بارها شنیده‌ایم که اباعبدالله الحسین علیه‌السلام برای اقامه نماز و احیای دین جد بزرگوارش حضرت محمد مصطفی(ص) قیام کرد و در این راه هزینه‌های بسیاری پرداخت تا اسلام زنده بماند.
جالب اینکه بعد از سلام‌های مکرر در زیارت وارث و بیان وراثت انبیاء، اولین شهادتی که درباره امام حسین(ع) می‌دهیم، این جمله است: «أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاهَ» (کافی، ج۴، ص۵۷۴).
به راستی جایگاه نماز و اقامه آن در اول وقت چیست؟
امام صادق(ع) در این باره می‌فرمایند: «الصلوهُ تستحبُّ فی اَوَّلِ الأَوقاتِ»، خواندن نماز در اول وقت و در اولین فرصت، کاری مستحب و پاداش افزاست (بحارالانوار، جلد ۸۰، صفحه ۱۳). همچنین از آن حضرت نقل شده که نماز اول وقت، «خشنودی کردگار» را به همراه دارد.
برآورده شدن خواسته‌ها از دیگر اثرات و برکات خواندن نماز اول وقت است، چنانچه حضرت عبدالعظیم حسنی از امام حسن عسکری(ع) روایت می‌کند که فرمود: «خداوند متعال با حضرت موسی تکلم کرد، حضرت موسی فرمود: خدای من! کسی که نمازها را در وقتش به جای آورد چه پاداشی دارد؟ خداوند فرمود: حاجت و درخواستش را به او عطا می‌کنم و بهشتم را برایش مباح می‌گردانم.» (بحارالانوار، جلد۸۲، صفحه ۲۰۴)
پیامبر اعظم(ص) در حدیثی برطرف شدن گرفتاری و ناراحتی را به اقامه‌کنندگان نماز اول وقت نوید می‌دهند و می‌فرمایند: «بنده‌ای نیست که به وقت‌های نماز و جاهای خورشید اهمیت بدهد، مگر این که من سه چیز را برای او ضمانت می‌کنم: برطرف شدن گرفتاری‌ها و ناراحتی‌ها، آسایش و خوشی به هنگام مردن و نجات از آتش.» (سفینه البحار،جلد ۲، صفحه ۴۲)
درست است که اگر نمازگزار، نماز خود را در آخر وقت هم بخواند انجام وظیفه کرده است، اما از آنجا که کار، مربوط به پروردگار و بر کارهای دیگر مقدم است، چنانچه آن را بدون عذر به عقب بیندازد، مسئول است و باید پاسخگو باشد.
در ادامه، تصویری از به جا آوردن فریضه نماز در اول وقت مشاهده می‌شود که جالب توجه و در خور تحسین است:
