اسماعیلی: روند درمان علوی توسط تیمی از پزشکان مجرب پیگیری میشود
قیمت طلا و سکه در بازار امروز ۲۰ مردادماه
خبری که اشتباه برداشت شد؛ استعفای جویباری واقعیت ندارد
طراحی تایر بدون هوا بدون نیاز به پنچرگیری
راهاندازی پزشکی از راه دور در برخی از دانشگاههای علوم پزشکی کشور
ترکیب سپاهان برای دیدار برابر الدحیل مشخص شد
بسیج امکانات برای ارائه خدمات مطلوب به زوار اربعین
سازمان بهداشت جهانی: ساختار بهداشتی نوار غزه به طور کامل فروپاشیده است
ماجرا از اینجا شروع شد که من دور مقدماتی دویدم و بعد از استراحت برای فینال به استادیوم آمدم و میخواستم گرم کنم که مراسم افتتاحیه بود و هیچ ورزشکاری اجازه ورود نداشت. من و ماساژورم بیرون از استادیوم رفتیم تا گرم کنم و بعد از افتتاحیه برگردم. وقتی با استرسی که برای فینال داشتم، آمدیم موقع ورود متوجه شدیم باید وسایل از ایکسری رد شود و ساکم را گرفتند و ما از تونل ضدعفونیکننده رد شدیم و ساکها را گرفتیم و وقتی موقع گرم کردن اختصاصی رسید میخواستم کفشهایم را پایم کنم متوجه شدم کفشهای میخیام نیست. خیلی گشتم و پرسوجو کردم کفشهایم را ندیدهاند؟ تا به گیت رسیدم پرسیدم کفشی جا نمانده؟ گفتند یک جفت کفش اینجا بود که یک نفر آمد، گرفت و رفت و حتی طرف گفته کفشها نارنجی بود. دقیقاً کفشهای من هم نارنجی و زرد بود. حتی پیجر ورزشگاه هم اعلام کرد همچین کفشی گم شده و هر کس پیدا کرده تحویل دهد اما خبری نشد. من نمیدانستم چه کار کنم و دویدن در ۱۰۰ متر بدون کفش ممکن نیست، چراکه همان گام اول سر میخوری. بنابراین تنها نکتهای که به ذهنم رسید دویدن با کفش قرضی بود.