دانش پژوهان دانشگاه پنسیلوانیا، این ارتباط اپی ژنتیک را که پیش از این بررسی نشده بود به بیماری های مرتبط با استرس از جمله اضطراب و افسردگی از پدر به فرزند ارث می رسد، نشان دادند.
در حالی که تحقیقات پیشین نشان داده است که چالش های محیطی مانند رژیم غذایی، سوء مصرف دارو و استرس مزمن مادران طی دوران بارداری می تواند بر رشد عصبی نوزاد تاثیر گذاشته و خطر ابتلا به برخی از بیماریها را در آنها افزایش دهد، اما تا کنون به تاثیراتی که پدر بر فرزند خود می گذارد کمتر پرداخته شده است.
محققان نشان داده اند که استرس در دوران پیش از بلوغ و جوانی در موش های نر نشانگر اپی ژنتیکی را در اسپرم آنها القا می کند که محور HPA – منطقه ای از مغز که واکنش به استرس را مدیریت می کند- در فرزندش دوباره برنامه نویسی می شود.
محققان دریافتند به طور شگفت انگیزی فرزندان نر و ماده این موش های پدر واکنش پذیری پایینی به استرس دارند.
این ناهنجاری مسیر استرس – وقتی که واکنش پذیری افزایش یا کاهش می یابد- نشانه ای از آن است که یک ارگانیسم توانایی واکنش مناسب به محیط متغیر را ندارد. در نتیجه، واکنش استرس آنها بی قاعده می شود که می تواند به اختلالات مرتبط با استرس منجر شود.
این پژوهشگران می گویند برای نخستین بار نشان دادیم استرس در دوران پیش از ازدواج حتی در دوران پیش از بلوغ در مردان، می تواند تغییرات بلند مدتی بر روی اسپرمی بگذارد و تنظیم محور HPA را در فرزندان دوباره برنامه نویسی می کند.
این یافته ها حاکی از آن است که قرار گرفتن والدین در معرض استرس می تواند با بروز برخی بیماری های عصب روانی در فرزند مرتبط شود. در این بررسی، موش های نر چه پیش از بلوغ و چه در اوایل جوانی و پیش از جفت گیری، به مدت شش هفته در معرض استرس مزمن قرار گرفتند.
محققان دریافتند فرزندان موش های نری که در معرض استرس قرار داشتند به طور قابل توجهی در زمان واکنش به استرس، دچار کاهش سطح هورمون استرس کورتیکوزترون – در انسان، کورتیزول- شدند.
پژوهشگران این پروژه می گویند کاهش واکنش استرس فیزیولوژیکی می تواند منعکس کننده برخی از فواید تکاملی سازگاری باشد که به فرزندان منتقل می شود تا در آنچه که انتظار می رود محیط پر استرس تری باشد، دوام بیاورد.
نتایج این تحقیقات در نشریه Neuroscience منتشر شده است.
مهر
