«برنامه همکاری‌های جامع ایران و چین»؛یک مرور تحلیلی

امضای سند همکاری‌های ۲۵ ساله ایران و چین که در واقع «برنامه همکاری‌های جامع ایران و چین» است؛با بعضی فضا‌سازی‌ها در داخل و خارج به موضوع چالش‌برانگیزی در فضای سیاسی ایران مبدل شد. علیرغم این که نهایتا سند در هفتم فروردین ۱۴۰۰ توسط محمدجواد ظریف و وانگ یی وزرای امور خارجه ایران و چین امضاء شد؛ اما طیف کاملا متنوع معترضان به امضاء قرارداد، قابل تحلیل و تامل است. بعضی معترضان داخلی سعی کردند از مخالفت با این قرارداد، سکویی برای طرح خود در فضای سیاسی کشور در آستانه انتخابات ریاست جمهوری بسازند تا ولو به ضرر منافع ملی، تصویر کاذبی از خود به عنوان مدافع استقلال بسازند؛ از طرف دیگر، اپوزیسیون هم کوشید دقیقا از موضع همسو با ایالات متحده و اسراییل علیه این برنامه همکاری موضع بگیرد.