هفده ماه پس از انهدام سفارت ایالات متحده ی آمریکا در بیروت غربى و یازده ماه بعد از انفجار «مقر سرفرماندهی تفنگداران دریایی آمریکا-مارینز»، روز پنجشنبه ۱۳۶۳/۶/۲۹ ه.ش (۲۴ذیحجه ۱۴۰۴ه.ق، ۲۰ستپامبر۱۹۸۴م)، ساعت ۱۱/۴۵ صبح به وقت بیروت، یک دستگاه ماشین «دوج وان» سفید رنگ استیش، در جاده ى مارپیچِ منتهی به ساختمان پنج طبقه ی سفارت آمریکا، به درب اصلى سفارت نزدیک شد. این اتومبیل که از نوع ماشین هاى دوجى بود که سفیر آمریکا گاهى از آن ها براى رفت و آمد خود استفاده مى کرد و گفته می شود که علاوه بر راننده، یک نفر دیگر نیز بر آن سوار بود. ایستگاه بازرسی مستقر در ابتدای جاده، اتومبیل را برای بررسی مدارک شناسایی سرنشینانش متوقف نمود. یکى از سرنشینان خودرو، با اسلحه ى خود ، گلوله ای به سمت نگهبانی که راه آنان را سد کرده بود شلیک کرد و سپس راننده با سرعت، خودرو را به طرف ساختمان اصلى سفارت هدایت کرد. یکى دیگر از نگهبان ها، ماشین را به گلوله بست اما راننده پایش را از روی پدال گاز برنداشت.کمی جلوتر، یک مامور امنیتی دیگر، چندین گلوله به سمت راننده شلیک کرد که ظاهرا به هدف اصابت نمود. خودرو به پهلو منحرف شد و به یک کامیون آمریکایى که در آن جا پارک شده بود، برخورد نمود و در این لحظه انفجار رخ داد. انفجار ۵۰۰ کیلو مواد منفجره ی تعبیه شده در خودروی «دوج وان»، اگرچه در ده مترى درب ورودى اصلى سفارت رخ داد اما جهنمی برپا کرد که بین ۲۳ تا ۴۰ نفر را به هلاکت رساند و ساختمان سفارت را به آتش کشید.
آن چه بر وحشت مقامات سیاسی و امنیتی آمریکایی می افزود این بود که علی رغم همه ی تدابیری که پس از انفجار ساختمان قبلی سفارت اندیشیده شده بود، عاملان عملیات، خود را به ساختمانی که به دلیل کثرت استحکاماتش به «قلعه ى آمریکا» شهرت پیدا کرده بود رساندند و جالب آن که انفجار خودرو توانست موانع مستحکمی را در هم بشکند که به عنوان پرطمطراق «دندان هاى اژدها» معروف بودند.
دقایقی پس از انفجار، نیروهای امدادی، توانستند، دو شخصیت مهم را که در طبقه ی چهارم سفارت جلسه داشتند، از میان آوار، زنده بیرون بکشند. در لحظه ی انفجار، «دیوید میرز» سفیر انگلیس در لبنان برای ملاقات رسمى با «ریجینالد بارتولومیو» همتاى آمریکایى اش در ساختمان حضور داشت. بی شک اگر خودروی مبارزان لبنانی، در داخل ساختمان منفجر می شد و یا تنها چند متر دیگر جلوتر می آمد، ممکن بود حتی اجساد این دو نفر نیز پبدا نشود. «بارتولومیو»، از ناحیه دست و سر به شدت مجروح شد و به دلیل و خامت اوضاع، در بخش ویژه ى بیمارستان «اَبوجودَه» در منطقه ی مسیحى نشین بیروت بسترى شد و تحت عمل جراحى قرار گرفت و «دیویدمیرز» نیز که در طبقه ى چهارم با او جلسه داشت، از ناحیه فک و هر دو پایش مجروح شد.
در لحظاتى که سفرای آمریکا و انگلستان، و همین طور دیگر مجروحین حادثه در بیمارستان بسترى و تحت معالجات اولیه بودند، شخص ناشناسى با نمایندگى خبرگزارى فرانسه در بیروت، تماس تلفنى گرفت و بیانیه ى «سازمان جهاد اسلامى» را که درباره ى عملیات اخیر، به این شرح قرائت کرد:
«بسم اللَّه الرحمن الرحیم
سازمان جهاد اسلامى مسئولیت انفجار ماشین حامل بمب را که به رانندگى و همراهى دو تن از فدائیان ما صورت گرفت و هدف آن، محل سکونت سفیر و کارکنان سفارت آمریکا بود، بر عهده مى گیرد. عملیات آینده ى ما نزدیک است و ماشین بعدى خواهد آمد. ما قبلاً اخطار داده و گفته بودیم که در صورت عدم خروج آمریکا از لبنان، عملیات خود را علیه منافع آن انجام خواهیم داد. ما به اخطار و وعده هاى خود پای بندیم. ما در این جا اعلام مىکنیم مادامى که یک آمریکایى در خاک لبنان وجود داشته باشد، این گونه حملات ادامه خواهد داشت. ما در همه جا هستیم و به عهد خود وفا داریم.
در اینجا از همه ى شهروندان لبنانى درخواست مى کنیم که از نزدیکى اماکن و موسسات آمریکایى و هم چنین نقاط تجمع آنان، به خصوص سفارت خانه،دورى کنند. ما پرتوان هستیم و هم چنان پرتوان خواهیم ماند.
سازمان جهاد اسلامى لبنان»
آمریکا تصور مى کرد هدف «سازمان جهاد اسلامى» از این عملیات، از میان بردن شخص سفیر بوده است؛ لذا «بارتولومیو» را براى حفظ جانش، یک هفته قبل از انتخابات ریاست جمهورى، به پاریس رفته و محرمانه در آن جا زندگى مى کرد. هم چنین، طی چهل روز پس از انفجار، از جمع چند هزار آمریکایی موجود در لبنان، تنها شش دیپلمات در لبنان باقی مانده بود. به گفته ى «رابین رایت» روزنامه نگار برجسته ی آمریکایی: «جهاد اسلامى آمریکا را به مبارزه طلبید و در مرحلهى اولِ این مبارزه پیروز شده بود».
ایالات متحده ی آمریکا، در مورد این عملیات نیز، بدون ارائه ی مستندات و دلایل معتبر، مجاهد لبنانی و اسطوره ی مقاومت شیعی «عماد مغنیه» را به عنوان طراح و هدایت کننده ی «عملیاتِ ۱۸ آوریل» معرفی تمود و صد البته که این ادعا نیز هیچ گاه به اثبات نرسید.
