عصبانی نیستم، یک عاشقانه کاملا ناآرام
یکی از نقاط قوت «عصبانی نیستم» اجرای درست صحنه‌ها و ترسیم تصویری فضای ذهنی پرآشوب نوید (نوید محمدزاده) است.
درمیشیان که پیش‌تر در «بغض» علاقه‌مندی‌اش به استفاده از قابلیت‌های بصری سینما و اهمیت قائل شدن به فرم و تکنیک و تکیه زیاد روی شیوه تصویربرداری و ریتم و سر و شکل تدوین برای انتقال معنای مدنظرش است در «عصبانی نیستم» نیز سهم زیادی به فرم و شمایل تصویر‌پردازی با هدف فضاسازی و ترسیم شکل ذهنیات شخصیت‌های اثرش قائل شده است.
در کنار این همه و فارغ از وجوهی از اثر که باعث بروز برخی مباحث حاشیه‌ای و جهت دار حول و حوش این اثر شده نباید این نکته را از ذهن دور داشت که سکانس‌های دیالوگ‌های عاشقانه دونفره نوید و ستاره (باران کوثری) و شمایل اجرای بازیگران این دو شخصیت در اولین و مهم‌ترین لایه، «عصبانی نیستم» را به یکی از بهترین عاشقانه‌های سال‌های اخیر سینمایی ایران تبدیل کرده؛ عاشقانه‌ای که به دور از احساسات‌گرایی‌های زمخت پا روی زمین و چشم به اطراف دارد و همین رویکرد است که این عاشقانه دوست داشتنی را به عاشقانه‌ای ناآرام، با پایانی تراژیک تبدیل می‌کند و تنها راه برای رسیدن به پایانی خوش را سیر در دنیای وهم و خیال و فانتزی بعد از مرگ می‌داند.
