به گزارش پارسینه: در نوشته اشمیتز آمده است: «خب این یک عکس است، عکس من، که سریعا در دنیای شبکه اجتماعی و سایت‌های خبری منتشر شد. ”عکاسی از خود” که سه رهبر در جریان خداحافظی از نلسون ماندلا همانند کودکان به جای اینکه در مراسمی این‌چنینی عزاداری کنند و از آنها انتظارش می‌رود از خود عکس می‌گیرند.
در شکل کلی، عکاسان همیشه داستانی پشت عکس‌هایی که گرفته‌اند برای روایت دارند. من روایت‌های خودم را برای عکس‌هایم که از پاکستان و هند، جایی که در آنجا مستقر هستم، دارم و این بار درباره این عکسم که از استادیوم سووتو، جایی که عده‌ای عکس خودشان را می‌گیرند. من حدس می‌زنم این نشانه‌ای است از زمانه ما که برخی اوقات تصاویری که گرفته می‌شوند توجه بیش از اندازه را به خود جلب می‌کنند.
به هر حال، من به همراه عده‌ای از عکاسان خبرگزاری فرانسه به آفریقای جنوبی برای بدرقه و تشییغ جنازه ماندلا رسیدم. ما در استادیوم ورزشی سووتو و زیر باران شدید بودیم. بیش از دو ساعت از آغاز مراسم یادبود گذشته بود که من این عکس را گرفتم.
از پشت جایگاه، لحظاتی قبل اوباما، نلسون ماندلا را غولی تعبیر کرد که ملتی را به سمت عدالت پیش برد. بعد از ستایش خیلی غلوآمیز او اولین رئیس‌جمهور سیاه‌پوست آمریکا در فاصله ۱۵۰ متری جایی که من بودم، نشسته بود. او در محاصره دیگر رهبران جهان قرار گرفته بود و من تصمیم گرفتم حرکات او را به کمک لنز ۶۰۰ میلی‌متری و با اضافه کردن یک دوبل‌کننده قدرت لنز (۲ ایکس) زیر نظر بگیرم.
اوباما در جای خود و در میان رهبران دیگر کشورها که هر کدام از گوشه‌ای از دنیا آمده بودند، قرار گرفته بود. در میان آنها نخست‌وزیر بریتانیا دیوید کامرون و خانمی که وقتی که عکسش را گرفتم نشناختمش کنار اوباما بودند. بعدا فهمیدم نخست‌وزیر دانمارک هله تورنینگ اشمیتد است. من یک آلمانی – کلمبیایی هستم که در هند زندگی می‌کنم و احساس بدی نداشتم که او را نتوانسته بودم بشناسم. در همان لحظه فکر کردم او شاید یکی از کارمندان اوباما باشد.
به هر حال یک لحظه متوجه شدم آن زن موبایلش را بیرون آورد و با لبخند، عکسی از خود، اوباما و کامرون گرفت. من با آگاهی و تفکر، آن لحظه را ثبت کردم. در استادیوم همه مشغول رقص بودند و می‌خندیدند و به افتخار رهبری که از دست داده بودند جشن گرفته بودند. فضا بیشتر شبیه یک کارناوال شادی بود، نه فضای یک سوگواری.
دو ساعت از برنامه گذشته بود و دو ساعت دیگر باقی مانده بود. خیلی فضای آرامی در آنجا حاکم بود. هیچ چیز مشکوکی که جلب نظر کند در چشمی دوربینم ندیدم، رئیس‌جمهور آمریکا یا هر کس دیگری. ما در آفریقا بودیم.
بعدا در شبکه‌های اجتماعی خواندم که میشل همسر اوباما، ناراحت و کج‌خلق به نظر می‌آید در لحظه‌ای که نخست‌وزیر دانمارک عکس می‌گرفت. اما عکس‌ها می‌توانند دروغ بگویند. در حقیقت فقط لحظاتی قبل‌تر بانوی اول آمریکا با دور و بری‌های خود شوخی می‌کرد که اشمیتد و کامرون هم جزو آنها بودند. این لحظه‌ای که ثبت شده است، فقط شانسی بود.
من عکس‌ها را به صورت تک‌عکس گرفتم و اصلا فکر نکردم که اینها در مجموعه‌ای می‌توانند معنی خاصی داشته باشند. در آن لحظه با خود فکر کردم رهبران دنیا هم مانند هر انسانی عکس‌العمل نشان دادند، مانند خودم و شما. من شک دارم کسی یادآوری کرده باشد که طول مدت‌زمان مراسم چقدر بوده است، زمانی که هزاران نفر در استادیوم مشغول جشن و شادی بودند.
برای من عکس گرفتن این رهبران از خودشان کاملا یک حرکت طبیعی بود. من چیزی ندیدم که به خاطر آن شکایتی کرده یا غر بزنم و به احتمال زیاد برای آنها هم همانطور بوده است. تیم خبرگزاری فرانسه خیلی سخت مشغول کار بود تا مراسم در استادیوم در آفریقای جنوبی را برای ملتی مخابره کند که پدر خویش را از دست داده بود. ما ۵۰۰ عکس مخابره کرده بودیم و تلاش می‌کردیم چهره‌ای واقعی از مراسم را نشان دهیم و چیزهای بی‌اهمیت می‌توانست کار اصلی و منتخب را تحت تاثیر قرار دهد.
خیلی جالب است که ما سیاستمداران را همانند انسان‌های عادی نمی‌بینیم به خاطر اینکه معمولا همواره عادت داریم آنها را در وضعیت‌های کنترل‌شده ببینیم. ممکن است این خیلی موضوع مهمی نباشد اگر ما به عنوان مطبوعات و اهالی رسانه به لحظاتی از زندگی شخصیت‌های برجسته دسترسی داشته باشیم تا نشان دهیم آنها هم مانند ما انسانند.
من اعتراف می‌کنم این مرا ناراحت می‌کند که به جای مسائل مهم حقیقی هر روز در مسائل پیش پا افتاده‌ای غرق شده‌ایم.»
