خنده های فرزندان زیبایش وقتی تصویر را روی صورت غم گرفته و دردمرده اش زوم می کند چاره ای نمی گذارد غیر از جاری شدن اشک . باورش سخت است. باور اینکه کاپیتان محجوب پاس یا فولاد اینچنین مستاصل کنار خاواده اش نشسته و می گوید:« کلیه ام را در آوردن. باید هر ۴۸ ساعت یکبار دیالیز کنم.» دیالیزی که هربارش ۴۰۰ هزار تومان خرج دارد و هر ماهش می شود ۵ میلیون تومان تازه در شرایطی که اوضاع این قدر خوب باشد که بتوانند عملش کنند.
باز وحید مظاهری و این بار در شرایطی تلخ تر از قبل. دوباره او روی تخت و این بار روی تختی در خانه کنار کودکان چون دسته گلش. می گوید همه امیدش به خانواده ای است که کنارش بودند. گله دارد از دوستانی که می توانند دستش را بگیرند به جای اینکه زیر تابوتش را گرفته باشند. قاصله او تا زندگی شاید به اندازه ۱۰ درصد از قرارداد یکی از هم تیمی های سابقش باشد. و البته برای مرگ ، فقط کافی ست ۴۸ ساعتش برسد ۶۰ ساعت. پول که نباشد پایانش درد است ، خاطره تلخ از دست دادن یک بازیکن آرام و محجوب.
این است فوتبال ما. صندوق حمایت قطعا خواب است. حتما آقای وزیر نمی بینند تا زمانی که دوباره گذرش بیفتد به برنامه ای تلویزیونی . برای اینکه پز حمایت از قهرمانی مثل علیرضا عزیزی عزیزمان را بدهد ، احتمالا!
حال مظاهری خوب نیست. حالش خوب نیست درست مثل فوتبال مان . همه کنار همیم عادت مان شده شعار دادن و اشک دروغین ریختن. فولاد ، پاس ، ابومسلم ، فیروز کریمی ، محمد رویانیان اصلا استقلال ، پرسپولیس ، خود ما و شما. آیا نجات یکی مثل وحید این قدر دشوار است که بنشینیم و بگذاریم تا یک عمر فرزندانش نام پدرشان را به عنوان یک حسرت یاد کنند.
یادش بخیر شبی امیر قلعه نویی در همین برنامه ۹۰ روی خط رفت و یکی از زیباترین پیشنهادهای زندگی اش را داد:« کاش همه ما فوتبالی ها شده ماهی ۲ درصد از قراردادهای شان را بگذارند برای ایجاد صندوقی که در مواقع اضطراری کمک کند به آسیب دیدگان از فوتبال حرفه ای.»
