کن شهری ساحلی در کشوری با ادعای فرهنگ‌پروری که هر ساله میزبان به اصطلاح هنرمندانی از سراسر جهان است و چه پر غرور این هنرمندنماها پا بر پهنه‌ی سرخ رنگ جشنواره کن می‌گذارند شاید آنها هم در قهقرای ذهنشان با امیدی سرد این جشنواره را همچون آنان که از دور به نظاره می‌نشینند به واقع دارای ارزش می‌شمارند و نخل طلای تندیسی که تلالؤ رنگ به ظاهر طلایی‌اش چه بسیار چشم‌ها را که به دنبال خود نکشانده است….
اما آیا به واقع کن ارزش این سیل عظیم توجه را دارد؟! آیا طلایی بودن نخل حقیقت دارد و این زیبایی چشم‌نواز که آن را لایق عنوان زیباترین تندیس جشنواره‌ها کرده واقعی است؟!
کن نیز چون خانه‌ی شکلاتی تنها برای لحظه‌ای دل خوش‌کنک هانسل و گرتل‌هایی است که از دور به آن می‌نگرند و این شهر در پس پرده جشنواره حقیقی سیاه و تلخ را پنهان می‌کند که هنر و جایگاه والای آن که باید باعث کمال بشریت شود را به لجن‌زاری تبدیل می‌کند.
حقیقتی آنقدر سیاه و زشت که حتی منابع خبری غرب و استادان پنهان کاری قادر به لاپوشانی آن نشدند.
چنانچه می‌دانید هالیوودر‌یپورتر هم به طور مفصل به این قضیه اشاره کرده است و حتی آن را معامله‌ی کثیف خوانده.
تبدیل شدن کن به بازاری پررونق برای یکی از کثیف‌ترین تجارت‌های جهانی چیزی نیست که بتوان زیر نقاب چهره‌های پرطرفدار پنهان کرد. چهره‌هایی که شاید با کنار رفتن نقابشان دیگر نتوان آنها را پرطرفدار خواند.
به اصطلاح هنرمندانی که با تمام ثروتی که از راه هنر به دست آورده‌اند حاضرند باز هم آبروی هنر را به ملک‌عبدالله بفروشند. به نژادی که از دید آنها یکی از نژادهای پست به شمار می‌آید عرب‌ها، همان عرب‌هایی که جهان سومی و تروریست خوانده می‌شدند و حجابشان نشان عقب‌ماندگی دانسته می‌شد اما گویا کاغذ پاره‌های نفتی همین نژاد… به مذاق این نژاد برتر خوش آمده که حاضر شده تن با ارزشش را به آن بفروشد و کن تبدیل شود و ویترینی که با استفاده از لباسهای مارک‌دار و جواهرات برند نشان بتواند عرب‌ها را راضی کند تا سفید‌پوست‌های معروف تنها با شبی ارائه خودشان کرور کرور پول به پایشان ریخته شود اصلا شاید همین قصد اصلی آمدن امثال “برد پیت” ، “آجلینا جولی” و “شارون استون” و … به جشنواره کن باشد نه نخل طلا!
این جاست که فرانسوی‌ها باید فکری برای آبروی از دست رفته کشور فرهنگ پرورشان بکنند تا شاید بیش از این، این لکه دامنشان را آلوده نکند و نخل طلا طلایی رنگ باقی بماند نه آنکه به سبز لجنی تغییر رنگ دهد و دیگر کسی سوادی به دست آوردن آن را در سر نپروراند.
