به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از فیز، محققان در گزارشی جدید از نخستین شواهد کارآمدی یک ایمپلنت تحریک نخاعی که هم اکنون روی افراد فلج آزمایش می شود برای کمک به افراد مبتلا به بیماری های تخریب عصبی( neurodegenerative) مانند آتروفی عضلات نخاعی خبر داده اند.
به گفته آنها در آینده احتمالا این ایمپلنت با احیای بخشی از عملکرد ماهیچه، حداقل به طور موقت به این بیماران کمک می کند.
مارکو کاپوگروسو استادیار دانشگاه پیتسبورگ و رهبر این تحقیق می گوید: این افراد به طور حتم انتظار هیچ بهبودی در وضعیت شان نداشتند اما طی بازه یک ماهه آزمایشی وضعیت عملکرد آنها بهتر شد.
آتروفی عضلات نخاعی یا SMA یک بیماری ژنتیک است که به تدریج موتور نورون ها یا همان سلول های عصبی در نخاع که ماهیچه ها را کنترل می کنند از بین می برد.
این امر سبب می شود ماهیچه ها به خصوص در پاها، باسن و شانه ها و در برخی موارد عضلات درگیر در فرایند تنفس و بلع بیمار تحلیل بروند. این بیماری هیچ درمانی ندارد. البته یک ژن درمانی می تواند زندگی کودکان مبتلا به نوع شدید این بیماری را نجات دهد و همچنین برخی داروها روند بدتر شدن وضعیت بیماران بزرگسال را کندتر می کنند.
از سوی دیگر تحریک نخاع با جریان الکتریسیته کم قدرت از مدت ها قبل برای درمان دردهای مزمن به کار می رود. اما محققان تیم کاپوگروسو از این روش برای کمک به افرادی که در نتیجه سکته یا جراحت نخاعی فلج شده اند استفاده کردند تا بدون کمک دیگران اعضای بدنشان را حرکت دهند. در همین راستا دستگاه تحریک نخاعی پس از فعال شدن، پالس های الکتریکی به مدار اعصاب خفته در بخش پایین دست جراحت برای فعال کردن ماهیچه ها، وارد می کند.
در مرحله بعد کاپوگروسو به این موضوع فکر کرد که آیا همین فناوری ممکن است به روشی مشابه به بیماران SMA کمک کند یا خیر. به طور دقیق تر هدف آن بود که مشخص شود آیا این فناوری می تواند با تقویت اعصاب حسی مرتبط، سلول‌های عضلانی آسیب دیده را بیدار کند تا افراد برای مبارزه با تحلیل رفتن ماهیچه ها حرکت کنند یا خیر.
محققان الکترودهایی را در بخش پایینی نخاع ۳ بیمار بزرگسال مبتلا به SMA ایمپلنت کردند و قدرت ماهیچه ای آنها، خستگی، میزان حرکت و تغییرات در گام ها و مسافت راه رفتن را در حالاتی که دستگاه روشن و خاموش بود بررسی کردند.
این الکترودها پس از چند ساعت تحریک نخاعی در یک هفته ، حرکات نرمال را در بیماران احیا نکردند، بلکه بهبودهایی در قدرت ماهیچه و عملکرد آنها مشاهده شد.
داگ مک کولاگ ۵۷ ساله اهل ایالت نیوجرسی یکی از شرکت کنندگان در این تحقیق می گوید: فرد مبتلا به بیماری پیش رونده، هیچ گاه بهتر نمی شود. وضعیت بیمار ثابت می ماند یا بدتر می شود. بنابراین هر گونه بهبودی واقعا خیالی به نظر می رسد و مزایای هیجان انگیزی دارد.
هر سه شرکت کننده شاهد بهبود قابل توجهی در میزان راه رفتن در ۶ دقیقه بودند. همچنین یکی از آنها که در ابتدا نمی توانست از حالت زانو زده به وضعیت ایستاده در آید، در پایان تحقیق موفق به انجام این کار شد. علاوه بر آن قدم های مک کولاگ نیز تغییر کرد و هر گام او سه برابر طولانی تر شد.
آنها کمتر خسته می شدند و در نتیجه می توانستند برای مدت طولانی تری راه بروند.
