محمد بن زکریای رازی دانشمند نامدار جهان اسلام در پنجم شعبان سال ۳۱۳ هجری قمری در چنین روزی درگذشت.
به گزارش ایرنا ، محمد زکریای رازی پزشک، فیلسوف و شیمیدان ایرانی آثار ماندگاری در زمینه پزشکی و شیمی و فلسفه دارد و به‌عنوان کاشف الکل و جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) مشهور است.
رازی سال های بسیاری از عمر خویش را در تجزیه و ترکیب عناصر و مواد طبیعی صرف کرد و علاوه بر تحقیقات علمی و طبابت، به تدریس و تربیت شاگردان نیز می پرداخت.
به گفته ‘جرج سارتن’، پدر تاریخ علم، ‘رازی بزرگ‌ترین پزشک اسلام و قرون وسطی بود’. این دانشمند ایرانی از آنجا که کتاب‌های خود را به زبان عربی می‌نوشت، نزد غربیان به ‘جالینوس عرب’ نیز مشهور بوده است.
در مورد آثار رازی در لغت‌نامه دهخدا آمده است: ‘ابن‌الندیم در کتاب الفهرست خود تعداد آثار رازی را ۱۶۷ و ابوریحان بیرونی در کتاب فهرست کتب کتاب در ریاضیات و نجوم، هفت کتاب در تفسیر و تلخیص و اختصار کتب فلسفی یا طبی دیگران، ۱۷ کتاب در علوم فلسفی و تخمینی، شش کتاب در مافوق الطبیعه، ۱۴ کتاب در الهیات، ۲۲ کتاب در کیمیا، دو کتاب در کفریات، ۱۰ کتاب در فنون مختلف که جمعا بالغ بر ۱۸۴ مجلد می‌شود و ابن اصیبعه در عیون الانباء فی طبقات الاطباء ۲۳۸ کتاب برای رازی برمی‌شمارد’.
تالیفات وی را تا ۲۵۰ اثر نیز در رشته های مختلف علمی ذکر کرده اند که در زمینه های طب، طبیعیات، منطق، ریاضی و نجوم، تفسیر، فلسفه، ما بعدالطبیعه، الهیات و . . . نگاشته است.
از مهمترین کتاب های محمد بن زکریای رازی ‘الحاوی’ و ‘الکناش المنصوری’، ‘المرشد’،
‘من لایحضره الطبیب’، ‘کتاب الجدری و الحصبه’، ‘دفع مضار الاغذیه’، و ‘الابدال’ می باشد.
به پاس زحمات فراوان رازی در داروسازی روز پنجم شهریورماه (۲۷ اوت)، روز بزرگداشت زکریای رازی شیمیدان بزرگ ایرانی و روز داروسازی نامگذاری شده است.
