به گزارش ایرنا، فصل نقل و انتقالات همیشه اخبار مهم و گاهاً نگران‌کننده‌ای را در خود جای می‌دهد. بخصوص اینکه تیم‌ها مجازند فقط ۶ یا نهایت ۷ بازیکن خارجی جذب کنند و باقی فهرست خود را باید به بازیکنان داخلی اختصاص بدهند. از طرفی رقابت در این بازار باعث شده تا تیم‌ها به هر دری بزنند تا بازیکن مورد نظر باشگاه‌های رقیب را جذب کنند و همین یکی از دلایل اصلی افزایش بی‌رویه قیمت ستاره‌های لیگ برتری شده است.
درباره این مسأ‌له نمونه هم وجود دارد. جواد آقایی‌پور و مراحل جذب او توسط سپاهان را مرور می‌کنیم. ابتدا استقلال و پرسپولیس با این بازیکن وارد مذاکره شدند و سپس سپاهان هم به این کارزار آمد. باشگاه اورنبورگ حتی بلیت پرواز آقایی‌پور را گرفت تا او ابتدا به ترکیه برود و سپس راهی روسیه شود. آقایی‌پور چمدانش را برای سفر به خارج از کشور بست و به فرودگاه هم رفت اما مشخص نشد چطور در عرض چند ساعت او با سپاهان به توافق رسید و با پیراهن زرد این تیم رونمایی شد. البته که در این رابطه انتقادی متوجه آقایی‌پور نمی شود و قصور اصلی را باید به نام سپاهان نوشت.
منابع غیر رسمی مدعی شده‌اند سپاهان برای رضایتنامه و دستمزد یک ساله او مبلغی در حدود ۷۰ میلیارد تومان هزینه کرده است. یعنی یک میلیون و ۱۰۰ هزار یورو برای بازیکنی که فصل قبل ۸ گل در لیگ برتر به ثمر رساند. کافی است سری به بازار نقل و انتقالات بزنید و درباره قیمت بازیکنان خارجی تحقیق کنید. شک نداریم به ابعاد جدیدی از افزایش بیهوده و بی‌رویه قیمت بازیکنان ایرانی خواهید رسید.
در اینکه آقایی‌پور فصل موفقی را با پیراهن استقلال خوزستان سپری کرد، شکی وجود ندارد اما آیا باید چنین مبلغی برای حضور او در سپاهان هزینه شود؟ با این مبلغ می‌توان یک ستاره خوب و با کارنامه خارجی را به ایران آورد و از او بهترین استفاده را کرد. فکر می‌کنید دیدیر اندونگ با بیشتر از این مبلغ راهی ایران شده و پیراهن استقلال را پوشیده؟ هرگز. بازیکنی که فصل قبل در لیگ پرستاره عربستان سعودی ۳۰ بار در ترکیب الریاض قرار گرفت و یکی از بهترین بازیکنان تیمش بود.
در مورد خریدهای نجومی تراکتور هم چنین سوالی وجود دارد. شایعه شده که برای جذب بازیکنانی نظیر مهدی ترابی، علیرضا بیرانوند و دانیال اسماعیلی‌فر مبلغی در حدود ۸۰۰ هزار دلار تا یک میلیون دلار هزینه شده. این مبالغ سرسام‌آور را می‌شد به یک ستاره خارجی و باکیفیت داد و او را به حضور در لیگ ایران ترغیب کرد. نه اینکه ترابی، بیرانوند و اسماعیلی‌فر بازیکنان بی‌کیفیتی باشند که اتفاقاً اینطور نیست و جزء ستاره‌های لیگ برتر محسوب می‌شوند اما بحث اصلی افزایش عجیب قیمت آنها است.
این قصه با ابعاد کوچکتر، درباره سایر بازیکنان ایرانی لیگ برتر نیز صادق است. بازیکنی را سراغ داریم که پیشنهادهای زیر ۲۰ میلیارد را بی‌جواب می‌گذارد. رزومه فصل قبل او را که نگاه می‌کنیم، آنچنان که باید توجه‌مان را جلب نمی‌کند. ۲۰ میلیارد یعنی حدود ۳۰۰ هزار یورو. با همین مبلغ می‌توان یک بازیکن درجه ۲ خارجی به ایران آورد و از او به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای بازی گرفت.
به نقل و انتقالات استقلال خوزستان نگاه کنید. جذب بازیکن توسط این باشگاه نه چندان متمول می‌تواند الگویی مناسب برای سایر تیم‌ها باشد. در نقل و انتقالات نیم‌فصل لیگ بیست و سوم، استقلال خوزستان بازیکنانی خارجی نظیر ساویو روبرتو، عثمان اندونگ و آسو رستم را جذب کرد که جملگی موثر بودند و درخشیدند. در نهایت هم استقلال خوزستان در لیگ ماند و توانست سهمیه خود را حفظ کند. برای فصل جدید هم بازیکنان خارجی خوبی جذب این تیم شده‌اند و بعید است ارقام آنها بالاتر از ۲۵۰ هزار دلار باشد.
برای مقایسه قیمت بازیکنان ایرانی و خارجی می‌توانیم به جمله‌ای طلایی از علی عطایی، مدیرعامل باشگاه چادرملو اشاره کنیم. او در مصاحبه‌ای تأکید کرد که قیمت بازیکنان خوب خارجی ارزانتر از داخلی‌ها است. موضوعی نگران‌کننده و قابل تأمل که باعث افزایش عجیب قیمت بازیکنان ایرانی، حتی آنهایی که ستاره نیستند، شده است. بهترین راهکار برای حل این مشکل هم هماهنگی مدیران عامل باشگاه‌ها با یکدیگر است؛ البته اگر رقابت اجازه بدهد و آنها را از مسیر خارج نکند.
