شامگاه چهارشنبه ۲۲ مرداد ماه، برگزیدگان هشتمین جشن انجمن نویسندگان و منتقدان سینمای ایران با حضور سینماگران، منتقدان و نویسندگان سینمایی طی مراسمی در تالار ایوان شمس تهران معرفی شدند.
هشتمین جشن انجمن نویسندگان و منتقدان سینمای ایران در حالی برگزار شد که شهرام شکیبا مجری مراسم بود. اجرای شکیبا باعث خنده های گاه و بیگاه حضار می شد. در ابتدای این مراسم، کیوان کثیریان رئیس انجمن منتقدان سینمای ایران با اشاره به نحوه انتخاب برگزیدگان این دوره از جشن منتقدان سینمای ایران گفت: جوایز ما در این شب نه سفارشی است و نه اجباری بوده تا همه راضی از این سالن خارج شوند. خوشبختانه سینماگران و منتقدان پذیرفته اند که با کسی تعارف نداشته باشند و در کنار صداقت رابطه دوستانه ای را با هم برقرار کنند.
اولین بخش این جشن اهدای جوایز بخش مستند بود که به حواشی آن می پردازیم:
تندیس زرین این بخش به مستند نیمه بلند «پیر پسر» به کارگردانی مهدی باقری اهدا شد. باقری کارگردان مستند «پیرپسر» گفت: فیلم من پروانه نمایش ندارد البته نیازی هم ندارد چون جایی برای اکران مستند نیست. خیلی ممنون از شما که من و فیلم من را تقدیر کردید با اینکه جایی برای دیدن فیلم من وجود ندارد.
فیلمهایت بومی است و ملی نیست!
تندیس بهترین پژوهش در فیلم های مستند به غلامرضا نعمت پور برای فیلم مستند «برای گونگادین بهشت نیست» اهدا شد. نعمت پور بعد از دریافت جایزه خود گفت: فیلم هایی که من می سازم با موضوع زادگاهم شهر لرستان است. اما زمانی که طرحی را ارائه می کنم می گویند که این فیلم ها موضوع بومی دارد و گستره ملی ندارد. فکر می کنم این خرده فرهنگ ها هستند که یک کشور را می سازند.
جشنواره عصبانی نیستم!
رضا درستکار از منتقدان سینمای ایران در بخش اهدای جوایز مراسم گفت: اگر جای کیوان کثیریان بودم اسم این جشن را می گذاشتم «عصبانی نیستم». حیف از سینمای مستند که خیلی وقتها بهتر از سینمای داستانی است ولی کمتر دیده می شود. از طرف دیگر هم حسادت و تنگ نظری در بین مستندسازان ما بیش از سینمای داستانی است که امیدوارم شاهد بوجود آمدن یک تعادل در این زمینه در سینمای مستند باشیم.
هنوز حرفهای درستکار تمام نشده بود که شهرام شکیبا مجری مراسم گفت: خوب یک مقدار از مستندسازان که حسادت دارند به سینمای داستانی بروند و بالعکس تا این بالانس حفظ شود.
این حرف شکیبا با خنده حاضران همراه بود.
اهدای جوایز سینمای داستانی
اما آغاز گر جوایز سینمایی اهدا لوح تقدیر برای بهترین دستاورد فنی و هنری بود که جایزه این بخش به حمیدرضا سلیمانی برای جلوه های ویژه میدانی فیلم «چ» بود. جوایز این بخش را منوچهر محمدی و عزیزالله حاجی مشهدی اهدا کردند.
پس از اهدای این جایزه شهرام شکیبا مجری مراسم، با اشاره به کشتار کودکان غزه گفت: یادمان باشد در این زمان که اینجا نشستیم در جایی از زمین حادثه ای رخ می دهد که مفهوم انسانیت را زیر سوال می بردند. موضوعی مثل صهیونیسم اصلا سیاسی نیست و موضوعی اعتقادی است.
عزیزالله حاجی مشهدی که هنوز روی سن حضور داشت شعری با عنوان «گهواره در آتش» را برای کودکان غزه خواند.
دیگر حاشیه مراسم این بود که وقتی اهدا کنندگان جایزه بهترین مهندسی صدا در جلسه حاضر نبودند کیوان کثیریان و جواد طوسی بر روی سن حاضر شدند و کیوان کثیریان گفت: شنبه جشن ده سالگی صندوق حمایت از هنرمندان است. شنیدم که این صندوق چیزهایی را از هنرمندان پس می گیرد. یک فکری به حال این فضاحت بکنید.
هیاهو برای بازیگر «عصبانی نیستم»
بخش پر سروصدای این جشن اهدای جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد بود. در گوشه ای از سالن هنگام اعلام اسامی نامزدهای فیلم «عصبانی نیستم» عده‌ای از عوامل فیلم فریادهای به نشانه حمایت از این فیلم بلند می‌کردند. جایزه این بخش بدلیل این که دریافت کننده جایزه، اجرای تئاتر داشت زودتر از زمان خود اهداشد.
یکی از کسانی که برای اهدای جایزه این بخش روی سن رفت رخشان بنی اعتماد بود. نوید محمد زاده بازیگر فیلم «عصبانی نیستم» جایزه این بخش را دریافت کرد. محمد زاده وقتی روی سن رفت اینگونه حرفهایش را آغاز کرد: از سال ۸۲ که کار بازیگری را شروع کردم به این فکر می کردم که اگر جایزه بگیرم چه باید بگویم. الان اصلا عصبانی نیستم و حالم خوب است.
سپس رو به رخشان بنی اعتماد کرد و گفت: تو را به خدا به من بازی بدهید. من مفتخرم که برای شما بازی کنم. اما این جایزه را تقدیم می کنم به رضا درمیشیان که به من اعتماد کرد. از همه شما می خواهم که به هنرمندان بیرون از این درها نیز اعتماد کنید چرا که بهترین ها در بیرون از این درها هستند.
دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد هم به مهدی فخیم زاده برای بازی در فیلم «آذر، پرویز، شهدخت و دیگران» اهدا شد که البته فخیم زاده در این جشن حضور نداشت.
علیرضا داوود نژاد جایزه اش را به علی عباسی اهدا کرد
اواسط برنامه بود که کلیپی از علیرضا داودنژاد پخش شد. بنا بود نکوداشتی از علیرضا داود نژاد صورت بگیرد که هوشنگ گلمکانی، کیانوش عیاری و رضا داودنژاد روی سن آمدند. با تشویق حضار داودنژاد هم روی سن حاضر شد و با اشاره به کلیپ گفت: من همه ی حرفهایم را زدم.
این کارگردان و نویسنده سینما در ادامه با ذکر خاطره ای از ساخت فیلم سینمایی «نازنین» گفت: «نازنین» دومین فیلم سینمایی من بود که مسیر زندگی من را تغییر داد و این تجربه شگفت انگیز برای من بدست نمی آمد مگر با تهیه کنندگی کسی است که در این سالن حضور دارد. داود نژاد با معرفی علی عباسی از او خواست که بر روی سن حاضر شود.
علی عباسی با تشویق ممتد حاضران بر روی سن آمد و حرفهایش را اینگونه آغاز کرد: آنچه که من کردم ناشی از عشق بود. تولید فیلم هایی چون «تنگسیر» و «سوته دلان» و «حسن کچل» و ده ها فیلم دیگر.
این تهیه کننده قدیمی سینما ادامه داد: تلاش مذبوحانه ای کردم تا دو فیلم دیگر تا سال ۶۷ درست کردم. یکی از آنها را با علیرضا داود نژاد (برای فیلم «جایزه») و دیگری را با کارگردانی علی حاتمی (برای فیلم «جعفرخان از فرنگ برگشته») ساختم. من در این تجربه ها چون اقتدار را نداشتم، موفق نشدم. اگر در فیلمسازی اقتدار نداشته باشی پرونده فیلم سازیت منتفی است.
وی همچنین گفت: آتشی که بر دلم ماند، بردن فیلم های من از دفتر فیلم سازی پیام بود که با بی رحمانه ترین وضع، نگاتیوهای فیلم و حتی نوار صدا را بردند و به من گفتند که آنها را سوزاندیم. بعد به من گفتند که این فیلمها سوزانده نشد ولی دل من سالهاست که می سوزد. هر چیزی آتش بگیرد جایگزینی دارد ولی وقتی فیلمی آتش گرفت دیگر جایگزین ندارد و ناچار آن دفتر بسته شد و جایگزینی ندارد.
عباسی در بخش دیگری از سخنانش که حاضران جشن را تحت تاثیر قرار داد، گفت: من سینمای ایران را تعقیب می کنم و وقتی این همه استعداد درخشان را می بینم احساس غرور می کنم. من در زندگی پرملال خود در پاریس، با خبرهای خوب سینمای ایران مثل جایزه گرفتن فیلم «خانه دوست کجاست» خوشحال می شدم.
عباسی با اشاره به اینکه در زمان حضورش در سینما انجمنی با حضور منتقدان در دفتر کارش جمع کرده بود، گفت: سناریوهایی که به دفتر من می آمد را به این انجمن منتقدان می دادم. من از این دوستان می خواستم که با من مقابله کنند و این مقابله باعث می شد که سینما محدود به گیشه نشود و در نتیجه فیلم محترمی ساخته شود که هم سرمایه داشته باشد، هم تداوم حرفه و هم آبرو و حیثیت.
در این بخش علیرضا داودنژاد، جایزه‌اش را به علی عباسی تهیه کننده قدیمی فیلم‌هایش اهدا کرد.
در ادامه مراسم لوح سپاس و تندیس هشتمین جشن انجمن نویسندگان و منتقدان سینمای ایران برای بهترین تدوین به هایده صفی یاری اهدا شد. صفی یاری در این جشن حضور نداشت ولی سپیده عبدالوهاب دختر وی یادداشتی را خواند که در بخش از آن چنین آمده بود: نمی توانم بگویم که عصبانی و ناراحت نیستم تا شروع کردم به خوشحالی برای اینکه چنین جایزه ای را دریافت می کنم یاد هواپیمایی افتادم که چندی پیش سقوط کرد، یاد انسانهایی افتادم که در غزه زندگیشان را از دست دادند. چه کنیم که سالهاست عادتمان شده است در خنده هایمان بگرییم و در گریه هایمان بخندیم. این همان احساسی است که در هنگام مونتاژ عصبانی نیستم به من دست داد. در طول ساخت فیلم شاد بودم از عشق نوید و ستاره و همان اندازه سرانجامشان مرا آزرده می کرد.
ترانه علیدوستی برای بازی در فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» تندیس و لوح تقدیر این بخش را دریافت کرد. او خطاب به منتقدان گفت: همیشه از گرفتن این جایزه احساس خوشحالی می کنم. اگر دوست داشتید سال آینده هم این جایزه را به من و پگاه آهنگرانی بدهید.
مازیار میری جشن را به حاشیه کشاند
مازیار میری و محمد متوسلانی برای اهدای جوایز بهترین بازیگر نقش اول زن روی سن رفتند. اما مهمترین حاشیه ای که در این بخش پیش آمد، اظهار نظر مازیار میری قبل از اهدای این جایزه بود که قبل از خواندن نام مریلا زارعی رو به کیوان کثیریان گفت: آیا این جایزه متعلق به همان کسی است که فکر می کنم.
میری پس از آن قبل از خواندن نام مریلا زارعی ادامه داد: ما قرار است با هم حرف بزنیم و گفتگو کنیم و همدیگر را تحمل کنیم.
مریلا زارعی تندیس این بخش را برای بازی در فیلم سینمایی «شیار ۱۴۳» دریافت کرد. وی وقتی روی سن آمد رو به مردم که سکوت کرده بودند، گفت: دارم تحمل می کنم.
وی بعد از آن گفت: زمانی که متوجه شدم نامزد دریافت این جایزه شده ام با عشق به این مراسم آمدم. برای من همیشه منتقدان نظر و نقدشان بسیار محترم بود و نقدهای مثبت شان من را شاد می کرد و نقدهای منفی شان راهگشای کارم بود. به هر حال بسیار خوشحالم که هر موقع فیلمی داشتم افتخار نامزدی این جایزه را هم داشتم.
زارعی با بغض ادامه داد: مازیار میری جمله ای گفت که دلم نمی آید حرف نزنم، با اینکه عهد کرده بود حرفی هم نزنم متاسفانه فضای رسانه هم به گونه ای است که هر چه می گویم بخشی از آن در فضای رسانه منتشر می شود. بله در زندگی اصل بر تحمل است و اگر تحمل نکنیم چه باید کنیم. اما من آن چه را که در دلم است نمی گویم و سکوت می کنم. درست مانند علی عباسی که بعد از سال ها سکوت خود را شکست و شما بعد از بیست سال او را تشویق کردید. از شما می خواهم برای خیلی از ناگفته ها و آدمهایی که سکوت کرده اند و نگفتند را هم تشویق کنید.
در حالی که حاضران در جشن، مریلا زارعی را تشویق می کردند، وی در پاسخ به لحن کنایه آمیز مازیار میری ادامه داد: در ضمن من جایزه ام را از دستان آقای متوسلانی گرفتم و این باعث افتخار من است.
طوسی: پاتوق نقد فیلم راه بیاندازیم
در ادامه مراسم جواد طوسی دبیر هشتمین جشن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران گفت: این جشن را به امید همدلی و وفاق سینماگران و منتقدان برگزار کردیم. قبول کنیم که نگاهی پرسوتفاهم بین ما موج می زند. متاسفانه ما از هم دور افتاده ایم و پایش بیفتد در بدترین شرایط بی رحمانه برای هم شمشیر می کشیم.
وی با ارائه پیشنهادی گفت: ما با یک نگاه واقع بینانه می توانیم همدیگر را تحمل کنیم و دغدغه های مشترکی داشته باشیم. امیدوارم شرایطی فراهم شود تا بتوانیم یک باشگاه نقد فیلم راه بیاندازیم تا از مونولوگ به دیالوگ برسیم. پاتوق فرهنگی که نمایش فیلمهای قدیم و جدید فصل مشترک بین ما را شکل دهد.
گفتنی است جواد طوسی چندی پیش در نقش وکیل مدافع کسی که تمام هنری ساختن فیلم فارسی است، منتقدان وی را با الفاظ ناشایست و چاله‌میدانی مورد خطاب قرارداد!
دیپلم افتخار بهترین فیلم نامه به مصطفی کیایی برای فیلم سینمایی «خط ویژه» اهدا شد. وی در ادامه گفت: خوشحالم در جشن انجمن منتقدان و نویسندگان این جایزه را دریافت کردم. جشنی که بی شک هیچ فشاری در اهدا جوایز در آن وجود ندارد. البته دیپلم هم خوب است و امیدوارم سال دیگر به من لیسانس بدهند.
کیانوش عیاری بعد از دریافت این جایزه گفت: از همه تشکر می کنم که این فیلم را شایسته چنین جایزه ای دیدند. امیدوارم همه فیلم هایی که در محاق توقیف قرار دارند فرصتی برای دیده شدن داشته باشند. متنها دلیل توقیف فیلم ها می تواند به دلیل مشکلات شخصی باشد که آن هم قابل حل است.
فیلم «چ» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا در این جشن هم رکورد دار جوایز بود و ۵ تندیس و یک دیپلم افتخار از منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران گرفت.همچنین فیلم خانه پدری سه تندیس و لوح سپاس را نصیب کیانوش عیاری کرد.
گفتنی است حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی در این جشن حضور نیافته بود.
