حرفهای کی روش در مورد جنگیدن و مبارزه ما را یاد یکی از مصاحبه‌های قدیمی علی پروین قبل از بازی‌های آسیایی می‌اندازد. مصاحبه‌ای که پروین در آن گفته بود: «برای مسابقات پکن ۱۱ گرگ می‌خواهم!» منظور پروین از گرگ؛ بازیکنان جنگنده و دونده‌ای بود که بتوانند ۹۰ دقیقه با غیرت و تعصب بدوند و بجنگند. اتفاقاً همین‌طور هم شد و ایران در پکن در حالی که از امثال کره‌جنوبی و ژاپن قوی‌تر نبود، آنها را برد و در نهایت قهرمان شد. کی روش هم با همین دوندگی و جنگندگی تیمش، ۳ بازی آخر مقدماتی جام‌جهانی را با برد تمام کرد و به برزیل رسید.
حالا او دوباره همین روحیه را در پیش گرفته و می‌خواهد مثل افسرهای جنگ، مبارزه کند و شاگردان جنگجوی خود را به مسابقات جام‌جهانی بفرستد. او که مربی باهوشی است، خوب می‌داند تیمش از نظر فنی و فوتبالی در سطحی پایین‌تر از امثال آرژانتین، نیجریه و بوسنی است و تجربه بین‌المللی آنها را هم ندارد.
بازیکنان نیجریه اکثراً در سطح اول فوتبال اروپا بازی می‌کنند، در حالی که ایران فقط ۲، ۳ لژیونر اروپایی دارد که آنها هم تیم‌هایشان در حال سقوط هستند. کی روش با علم به این مسئله قصد دارد، در مدتی کوتاه بازیکنان ایران را از نظر بدنی به سطحی برساند که بتوانند ۹۰ دقیقه در زمین بازی بجنگند. روی کاغذ ایران از نظر کیفیت بازیکنان، قابل قیاس با تیم‌های همگروه نیست. فقط لازم است به لیست تیم‌ملی نیجریه و بوسنی نگاهی بیندازید تا متوجه این اختلاف فاحش شوید. نیجریه؛ تیمی مملو از لژیونر است.
الدرسون در موناکو بازی می‌کند، آبروسه در سلتیک. اوبی میکل عضو چلسی است، احمد موسی در زسکا مسکو توپ می‌زند و اونازی با پیراهن لاتزیو و ویکتور موسس با پیراهن لیورپول به میدان می‌روند. سایر بازیکنان این تیم هم در باشگاه‌هایی چون فورتنا دوسلدورف آلمان، لیل فرانسه، فنرباغچه ترکیه، نیوکاسل انگلیس، استاندارد لیژ بلژیک و… بازی می‌کنند. از همین لیست می‌توان متوجه شد نیجریه چه کیفیتی دارد. بازیکنان این تیم در طول سال پرفشار و حرفهای تمرین می‌کنند و طبیعی است وقتی به اردوی تیم ملی می‌رسند، از هر لحاظ آماده هستند اما نگاهی گذرا به لیست تیم ملی بوسنی هم دقیقاً همین نکته را تلقین می‌کند.
آنها در تیم‌های مختلف آلمانی از جمله بایرلورکوزن (امر اسپاهیچ)، فرایبورگ (منصور مویدزا)، براونشویگ (ارمین بیاکچیچ)، شالکه (کولاشیناک)، هوفنهایم (صالیهوویچ) و اشتوتگارت (ایبیشوویچ) بازیکن دارند. دو بازیکن این تیم در رم (پیانیچ) و لاتزیو (لولیچ) توپ می‌زنند، سه بازیکن این تیم در لیگ ترکیه هستند، ادین ژکوی مشهور در منچسترسیتی بازی می‌کند و سایر بازیکنان این تیم هم در لیگ‌هایی چون اتریش، اوکراین، هلند، صربستان و… به میدان می‌روند. به خوبی پیداست که ترکیب این نفرات، از بوسنی و نیجریه تیم‌هایی قدرتمند، با تجربه و بین‌المللی می‌سازد و آرژانتین که هیچ.
این تفاوت آشکار ایران با رقبایش در جام‌جهانی است. اگر بازیکنان این تیم‌ها قرارداد حرفهای می‌بندند، تمام روز خود را در باشگاه سپری می‌کنند، بعد از هر تعطیلی انواع تست‌ها را می‌دهند و… در ایران اما چنین خبرهایی نیست، پس پیداست که کی روش باید نگران باشد. میزان حرفه‌ای‌گری بازیکنان را می‌توان گاهی از یک شوت فهمید؛ مشابه آنچه در جام‌جهانی ۹۸ فرانسه در بازی ایران و یوگسلاوی رخ داد تا به‌رغم شایستگی تیم ملی بازنده شود. بی‌شک کی روش با علم به تمام این اتفاقات تاریخ فوتبال ایران و با آنچه در دنیای واقعی امروز می‌بیند، نگران جام‌جهانی است.
برای ایرانی‌ها، امیدهای جام‌جهانی دژاگه و قوچان‌نژادی هستند که تیم‌هایشان حال و روز خوشی در انگلیس ندارند ولی برای بوسنی و نیجریه، یک تیم متشکل از بازیکنان معروف و باتجربه. آنچه پیداست، کی روش حتی برای آماده کردن بهترین تیم دنیا هم سخت‌ترین تمرینات و مراحل را در نظر می‌گیرد. برای او فرقی نمی‌کند بازیکنش کریس رونالدو باشد یا بختیار رحمانی.
قبل از جام‌جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی، کی روش در اقدامی جالب تیم ملی پرتغال را که یکی از قوی‌ترین تیم‌های جام بود، به یک پادگان نظامی برد تا مثل سرباز زندگی کنند. پایان این اردو همراه با شرایط بدنی فوق‌‌العاده بازیکنان پرتغال بود. آنها دو هفته مثل سرباز تمرین کردند و قانون اردویشان، قانون یک پادگان نظامی بود. به نظر شما او حالا برای آماده‌سازی تیم ملی ایران حاضر است چه کارهایی انجام دهد؟
