از این روی او به سمت یکی از مشخص‌ترین نشانه‌های باقی مانده از جنگ یعنی تانک‌ها رفت و تلاش کرد که آن‌ها را با نگاره‌هایی از زیباترین چیزهای موجود در کابل تزئین کند. محله‌ی خیرخانه در حومه کابل مکان بازی کودکان با تانکی به جا مانده از زمان اشغال افغانستان به دست نیروهای شوروی است، تانکی که با هنر دست ندا طیبی هویتی متفاوت به خود گرفته است.
ندا طیبی
این بانوی هنرمند ایرانی خودش را یک فعال اجتماعی یا نماینده و صدای هیچ گروهی نمی‌داند، اما سمبولیسم موجود در کارهایش امری مشهود است. طیبی در این باره گفت : «برداشت‌های سیاسی از این کار می‌تواند برای من مشکل‌ساز شود. اما نمی‌توانید آن‌ها را از تاریخ این کشور پاک کنید.»
برخی ممکن است به کار این هنرمند ایراد بگیرند که با تبدیل کردن تانک‌ها به محل بازی باعث می‌شود که کودکان با ادوات جنگی احساس راحتی کنند و این مسئله در کشوری که در هر نقطه‌ی از آن امکان روبه‌رو شدن با سلاحی به جا مانده از جنگ وجود دارد، بسیار خطرناک است. اما از نظر طیبی کمبود امکانات تفریح برای کودکان افغان مشکل بزرگتری است.
نایاب بودن این شکل از هنر در افغانستان چیزی نیست که باعث برجسته شدن طیبی می‌شود. بلکه رفتن او به افغانستان درست در زمانی که مردم این کشور دسته دسته به ایران و کشورهای اروپایی می‌روند چیزی است که او را متمایز می‌کند. او در ماه دسامبر سومین تانک را در دره پنجشیر و نزدیک به آرامگاه احمدشاه مسعود نقاشی کرده است.
طیبی گفت : «هنگامی که تانک‌های شوروی به اینجا آمدند زنان مجبور شدند به آشپزخانه‌ها بروند و دیگر نتوانستند بیرون بیایند. تنها چیزی که می‌شنیدند موضوعات سیاسی و توصیه‌هایی برای درست رفتار کردن بود. من گمان می‌کنم چشمان آن‌ها نیاز به دیدن چیزی زیبا و نوستالژیک دارد.»
او با ابراز تاسف نسبت به کمبود هنرهای تصویری در افغانستان گفت : «دولت پول زیادی را صرف بهداشت و آموزش می‌کند که مسائل ضروری و مهمی هستند. اما در این میان روح شما چه می‌شود؟»
