل ۲۰۱۹ دانشمندان مقدار زیادی جرم مدفون شده را بر اساس داده‌های مدارگرد اکتشافی ماه که تحت نظر ناساست، کشف کردند. این مواد زیر قطب جنوب۔ آیتکن که یک دهانه برخوردی است پیدا شده. این دهانه بزرگترین دهانه برخوردی در منظومه شمسی است که تاکنون کشف شده است و جرم مرموز کشف شده در واقع مقدار زیادی فلز است که اندازه آن ۵ برابر جزیره هاوایی است و تا عمق ۳۰۰ کیلومتری زیر سطح ماه مدفون شده است.

محققین نظرات متفاوتی در مورد چیستی آن دارند. این جرم می‌تواند سیارکی باشد که در ابتدا این دهانه را ایجاد کرده و یا تنها اکسید‌های روی ماه باشد که در حال سرد شدن و سفت شدن هستند. چیزی که نیمه دور ماه را وسوسه برانگیز می‌کند، مشکل بودن برقراری ارتباط با آن از سمت دور زمین است. فضانوردان آپولو ۸ در حین خروج از نیمه دیگر ماه، ارتباطشان را با مرکز کنترل ماموریت از دست دادند. زیرا ماه خودش امواج رادیویی را بلوکه می‌کرد. این امر باعث پیچیده شدن ماموریت شد، اما چین با پرتاب یک ماهواره بازپخش ارتباطی به نام چوای چو، راه حلی یافته است.

این ماهواره دقیقا با سرعت ماه با استفاده از گرانش آن به دور زمین می‌چرخد. این عمل ماهواره را در جایی قرار می‌دهد که همیشه در دیدرس زمین و چانگه ۴ باشد و اجازه برقراری ارتباط با هردو را میدهد. در حالی که این اقدام برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ پیشنهاد داده شد، این همه سال طول کشید تا کسی آن را در واقعیت بیازماید و تاکنون کار کرده است. این یعنی مشکل برقراری ارتباط با نیمه دیگر ماه برطرف شده است. البته افرادی هستند که ایده‌های متفاوتی در مورد چیزی که در نیمه دیگر ماه پنهان شده است دارند.

علاوه براین نظریات توطئه برانگیز زیادی درباره نیمه دیگر ماه مطرح شده است. از جمله نظریاتی که می‌گویند کل پرتاب چانگه ۴ جعلی بوده است، اما از سوی دیگر مردمی هستند که قبول دارند چانگه ۴ واقعی است، اما هدفی محرمانه دارد و و آن پرونده سازی برای پایگاه‌های موجودات فضایی پنهان شده روی ماه است.

نظریه «موجودات فضایی نیمه تاریک ماه» تا مدت زیادی محبوب بود. نظریه پردازان ادعا داشتند فضانوردانی که این موجودات را دیده اند، قسم یاد کرده اند که آن را محرمانه نگه دارند و اسم رمز پایگاه موجودات فضایی، LUNA است.

اینکه موجودات فضایی چه چیزی از ما می‌خواهند و در آن جا چه کار می‌کنند نامعلوم باقی مانده است. سوال جالبی که به وجود می‌آید این است که آیا دلیل خوبی برای کسی وجود دارد تا در نیمه دیگر ماه ساخت و ساز کند؟ خب اگر در آینده انسان‌ها تصمیم به سکونت در جایی غیر از زمین بگیرند، هر دو سمت ماه به عنوان اولین مقصد، گزینه خوبی خواهد بود. سمت دیگر آن ممکن است کمی سردتر باشد، اما همانطور که گفتیم آن نیمه هم چرخه شبانه روزی دارد و راه ارتباطی با آن نیز وجود دارد.

رسیدن به نیمه دیگر ماہ کمی سخت‌تر از نیمه نزدیک است، اما مجبور نخواهیم بود فضاپیمایی به آن قسمت ارسال کنیم. تنها کافیست در نیمه نزدیک آن ساخت و ساز کرده و سپس تجهیزات را از راه زمینی به نیمه دیگر منتقل کنیم. از دیگر مزیت‌های این سفر، پرتاب‌های فضایی به قسمت‌های دیگر منظومه شمسی خواهد بود، زیرا ماه سرعت گریز کمتری نسبت به زمین دارد که تنها ۲.۴ کیلومتر بر ثانیه است و برای زمین ۱۱.۲ کیلومتر بر ثانیه است. این امر، سکونت در نیمه دیگر ماه را برای ماموریت‌های فضایی به مریخ و زهره ایده آل می‌سازد.

حتی اگر ایده‌های سکونت در ماه به نتیجه نرسد، نیمه دیگر ماه برای نصب رادیو تلسکوپ ایده آل است، زیرا از هر گونه تداخل زمینی به دور است و ما را قادر می‌سازد تا بهترین داده‌ها را از فضا دریافت کنند.

منبع: unveiled