افق نیوز؛
به گزارش خبرگزاری تسنیم، رقابت‌های جام دیویس به ایستگاه پایانی خود رسید. مرحله پلی‌آف که با حضور هشت تیم برگزار می‌شد، به میزبانی بولونیا انجام گرفت؛ شهری که این بار شاهد درخشش دوباره ایتالیایی‌هایی بود که برای سومین قهرمانی متوالی خود می‌جنگیدند و سرانجام نیز هواداران‌شان را غرق شادی کردند.
در دو فصل گذشته، یانیک سینر، تنیسور شماره ۲ جهان نقشی کلیدی در کسب دو عنوان قهرمانی برای ایتالیا ایفا کرده بود اما امسال قهرمان چهار دوره گرنداسلم تصمیم گرفت در مسابقات حاضر نشود و در نتیجه، فلاویو کوبولی در جایگاه بازیکن شماره یک تیم قرار گرفت. کوبولی در نیمه‌نهایی یکی از به‌یادماندنی‌ترین بازی‌های چند سال اخیر را به نمایش گذاشت؛ او هفت امتیاز مسابقه را نجات داد و تایبریکی را به دست آورد که ششمین تایبریک طولانی در تاریخ ۱۲۵ ساله جام دیویس به شمار می‌رود.
ایتالیا در فینال به مصاف اسپانیا رفت؛ تیمی که برای نخستین بار از سال ۲۰۱۹ زمانی که رافائل نادال همچنان نماینده آنان بود به دیدار پایانی راه یافته بود. اسپانیا نیز همچون ایتالیا بدون ستاره اصلی خود وارد فینال شد؛ کارلوس آلکاراس، تنیسور شماره یک جهان به دلیل مصدومیت غایب بود و ژائومه مونار به عنوان بازیکن شماره یک تیم جای او را پر کرد.
نخستین مسابقه فینال میان متئو برتینی، فینالیست ویمبلدون ۲۰۲۱ و بازیکن شماره ۵۶ جهان و پابلو کارِنو بوستا، نفر ۸۹ رنکینگ ATP برگزار شد. برتینی در این دیدار با اقتدار ظاهر شد؛ او ۱۳ سرویس مستقیم زد، حتی یک خطای دوبل مرتکب نشد و هیچ بریک‌پوینتی به حریف نداد. او در هر دو ست یک بار سرویس حریف را بریک کرد و در نهایت پیروزی روشنی را با نتیجه ۶–۳، ۶–۴ در مدت یک ساعت و ۱۹ دقیقه رقم زد.
پس از او، فلاویو کوبولی و ژائومه مونار، دو بازیکن شماره یک دو تیم وارد زمین شدند. کوبولی در جایگاه ۲۲ جهان قرار داشت و مونار رتبه ۳۶ را به خود اختصاص داده بود. مونار ست اول را به شکلی خیره‌کننده آغاز کرد؛ کوبولی در چهار گیم نخست تنها چهار امتیاز گرفت و در گیم پنجم نیز نتوانست از پنج بریک‌پوینت خود بهره ببرد. اسپانیایی‌ها با اتکا به این برتری، ست نخست را با نتیجه ۶ بر یک و در مدت ۳۵ دقیقه به پایان رساندند.
ست دوم، بر خلاف ست نخست، صحنه نبردی نفسگیر و نزدیک بود؛ ستی که حدود ۹۰ دقیقه به طول انجامید. پس از بریک‌های متقابل در ابتدای کار، هر دو بازیکن با تمرکز بالا سرویس‌های خود را حفظ کردند. کوبولی در امتیاز ۶–۵ فرصت داشت کار را بدون تایبریک تمام کند اما چهار امتیاز ست را از دست داد. در تایبریک ورق برگشت؛ فلاویو از همان ابتدا پیش افتاد و در نهایت با نتیجه ۷–۶ (۷–۵) ست را از آن خود کرد.
ایتالیا اکنون تنها یک ست با قهرمانی تاریخی فاصله داشت. ست سوم با سرویس‌های محکم و امتیازات نزدیک پیش می‌رفت تا اینکه در امتیاز ۵–۵، کوبولی بازی را به سود خود چرخاند. او با فشار در ریتِرن‌ها مونار را به خطا واداشت و دومین بریک‌پوینت خود را تبدیل کرد. فلاویو که برای قهرمانی سرویس می‌زد، در گیم پایانی حتی یک امتیاز هم از دست نداد و در نهایت این نبرد ۲ ساعت و ۵۷ دقیقه‌ای را با نتیجه ۱–۶، ۷–۶ (۵–۷)، ۷–۵ به سود خود پایان داد. بدین ترتیب، بار دیگر مسابقه دونفره غیرضروری شد؛ چرا که ایتالیایی‌ها در تمام سه مرحله پلی‌آف دو مسابقه انفرادی را قاطعانه برده بودند.
به این ترتیب، ایتالیا نخستین تیمی شد که در دوران مدرن جام دیویس (از سال ۱۹۷۲) موفق به کسب سه عنوان قهرمانی پیاپی شده است. پیش از این، فرمت قدیمی مسابقات به قهرمان دوره قبل اجازه می‌داد مستقیماً به فینال دوره بعد راه یابد؛ به همین دلیل، هرچند تیم ایالات متحده از ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ پنج قهرمانی متوالی داشت، چهار دوره از آنها در سیستم پیشین برگزار شده بود.
ایتالیا اکنون صاحب چهار عنوان قهرمانی جام دیویس است؛ نخستین عنوان آنان در سال ۱۹۷۶ به دست آمد. این بار، تیم متشکل از فلاویو کوبولی، لورنزو سونگو، متئو برتینی، سیمونه بوللی و آندره‌آ واواسوری به رهبری فیلیپو ولاندری قهرمان شد. بوللی برای سومین بار و دیگر اعضا برای دومین بار این افتخار را تجربه کردند.
در پایان باید گفت که ایتالیا با این قهرمانی به گروه کوچکی از کشورها پیوست که در یک فصل، هم جام دیویس مردان و هم جام بیلی جین کینگ زنان (که پیشتر با نام جام فد شناخته می‌شد) را فتح کرده‌اند. پیش از این تنها چهار کشور موفق به چنین افتخاری شده بودند: آمریکا هفت بار، استرالیا سه بار، و جمهوری چک و روسیه هر یک یک بار (به ترتیب در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۲۱).
انتهای پیام/
